De lange uren werken en op de benen staan maakten het er niet beter op natuurlijk, waardoor ik genoodzaakt was om toch eens een dokter op te zoeken. Mijn gynaecoloog stuurde me door naar een “heel goede” arts, die nog niet zolang in dit ziekenhuis zou werken.. Snel belde ik voor een afspraak. 

Ik was zo blij dat ik bij deze arts terecht gekomen was. EIN-DE-LIJK wist ik waarvan de pijn kwam en gelukkig was er iets aan te doen. Het verdict : aangeboren en ernstige heupdysplasie. De oplossing hiervoor was een operatie dat in België nog maar 2 jaar werd uitgevoerd : een peri-acetabulaire-osteotomie oftewel een ganz-osteotomie. Hierbij wordt het bekken op 5 plaatsen gebroken, waardoor de kom van de heup op de juiste plaats kan worden vastgezet met schroeven. Hierna volgde uiteraard een zware en lange revalidatie. 

Helaas had ik na 6 maanden nog meer pijn dan voor de operatie. 

Toen mijn huisarts aan de alarmbel trok is het balletje aan het rollen gegaan.. De ene dokter na de andere. Telkens hetzelfde verhaal : er was voor de operatie géén sprake van heupdysplasie en ik werd dus onterecht geopereerd. Helaas werd mijn bekken in een verkeerde stand geplaatst waardoor de operatie opnieuw moest worden uitgevoerd. Uiteraard door een andere arts in een ander ziekenhuis. Met de hoop dat het daarna beter werd onderging ik ook deze operatie. Deze revalidatie verliep nog moeilijker , wat normaal is natuurlijk. 

Door de eerste ingreep en de slechte plaatsing van mijn heupkom liep ik slijtage op. Ook hield ik er beschadigde zenuwen aan over, gevoelloosheid, krachtsverlies en een pijnlijk been. Later volgden nog enkele ingrepen, jammer genoeg zonder resultaat. 

Ik moest afscheid nemen van onze geliefde frituur, want lang staan ging niet meer. We zijn dan al 3 jaar verder, er zit geen verbetering in. Vanaf dan is de positiviteit weg, ik kan niet meer.. Van een druk sociaal leven val ik in de put. Van alles naar niets ! De toekomst die ik voor ons zag was weg, alles weer onzeker..