Elke maand mag ik twee bloggen schrijven, één (column) voor Zettje.indegoederichting en één voor Hersenletsel.nl. Dat valt best mee denk ik dan. Genoeg te vertellen over mij en mijn hersenletsel. Dat valt eigenlijk op het moment vies tegen. Niet dat het beter gaat dan eerst, nee, en gelukkig gaat het ook niet slechter.
Alleen heb ik het idee dat ik alles al een keer verteld heb. Nu is het ook weer niet zo dat ik ALLES vertel. Sommige dingen gaan jullie gewoon niet aan, of sommige dingen hebben betrekking op derden en die willen helemaal niet dat ik dit op het Web schrijf. Dus heb ik eigenlijk een bloggersblock…
Nu kwam ik laatst een gedicht tegen wat mij erg aangreep/aansprak en mij zo raakte dat ik tranen in mijn ogen kreeg. Dit wil ik graag delen. Ik heb hem alleen in de IK vorm gezet.
Misschien ben ik wel heel sociaal,
maar hou ik niet zo van grote groepen.
Misschien ben ik wel heel speciaal,
maar heb ik dat nooit zo gevoeld.
Misschien zie en voel ik heel veel,
maar heeft dat mij vooral in de weg gezeten.
Misschien wil ik gewoon de diepte in,
maar niemand die dat echt begreep.
Misschien ben ik wel van onschatbare waarde,
maar wist ik nooit zo goed wat ik hier op aarde deed.
Misschien ben ik wel heel goed in er voor mensen zijn,
maar heeft dit mij zoveel gekost dat ik bent ingestort.
Misschien ben ik wel één van de meest heldere lichten op aarde,
maar heb ik dat zelf nog niet ontdekt.
Misschien kunnen mijn gaven wel de mensheid helpen,
maar ik geloof er niet in dat ik zo belangrijk zou kunnen zijn.
Misschien maak ik wel heel snel verbinding,
maar voel ik dat ik er nooit écht bij hoor.
Misschien ben ik wel gewoon heel gevoelig,
maar heb ik dit nooit écht erkent.
Misschien heb ik wel wat te vertellen.
Misschien heb ik hier wel iets belangrijks te doen.
Misschien ben ik hier niet zonder reden.
Misschien kan ik wel de toekomst laten zien.
Misschien kan ik wel iets heel kostbaars doorgeven.
Misschien mag ik goed op mijzelf letten.
Misschien mag ik mijzelf serieus nemen.
Misschien mag ik mijn gehele zelf omarmen.
Misschien mag ik wel in mijn grootsheid gaan staan.
En misschien,
mag ik nu wel stoppen met het woordje misschien.
Want misschien,
is het nu de hoogste tijd om in mijzelf te gaan geloven.
IK bent het waard.
IK bent prachtig.
En IK ben één van de sleutels hier op aarde.
(Bron: Zoran Ristic)
Liefs,
Justme, Monique
Leuk als je een reactie achterlaat over deze BreinStorm column van Monique onder bijpassende post via onderstaande buttons
Geef jij dit platform een
Zettje in de goede richting?
Stuur mij een financieel steuntje, alvast bedankt ღ
Link geldig t/m 24 december 2024 (tik op spaarvarken – link verlopen? zie dan op de thuispagina de recente link)
*Special dank aan Rina van Loenen voor haar maandelijkse donatie!! Wil jij dat ook? Stuur mij dan even een berichtje via socials of contactformulier
Speciale dank aan deze Sfeermakers
voor het gebruik van illustraties en versjes op dit platform
