Het is meer een onbestemd gevoel, onrustig, mijn draai niet kunnen vinden, met niets echt uit de voeten kunnen, veel willen maar het komt er niet echt uit, helemaal niet of niet zoals het in mijn hoofd bedacht was!  

De zomer maanden zijn nooit mijn beste maanden, veel last van de warmte en de vaak hoge luchtvochtigheid spelen mij in deze periode enorm parten. 

Maar.. nu kun je toch niet echt van een geweldige zomer spreken, dus is de zenuwpijn te ondergaan maar daarentegen de polyartrose, die normaal met mooi weer wat meer op de achtergrond is, juist des te meer aanwezig.
 
Dan heb ik nog de duim blessure, eigenlijk geen blessure maar op deze manier klinkt het als iets tijdelijks, maar ik weet wel beter want die klojo van een Poly-Artrose rukt natuurlijk steeds een beetje meer op. Ooit beginnend bij mijn voeten wint deze rotzak er steeds een beetje terrein bij en daar is weinig tegen te doen. Nu hij grotendeels mij al heeft beschadigd en ik het juist nog een beetje van mijn handen moet hebben valt de aanslag op mijn duim mij zwaar. Natuurlijk had ik af en toe een pijntje maar dan hielp het juist om te handwerken om de boel een beetje los te houden, net als met alle andere gewrichten is het wel bewegen maar niet belasten echt iets wat helpt om de boel te blijven smeren.  
 

Waar ik eerder mijn vinger (duim) er niet op kon leggen tijdens dit soort dagen of zelfs weken denk ik dat ik nu toch een beter overzicht en inzicht heb waar het nu mis gaat. 

Het gaat om regelmaat en mijn vaste rituelen die nu allemaal anders zijn. 

Haken zorgt er voor dat ik even echt uit de cognitieve wereld stap en gewoon lekker met verstand op nul, hoofd uit, bezig kan zijn. Je zou zeggen zoek dan een andere bezigheid, tja maar tekenen, schilderen of schrijven (zonder toetsenbord) lukt ook niet. 

Kortom ik ben mijn draai kwijt! 

 
Neem in dit alles ook nog de vakantie periode mee en je zult begrijpen dat alles anders is in huize Zettje, de structuur ontbreekt. Natuurlijk kan ik nu krampachtig op zoek naar een nieuwe structuur maar omdat deze periode een tijdelijke is, en ik hoop mijn duim ook, kost het mij te veel energie om de boel structureel om te gooien. Beter is het om nu maar even mee te gaan in deze flow, alles te laten voor wat het is, mijn momenten pakken als het goed voelt en alles los te laten als het niet lukt.
Bovendien als straks de vakantie periode voorbij is dan is het namelijk ook anders dan voor de vakantie omdat de mensen om mij heen ook een ander pad gaan volgen. Het zal mij dan al genoeg energie kosten om daar een nieuwe invulling aan te geven.
 
Wat mijn duim betreft weet ik ook niet wat het gaat brengen en is het behoorlijk voorbarig om alvast een rijtje doemscenario’s klaar te hebben liggen. Misschien valt het mee en als het tegen valt komt er vast wel weer een ander pad om te volgen, zo is het altijd gegaan en zo zal het altijd gaan. 
 

Dit is dus precies wat ik bedoel, ik ben beter geworden in het chronisch ziek zijn, ik begrijp het meer en weet dat vechten geen zin heeft. Sterker nog het maakt het allemaal alleen maar erger omdat je je kostbare tijd, de goeie momenten, bezig bent met wat nog niet is. 

 
Natuurlijk baal ik er van als er weer een klein stukje wegvalt maar het helpt niet als je boos, verdrietig of gefrustreerd gaat zijn, dus berusten voelt beter en lachen ook (zonder alles weg te lachen).
 
Toch blijft nu het feit dat ik mijn draai en structuur kwijt ben en daar heb ik zeker last van, zowel fysiek als cognitief, maar het geeft niet want het is logisch, het is niet leuk, het voelt niet fijn, het is pijnlijk en frustrerend maar je veranderd er niets aan!
 
Al lang geleden heb ik besloten dat in een hoek gaan zitten met een deken over mijn hoofd en gaan zitten kniezen, zeuren en chagrijnen gewoon niet helpt (maar die neiging heb ik heus wel eens). Met mijn aandoeningen kan ik namelijk ‘gewoon’ tachtig worden maar aan mij de keus of ik dat op een beetje leuke manier wil doen of niet. Liefst met leuke, gezellige, lieve mensen om mij heen en laten we eerlijk zijn die trek je met gemopper ook niet aan! 
 
De vraag; Hoe gaat het met je? Vind ik persoonlijk altijd een lastige want goed gaat het niet, in ieder geval niet zoals ik ooit mijn toekomst had bedacht, maar om dan gelijk in volle glorie je hele hebben en houwen er uit te gooien? Toch leg ik het vaak wel uit want als ik zeg; ‘GOED hoor!’ dan gaan de meeste mensen toch luchtig aan onze (namens alle chronisch zieken) ongemakken voorbij! Medelijden hoeven wij chronisch zieken niet maar mijn missie blijft toch dat openheid leidt tot begrip en als we alles onder de mat vegen zal begrip er nooit komen. 
 

 Lizette

 
Dank je wel voor het lezen van mijn blog, ik vind het leuk als je op dit blog reageert via de bijpassende post op mijn ↬ Instagram  
 

17 augustus 2021