1000 vragen challenge
10 juni 2023
Vraag 175
Welke kritiek raakte je het meest?
Opbouwende kritiek kan ik wel waarderen maar kritiek die is bedoeld om iemand de grond in te boren, een schop na te geven, niet valt te onderbouwen of ronduit kwetsend is… Hou het voor je en laat het aan je voorbij gaan als je het ontvangt.
Kritisch zijn mag uiteraard best en je kunt ook best een andere mening over iets hebben maar bedenk altijd wat de ander er aan heeft als je het ventileert.
Meningen en dus ook kritiek is er altijd en het maakt in feite ook niet echt uit wat je doet, er zullen altijd mensen zijn die ergens kritiek op hebben, je ontkomt er niet aan. Volg dus altijd je eigen pad, neem de kritiek mee waar je daadwerkelijk iets aan hebt en laat de rest gewoon naast je neervallen en laat het achter je.
Tot zover mijn mening over kritiek in het algemeen, nu mijn persoonlijke antwoord;
De kritiek die mij het meest heeft geraakt, was er niet één maar een aaneenschakeling van vele kritische bevindingen en als deze bijtijds met mij waren besproken wellicht ook niet ontpopt tot pittige verwijten, aannames en waren deze ook geen heel eigen leven gaan leiden.
[Niet heel vaak schrijf ik over mijn scheiding, dan alleen dat het niet mijn keuze was, en omdat mijn ex-partner nog altijd de vader van mijn kinderen is en ik mijn grenzen ken over wat ik wel en niet online wil delen is dat een bewuste keuze. Maar deze challenge gaat er om dat je iedere vraag echt aangaat en daarom beantwoord ik deze vraag wel zonder al te veel in details te treden.]
De scheiding was dus niet mijn keuze en ik wist ook lange tijd niet dat dit besluit boven mijn hoofd hing en daarmee kwam de keuze van mijn ex als een donderslag bij heldere hemel. Compleet overdonderd als ik was heb ik nog geprobeerd de zaak te redden maar dat was een zinloze actie bleek achteraf. In het proces naar het eindoordeel via de mediator naar de rechter kreeg ik een stortvloed van kritiek; wat er mis was aan mij, dat ik zoveel praatte (echt ik ben halverwege een zin geboren), dat ik vaak zeurde (? Over de pijn na een feestje en mijn regelmatig pijnlijke lijf), de ander was veel liever (ja, er was een ander), blah blah blah… De dingen die de ander deed werden enorm gewaardeerd, dingen die ik overigens al jaren deed (lees strijk, koken, boodschappen etc.) maar als het niet meer gezien wordt dan zie je ze niet meer, het was een gewoonterecht geworden.
Een kleine ergernis werd een hele grote en zo liep alles, bij de ander, op tot een enorme kolkende massa, en ik…? Ik had geen idee!
Na dus die enorme mokerslag kreeg ik als dank nog een paar bakken vol kritiek! Nu ben ik heus wel realistisch en zal ik heus niet altijd het zonnetje in huis zijn geweest en ben ik absoluut verre van perfect, maar als je weet wat er bij de ander speelt dan kun je er mee aan de slag, toch?
Nu ben ik een paar jaar verder, het kookpunt is allang verandert in een ijsklomp, en weet ik dat het niet zozeer de kritiek was over al die dingen waardoor het huwelijk strandde maar dat het huwelijk strandde omdat één van beide een andere afslag had genomen en het pad voor mij te onbegaanbaar was, te dichtgegroeid met onkruid om nog samen te bewandelen. Achteraf gezien was al die kritiek natuurlijk gewoon een excuus om goed te praten wat er was gebeurd en eerlijk is eerlijk er zat heus wel een hele kleine kern van waarheid in (die uitgroeide tot enorme proporties) Als er gesprekken waren aangegaan zou het ongetwijfeld anders gelopen zijn. Of daar het huwelijk mee had kunnen worden gered weet ik eerlijk gezegd niet, maar ik had over al die kritiek in gesprek willen gaan en mij op zijn minst moeten kunnen verdedigen.
–
Mocht je mijn ex-partner kennen lees dit antwoord dan niet als verwijten maar zoals ik het toen zag en nu zie. Inmiddels zijn de emotie geland en heb ik het prima naar mijn zin zonder partner en met fantastische kinderen die ons altijd met elkaar zullen verbinden.
