Dansende rode draad
Charlie – 25 april 2021
Mijn naam is Charlie, ik ben 28 jaar oud en ik woon samen met mijn man en onze hond in Limburg. Mij zou je kunnen kennen van de Online Handwerk Club of van Charlingual.com…
Lieve Lizette, lieve lezer, Bedankt dat ik een momentje mag veroveren. Een momentje in jouw blog, Lizette, maar ook een momentje in de drukke dagen van jou, lezer.
Ik heb de afgelopen jaren al heel wat stukjes over mezelf mogen schrijven. Teksten voor sollicitatiebrieven, teksten voor op websites, in de krant of tijdschriften. Het blijft altijd spannend want ik weet nooit helemaal wat er uit gaat komen. Met de tijd is het steeds duidelijker geworden dat er wel een rode draad in mijn leven loopt. Ik neem jou graag mee langs deze rode draad.
Oh trouwens, dit rode draad is bijzonder creatief. Het zit vol knopen en is soms heel dik en soms flinterdun. Ik heb er zelfs af en toe flink wat plakband omheen moeten winden om het draad weer aan elkaar te plakken. Kun je het rode draad een beetje voor je zien?
Het rode draad begint in het midden van mijn hart. Een beetje metaforisch misschien, maar zo zie ik het wel. Mijn hart is namelijk wat gevoelig. Het kan slecht tegen stootjes en steken. Niet letterlijk he, er is fysiek niets mis met mijn hart. Ik bedoel het figuurlijk.
Als jong meisje voelde ik mij het buitenbeentje, het voelde alsof ik niet in de groep paste. Iedere zomer opnieuw besloot ik om opnieuw te beginnen. “Na de zomervakantie, dan zal ik alles op orde hebben. Dan zal ik beter zijn. Dan zullen ze me wel aardig vinden.” Ik hopte van vriendin naar vriendin. En altijd maar dat gevoel dat het volgende keer wel beter zal zijn… Terwijl er niets aan de hand was. Ik voelde alleen alles zo heftig.
Als puber deed ik mijn best om de hoogste cijfers in de klas te halen. Dan zou iedereen mij wel het beste móeten vinden. Na de brugklas ging op het hoogste niveau verder. Maar ook daar was ik onzeker en voelde het alsof ik er niet bij hoorde. Na de middelbare school ging ik aan het conservatorium studeren. Waar ik weer het gevoel had dat ik niets voorstelde.
Ik wist niet wat er aan de hand was maar inmiddels was ik oververmoeid geraakt.
Ik stopt met het conservatorium en nam een kort poosje rust. Daarna studeerde ik aan de pabo. Ik had besloten dat als ík dan niemand voorstelde, ik tenminste wilde leren hoe ik kinderen moest opvoeden. Zo konden mijn eigen kinderen tenminste wel wat voorstellen. Ik sloot de pabo af maar zag het helemaal niet zitten om voor de klas te staan. Ik voelde me vaak ziek en zwak. Ik was weer volledig oververmoeid.
Na een poos te hebben gewerkt op een fantastische Vrije School wist ik dat ik inderdaad geen leerkracht wilde zijn. Ik kon wel, zoals ik dat bij al die andere dingen die ik al gedaan had, doen alsof het allemaal oké was. Maar het kostte mij zoveel. Ik haalde er geen voldoening uit. Iedere dag voelde als overleven. Sprak nauwelijks met vrienden af, zag mijn familie als het moest. Het was geen leven zo. Alles klopte. Behalve mijn hart. Op een avond zag ik in dat ik moest stoppen met werken. Ik wilde gewoon slapen. Heel lang. Ik wilde heel graag ergens anders naartoe gaan. Niet op vakantie. Maar gewoon weg. Ik weet niet hoe lang ik toen al depressief was geweest. Toen ik me ziekmeldde, noemden ze het een burn-out. Pas maanden later zagen we dat er een diepe depressie onder verstopt zat.
We zijn nu twee-en-een-half jaar verder. Ik ben de uit depressie gekomen en heb geleerd dat mijn gevoelige kant juist mijn krachtigste kant is.
Ik heb mezelf opnieuw kunnen neerzetten en heb geleerd waar ik voldoening van krijg. Ik werk inmiddels als freelance tekstschrijfster. Ik schrijf teksten voor bedrijven en werk hard aan het schrijven van mijn eigen roman. Daarnaast heb ik dus een eigen merk, Charlingual. Ik organiseer wekelijks de Online Handwerk Club en schrijf artikels over het leven van een natuurlijk en ontspannen leven in de 21e eeuw. Het liefst zit ik in de tuin met een pot thee te dagdromen over wat ik deze week weer allemaal wil vertellen en hoe ik dat ga doen. Ik werk nu voornamelijk op gevoel en talent. Wat anderen van mij denken is niet langer mijn probleem.
Mijn rode draad staat niet langer strak van de stress, het is niet meer dun of onzeker. Mijn rode draad danst met me mee op alle gevoelens die ik in een dag mag voelen. Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest en ben iedere dag dankbaar dat ik dat mag zeggen.
Charlie
Je kunt op dit gastschrijven reageren via de bijpassende post op ↬ Instagram
