In memoriam

Vanmorgen bereikte ons het trieste nieuws dat een vriend en teamgenoot van mijn zoon is overleden.
Zomaar midden in de nacht. Je kind gaat op een avond naar bed en de volgende morgen roep je hem om naar de voetbal te gaan, om zijn pupillenteam te begeleiden, en dan wordt hij niet meer wakker. Het is toch je grootste nachtmerrie.!..
Het gezin woont hier een paar straten verderop en in de ochtend hoorde ik rond 6.30 uur enorm veel sirenes, maar ja dat hoor je hier wel vaker en toch viel het mij meer op, waarschijnlijk omdat het zo dichtbij was.
Omdat ik niet meer in slaap kwam ben ik maar opgestaan, aangekleed, ontbijtje gemaakt want zo had ik een heerlijke lange dag voor de boeg. Dan ineens staat mijn zoon voor mij; Mam help ik weet niet wat ik moet doen, hij staat te trillen, MAM wat moet ik doen? Blinde paniek in de ogen van mijn kind, vragende ogen van mij en gelijk op scherp. Mijn zoon begeleidt samen met twee andere vrienden ook een pupillen team en zo las mijn zoon in de groepsapp, met zijn ogen nog maar half open, dit verschrikkelijke bericht. Alle alarmbellen gaan af, eerst uitzoeken of dit wel klopt? een jongen van 16 jaar? bad joke? Dat kan niet, appjes aan alle kanten over en weer..
En dan plaatst de voetbalvereniging op faceboek het trieste bericht en is het ineens echt!

Ik realiseer mij ook gelijk het trieste afscheidt nemen van dierbaren in deze tijd,  onmenselijk. De familie is veel betrokken bij van alles op ons dorp, voetbal, carnaval en andere festiviteiten. Dan hoort er een groots afscheidt bij met veel mensen die hun steun kunnen betuigen, want hoe mooi straks ook alle kaarten, bloemen, berichtjes en medeleven op afstand zijn het vervangt nooit de echte aandacht, het bezoek, persoonlijke lieve woorden, een heel voetbalteam dat die gezamenlijk afscheidt neemt van hun voetbalmaat tijdens een bijzondere uitvaart.

Je kind verliezen is het verschrikkelijkste scenario wat je je kan bedenken. Een lang ziekbed, een ongeluk, zomaar ineens, het maakt niet uit hoe het is gewoon onmenselijk en niet te bevatten. In dit geval heeft ook de familie geen afscheidt kunnen nemen, niet getroost, geen knuffels.. wat je juist de afgelopen maanden ook al minder hebt gehad…..

Ik lees de groepsapp nog even terug, drie dagen geleden een bericht van Daan; Ik kom niet trainen te druk voor school…

Je kunt op dit blog reageren via de bijpassende post op mijn ↬ Instagram