Nathalie Hageman – 23 oktober 2022
Daar lig ik dan in mijn bed, mijn mond vol met slijm, ik probeer het weg te slikken maar op de één of andere reden lukt dit niet. Ik begin te hoesten en vervolgens is mijn hand en dekbed nat van het slijm. Niet wetende dat dit het begin was van een leven met NAH.
Mijn naam is Nathalie, 36 jaar oud, wonend in Twente en moeder van een geweldige zoon van 11.
Ik mag mijn verhaal doen op dit geweldige platform en neem jullie mee in mijn levensverhaal.
Ik wist niet wat mij overkwam. Waarom kon ik mijn slijm niet wegslikken? Wat is dit voor iets geks ? Ik liep naar de badkamer om naar het toilet te gaan. Ik zat en iets in mij zei: zeg je naam eens, dit lukte niet. Ik bleef kalm en probeerde het nog eens, weer niet. Het enige wat eruit kwam was gebrabbel. Dan maar even naar de spiegel en op dat moment zag ik mijn mond scheef hangen. Dit is niet goed, 112 werd gebeld. Nadat ik weer een beetje bij was gekomen. Kreeg ik zelf de vrouw van de spoedpost aan de lijn. Ik moest wat vragen beantwoorden en moest gezien worden door de dienstdoende huisarts van de spoedpost.
Nou daar zaten we dan met z’n drieën , wachtend totdat ik aan de beurt was. In mijn huispak, zonder make-up en nog een beetje perplex van het voorval wat er nou zojuist met mij gebeurd was.
“Mevrouw we gaan even wat testjes doen” Netjes deed ik alle testjes, met nog een beetje een duizelig hoofd en enkel een haperend woord. “Ik kan zo niets vinden wat het geweest kan zijn, alle uitslagen zijn goed en u kunt weer naar huis”
Ik weet nog goed dat ik mijn dag gewoon weer hervat heb. Ik was vrij van mijn werk en ik bezocht de kapper. Aangezien ik over 3 dagen jarig was moest, zo ijdel dat ik ben, mijn haar wel goed zitten. Ik vertelde mijn kapper wat er die vroege ochtend gebeurd was. Zij vertelde mij dat het wel een beetje vreemd was en ik toch beter nogmaals contact op kon nemen met mijn huisarts. Dat gedaan hebbende kreeg ik een afspraak voor op het TIA-spreekuur voor vrijdag 13 Maart. Op die afspraak ben ik nooit verschenen.
Ik stap uit bed en loop naar de badkamer. Beneden werd er al brood gesmeerd en mijn zoon werd net wakker.
Ik stond in de badkamer en ineens had ik een uit zichzelf zwevende arm. Met dat ik mij kapot schrok en met mijn andere hand mijn pols van mijn zwevende arm vastpakte, kwam mijn zoon binnen. Ik wilde wat zeggen, maar niets….helemaal niets aan klanken kwam mijn mond uit. Minuten daarna vlogen als seconden voorbij.
Ik stapte samen met de ambulance broeder de trap af, ging op de brancard liggen en werd via de voordeur door de stromende regen naar de ambulance gereden. Volgens mij ging alles automatisch, want op dat moment besefte ik nog niet wat er met mij aan de hand was. Een klein stukje van de film ben ik ook kwijt.
Tijdens de rit van het ZGT Almelo naar het MST Enschede kon ik iets helderder nadenken. Onderweg kreeg ik nog een aanrijding waarbij de ambulance chauffeur moest gaan kijken of het niet ernstig was. Het enige wat door mijn hoofd schoot was “nee niet nu gaan kijken, ik moet verder.
Ik wil niet dood”
Ik kon nog steeds niets zeggen dus lag ik daar maar met alleen mijn gedachten. Ik zat gevangen in mijn eigen lijf. Oogcontact kon ik wel maken en denken ging ook prima, alleen kon ik niets duidelijk maken.
In het MST werd ik opnieuw onderzocht en zijn ze via mijn lies, mijn hoofd in gegaan. Alles heb ik meegekregen. Ik zag het videoscherm, hoorde de artsen van alles zeggen over o.a. stents die niet geplaatst konden worden en ik hoopte ondertussen alleen maar dat ik de mensen die ik lief heb weer zou zien.
En die zag ik gelukkig snel. Mijn ouders, mijn zus en zwager kwamen binnen op mijn eenpersoons kamer en het eerste wat ik zei was : hoi. En ik dacht yes ik kan weer praten.
En wat bleek later. De oorzaak van mijn herseninfarct was een dissectie in mijn halsslagader. Vermoedelijk ontstaan door het manipuleren van mijn nek door de Fysiotherapeut.
Ik werd terug vervoerd naar het ZGT en daar volgde mijn eerste herstel. Naar een week ziekenhuis ging ik direct door naar het revalidatiecentrum Het Roessingh. Daar volgde mijn tweede fase van herstel. Ik kreeg logopedie, ergotherapie, fysiotherapie, een gesprek met een psycholoog, kreeg wekelijks een gesprek met de maatschappelijk werker en kreeg te horen dat ik mijn baan kwijt was.
En dit onder het genot van het heerlijke virus was heerste in Nederland : Corona. Achteraf gezien heeft dit ervoor gezorgd, in mijn ogen, dat ik niet de 100% zorg heb gekregen die ik nodig had.
Dan volgt de derde fase van herstel: Het echte leven.
Ik kwam weer thuis en ik moest mijn leven weer oppakken. Dit ging niet zonder slag of stoot. Therapie kreeg ik via beeldbellen, zag geen artsen meer, mijn relatie hield geen stand, moest noodgedwongen verhuizen en kwam op een plek terecht, die mijn ex ook dondersgoed wist te vinden. Er kwam heel veel in hele korte tijd.
Maar ja, zoals iedereen Nathalie kent; ging ik gewoon door, want ja wie deed het anders. Ik had immers de zorg voor mijn zoon en was tevens een dochter, een zus, een achterkleinkind, een nichtje, een vriendin, een ex-partner. Kortom ik vond dat ik die rollen optimaal moest vervullen.
Dit hield ik natuurlijk niet vol, waardoor het niet ging zoals het moest gaan.
In November 2021 heb ik de stap gezet en mijzelf aangemeld voor een psycholoog. Hiervoor was een wachtlijst aangezien ik natuurlijk niet de enige was die kampte met mentale gezondheid. In april 2022 was er plek en kreeg ik EMDR therapie en vele gesprekken volgde. In Juni was ik “klaar”. Klaar met gespreken die mij op weg hebben geholpen voor een beter leven.
Maar ik ben er nog niet. Ik kan namelijk nog steeds niet goed omgaan met mijn hersenletsel. Wat ik ook probeer het is verrekte lastig. Boosheid heerst. Ik wil zo graag alles, maar ik kan niet alles.
Daarom ga ik eind November beginnen met een nieuw traject bij HERSENZ. Het is een behandelprogramma op maat voor mensen met Niet-Aangeboren Hersenletsel, in de chronische fase. Ik ga dit met beide handen aan pakken en ze kunnen rekenen op 100% inzet.
Ik wil aan iedereen meegeven dat je gezondheid zo ongelofelijk belangrijk ik. Leef je leven zoals jij dat voor ogen hebt, geniet van het leven, samen met je gezin of met de mensen om je heen. Het LEVEN geeft het je maar één keer.
