Zettjes Blog

Kolder in mijn kop

Lizette Klein – 24 spetember 2023

Het is maandag 18 september als ik begin te schrijven aan dit blog, ik ben moe, misselijk en ietwat opgedraaid na een enorm slechte nacht, mijn hoofd suist als een dolle waardoor rusten op bed niet lukt.
 
Afleiding is wat ik zoek want heb ik de kolder in mijn kop dan ga ik het liefst fysiek aan de slag en is mijn lijf op dan ga ik liefst cognitief aan de slag. Vandaag is het een beetje van beide, mijn hoofd spookt, onrust en toch begin ik met schrijven want alles wat spookt moet er uit! Handig? Slim? Goed idee? Niet echt, maar ik moet ergens mee bezig zijn.
De afgelopen nacht was verschrikkelijk maar als ik eerlijk ben weet ik precies waar de extreme onrust vandaan kwam; ik heb mijzelf de afgelopen week enorm overbelast, eigenlijk nog bijzonder dat de klap nu pas komt.

Sinds mijn keuken is verbouwd en ik de boel daar qua spullen goed heb uitgezocht, opgeruimd en flink heb uitgedund merk ik wat een rust dat geeft. Daardoor is de kolder mij in de kop geslagen over alle andere ruimtes in mijn appartementje, de bezem moet er door en flink ook.  

Aanpakken, beuk er in, schouders er onder

Fysiek loop ik, door reuma en zenuwpijn, al langer tegen muren wat betreft het meewerken van mijn lijf, maar na mijn herseninfarct heb ik ook nog te dealen met mijn overprikkelde hoofd en extreme vermoeidheid. Echter zit er in mijn genen nog altijd iets van; even dit, even dat, even zus… Hoewel ik echt flinke stappen heb gemaakt qua leren doseren merk ik nog regelmatig dat ik, ook door gebrek aan geduld, de boel wil aanpakken, doorbeuken en schouders er onder… Zeg maar wat ik in mijn kop heb moet gebeuren, NU!

Zo kwam er ineens de ergernis over het kleine slaapkamertje waar “wat ik even kwijt moet” werd neergeflikkerd. Een kamer vol puinhoop dus. Tja en toen kwam de kolder in mijn kop; bed moest er uit, demonteren zou zoonlief doen, maar jaahh dat geduld … dus was ik alvast met een deel begonnen.

Er moest een kast komen; de IKEA KALLAX –dé bekende vakkenkast- met allemaal toeters en bellen… oeff prijzig!.. dus toeters en bellen flink uitgedund en mijn verlanglijstje omgezet naar een bestelling!

Kamertje leegruimen, want (vorige week) vrijdag kwam de kast, samen met zoonlief de kast in elkaar gezet. TOP!! Het plan was de kast rustig in te richten maar inmiddels was ik al klaar met alle zooi in de woonkamer dus… de kolder in mijn kop en gaaaaan!! Mijn lijf was compleet naar de klote, de laatste keer dat het zo pijnlijk is geweest was na mijn stedentrip naar Venetië, ik kon niet op of neer… maarrr het kamertje is echt geweldig geworden.

Dan zou je zeggen KLAAR! Maar natuurlijk nog even dit en even dat, “dan is het maar helemaal klaar” Zaterdag aan het einde van de dag ging mijn lijf gewoon uit, kon mijn draai niet vinden met zitten, opstaan lukte moeilijk, liggen was niks, lopen al helemaal niet…

Oeps I did it again

Zondag had ik een verjaardag, statafel was zeker geen optie dus ging ik op een hoge stoel veilig in een hoekje zitten en zou ik het niet te gek maken en op tijd naar huis gaan… DUHHUHHH het was gezellig!!! Dit woord staat in mijn voorhoofd gegrift en is mijn allergrootste valkuil. Lekker bijkletsen met die… en met die… en met die… Afijn ik was er als één van de eerste en vertrok als één van de laatste.

Story of my life

Thuis kwam natuurlijk direct dat mannetje met die verschrikkelijke moker, nog even rustig televisie kijken en haken…? Mijn kaarsje ging uiteraard bijtijds uit, dus mijn bed in .. en daar begon de ellende; Kotsmisselijk, een draaiend hoofd, de ene kramp na de andere, ik lig te bedenken wat ik verkeerd heb gegeten?, terwijl ik natuurlijk weet dat ik enorme roofbouw heb gepleegd op mijn lijf en hoofd.

