Tijdens deze themamaand had ik veel herkenning over hoe het is met bevallen en kleinere/jongere kinderen hebben als je als moeder chronisch ziek bent, had ik deze wijsheden maar gehad toen mijn kinderen kleiner waren al had ik toen ‘alleen maar reuma’. Het heeft lang geduurd voor ik sowieso snapte dat andere mensen zich anders voelde en die pijn en ongemakken helemaal niet hadden.

 Wat ik niet echt tegenkwam in deze maand (of ik heb het gemist) is als je kinderen groter zijn en opgroeien met een chronisch zieke moeder en zelfs ook verantwoordelijkheden moeten nemen waar ze eigenlijk nog helemaal niet aan toe zijn of zouden moeten zijn. Als moeder wil je voor je kinderen zorgen en hoort het pas ‘als je een echt oudje bent’ andersom te zijn.

Buiten de reuma had ik al jaren hartritmestoornissen en ik lag om de haverklap in het ziekenhuis, dat was angstig voor de kinderen en helaas had ik geen partner die daarin iets voor de kinderen of mij kon betekenen. Tussendoor een scheiding die voor de kinderen en mijzelf heel onverwachts kwam. Ik moest ineens een hoop regelen en onderwijl de kinderen opvangen en begeleiden in keuzes die ze moesten/wilde maken en mijn klachten werden in de tussentijd alleen maar erger.

De kinderen hebben mij bijvoorbeeld veel moeten begeleiden naar en in het ziekenhuis. Ze zijn bij gesprekken met artsen geweest, hebben mijn spullen in alle haast moeten pakken, het huishouden moeten regelen als ik weer in het ziekenhuis lag en vooral ook zorgen dat hun eigen leven met studie doorging. Als moeder wil je voor je kinderen zorgen en dit was de omgekeerde wereld en dat voelde heel zwaar, een extra last.

Ook na uiteindelijk de ablatie om mijn hartritmestoornis in banen te leiden bleef de druk ook op mijn kinderen liggen omdat ik mijn werkend leven niet meer kreeg opgestart. Een re-integratie traject werd gestart en dat was pittig maar met een verholpen hartritmestoornis en alleen reuma waren er vast nog andere mogelijkheden, toch?. 

 En toen was daar ineens ook nog een herseninfarct 

Ook hierin was lang veel onduidelijk, ik had geen idee wat het precies inhield en denderende gewoon door in hetzelfde tempo. Want in de tussentijd moest ik voor mijn kinderen zorgen met minimale financiële middelen en hen begeleiden in studiekeuzes, schoolgesprekken, ondersteunen in hun verdere ontwikkeling en gewoon moeder zijn. Omdat ik dus eerst niet eens snapte wat er precies aan de hand was en pas een paar maanden later voor revalidatie werd doorgestuurd waren het slopende tijden. In de tussentijd zagen mijn kinderen dat het met mij echt niet goed ging en was ik vooral aan het overleven om de dagen door te komen.

 De kinderen hielden zich groot en moesten door dit alles veel dingen al heel jong zelf uitvinden, hun eigen zaakjes regelen waar normaal ouders kunnen bijspringen, ondersteunen en adviseren. 

Mijn kinderen zijn nu  met 17, 21 en 23 jaar heel volwassen voor hun leeftijd.
 We zijn nu bijna zes jaar verder na de scheiding en bijna vier jaar na mijn herseninfarct en het waren intensieve jaren. De kinderen doen het goed maar alles heeft zijn sporen nagelaten en er voor gezorgd dat zij uiteindelijk externe hulp moesten zoeken.
Met hulp zoeken is overigens niks mis want je komt er uiteindelijk krachtiger uit, de kinderen zijn zorgzame empathische mensen, soms iets te. We hebben in de afgelopen jaren veel moeilijke maar ook mooie gesprekken gevoerd  en daardoor is onze band heel intens, we kunnen rekenen op elkaar.

Inmiddels heb ik na een intensief traject bij Hersenz mijn nieuwe ik beter leren kennen, geef ik mijn grenzen beter aan wat ook voor de kinderen prettiger is en kan ik vooral weer meer moeder zijn voor mijn kinderen. Helaas zeker niet zoals ik het ooit voor ogen had met fijne uitstapjes en vakanties want veel is mij te veel, zeker ook omdat er de afgelopen tijd nog wat aandoeningen aan toe zijn gevoegd, al waren die klachten en dus beperkingen er al, alleen is nu de stempel gezet. Toch is het misschien ook wel zo dat je door leven met struggels gedwongen meer diepgang hebt en we daardoor meer kunnen genieten van het gewoon samenzijn en dat is wel een groter geluk dan dat je alles maar voor lief neemt.

Toch blijft het spijtig dat ze alle drie al zo veel verantwoordelijkheid hebben moeten nemen in het leven. Het onbezorgde en onbezonnen wat pubers nu eenmaal ook mee moeten maken hebben zij helaas deels gemist.

Je kunt op dit blog reageren via de bijpassende post op mijn ↬ Instagram 

9 mei 2021

ᴴᵉˡᵃᵃˢ ⁱˢ ᵐᵒᵉᵈᵉʳᵈᵃᵍ ᵛᵒᵒʳ ⁿⁱᵉᵗ ⁱᵉᵈᵉʳᵉᵉⁿ ᵉᵉⁿ ᶠⁱʲⁿᵉ ᵈᵃᵍ, ⁱᵏ ᵇᵉⁿ ᵐⁱʲ ᵈᵃᵃʳ ᵇᵉʷᵘˢᵗ ᵛᵃⁿ ⱽᵒᵒʳ ᵃˡ ᵈⁱᵉ ᵐᵉⁿˢᵉⁿ ᵛᵉᵉˡ ˡⁱᵉᶠˢ ᵉⁿ ˢᵗᵉʳᵏᵗᵉ