Wat dacht ik toen ik het bedacht?!

In mijn dagelijkse dingen weet ik enorm goed te plannen en kom ik in mijn eigen cocon echt goed tot mijn recht en blijk ik best veel te kunnen. Niet te veel in de ‘grote boze buitenwereld’ en mijn dagen goed doseren en afwisselen met fysiek en cognitief…

Stap ik daarbuiten dan word ik weer behoorlijk met mijn beperkingen geconfronteerd en dat blijft moeilijk. Eerlijk, als ik gewoon mijn gangetje ga dan denk ik vaak dat ik eigenlijk veel kan en zo bedenk ik dan iets waardoor ik weer met volle vaart tegen een muur op loop.

Vorige maand nog toen ik bedacht dat een themadag op het platform leuk zou zijn!? Vol goede moed ben ik, uit enthousiasme (ook in mijn voorhoofd gegrift), aan de voorbereidingen begonnen maar nu de tijd verstrijkt en de datum (8 oktober) in zicht komt voel ik de druk. De kolder was mij weer in de kop geslagen en natuurlijk heb ik ook allerlei beloftes gedaan die nu de druk opvoeren… Het zal de eerste en de laatste themadag zijn want het groeit boven mijn hoofd, ik kan dit met mijn NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel) helemaal niet aan, het kost mij (te) veel energie. Echter maakt belofte schuld dus hang ik nu van de lijstjes aan elkaar om deze eenmalige themadag voor elkaar te boksen.

Vaak denk ik: wat dacht ik toen ik het bedacht?!   

Zoals laatst toen ik had verzonnen om met mijn handwerken een bedrijfje te beginnen en met mijn ambulante hulp (waar heb ik die ook al weer voor?) alles uit ging zoeken wat ik daarvoor nodig heb. Steeds kreeg ik de kolder in mijn kop met plannen voor het creatieve deel en floot mijn ambulante hulp mij terug op het zakelijke deel. Confronterend want dat is nou precies waar mijn cognitieve verstoringen liggen en blijkt maar weer dat ik daar compleet het pad van af raak. Conclusie; Ik kan dat helemaal niet meer na mijn herseninfarct.

Definitieve veranderingen

Het blijft een feit dat er in mijn hoofd altijd een stemmetje zit met leuke ideeën en plannen en zolang ik die gewoon ontspannen laat stromen gaat het best lekker, maar komen er te veel verplichte onderdelen bij dan stagneert de boel. En zo werkt het met mijn lijf ook; wel bewegen maar niet belasten! Niet teveel mijn grenzen opzoeken.

Deze week was het gas er echt af en ga ik weer lijstjes maken met haalbare plannen om Zettje en ZETTElen vol te kunnen houden en dat het vooral leuk blijft. Eigenlijk is er nu meer een besef dat ik wellicht wat meer ruimte moet inplannen voor mijn eigen dingen maar ook voor de onverwachte dingen die kunnen gebeuren.

Waar een wil is, is niet altijd een weg! 

Om die reden ga ik de aankomende tijd een aantal veranderingen definitief doorvoeren, daarover ongetwijfeld later meer…

Lizette

Leuk als je een reactie of jouw eigen ervaring deelt na het lezen van mijn blog onder bijpassende post via onderstaande button(s)
Geef jij dit platform een Zettje in de goede richting? Stuur mij een financieel steuntje, alvast bedankt ღ

Het ‘Zettje in de goede richting’ platform is voor mij een fijne dagbesteding. Om dit platform [waar veel mensen (h)erkenning vinden en hun verhaal kunnen delen] in de lucht te houden betaal ik alle kosten van mijn uitkering. Draag jij dit platform een warm hart toe? Lief als je een bijdrage doneert. (klik op het spaarvarken).

Lieve groet, Lizette

Link geldig t/m 25 oktober 2023 (link verlopen? zie dan op de thuispagina de vernieuwde link)

Ook interessant om te lezen:

Download GRATIS het korte verhaal

‘Op weg naar vrijheid’

van Claudia Stinne

Te downloaden als e-book of PDF

Belinda:

Depressie na herseninfarct

Hannah:

Put your mind to it

Geboorte kaartjes op maat: Studio Kuukeluus

Scroll naar boven