Lichtpuntjes cadeau per post

Marian Mohktari – 10 december 2023

Wat ontzettend leuk dat ik hier ‘Aan de Koffietafel’ iets mag vertellen over mijn leven en waar ik tegenaan liep waardoor het even niet lekker ging. Daar ben ik uiteindelijk ook heel blij mee ben en vertel ik hoe Lichtpuntjes cadeau per post is ontstaan

Klinkt misschien een beetje vaag, hoe kun je ergens tegen aan lopen, maar er ook blij mee zijn. Daar neem ik je graag in mee!

Drie jaar geleden inmiddels liep ik vast in mijn toenmalige werk. Ruim dertien jaar had ik hier ziel en zaligheid in gelegd en lief en leed met collega’s gedeeld. Tot het moment dat ik op alle fronten vastliep. Ik wilde hogerop en nam daardoor steeds meer hooi op mijn vork. De werkdruk nam steeds meer toe en mijn broer werd in die tijd ook ernstig ziek. Ik had het niet direct in de gaten, want ik was gewend altijd door te gaan. Bewijzen dat ik het kon waardoor ik de vragen; Was dit het nog? Wil ik wel hogerop? En wil ik dat in dit vak? Bij dit bedrijf? Wat wil ik dan wel? niet aan mezelf stelde.

Stilzitten geen optie

Nu is stilzitten geen optie voor mij en ik vond het super zwaar om “niks” te doen. Het niet te weten en mij constant naar alles en iedereen schuldig te voelen zette mij aan om na een paar maanden weer te beginnen.

Ik ging met een loopbaancoach aan de slag, maar daar kwamen geen concrete dingen uit. Dan maar het diepe in en weggaan bij mijn werkgever zonder iets nieuws, want dat zij mij niet meer zagen zitten dat werd al snel duidelijk. Pfff dat was spannend, alsof je ineens in je hemdje staat. Maar dan midden in de winter… met -10 😉

Stil zitten was uiteraard nog steeds geen optie en het idee dat ik nu wel in de paar maanden dat ik thuis zat MOEST kiezen wat ik wilde, zette de druk er flink op. Je hebt wel mensen die daar heel makkelijk in staan. Was ik ook maar zo. Het oriënteren begon… wat vind ik leuk, wat past bij mij, wat zijn mijn kernkwaliteiten, kan ik wel wat anders? En door de gebeurtenissen op het werk was mijn zelfvertrouwen ver te zoeken. Wat ik wel wist was dat ik niet terug wilde in de HR.                        

Echter dacht de fijne man van het UWV daar anders over. “Oriënteren??? Nee mevrouwtje dat is niet de bedoeling, daar hebben wij geen boodschap aan.”

Het feit dat ik begon te huilen bij het idee alleen al, deed hem helemaal niks. Ik moest zo snel mogelijk terug de HR in. Ik werd er bloednerveus van en schoot er niets mee op.  

Deur dicht, deur open!?

Men zegt wel dat als er een deur dicht gaat, ergens anders een deur open gaat. Maar ja wat nou als ik die uitzondering was waarbij die andere deur helemaal niet open ging? Wat vond ik dat ontzettend moeilijk en het maakte me echt nerveus voor wat komen ging. En ik had ook ergens wel het gevoel dat ik moest laten zien dat ik echt wel iets kon en dat ik iets anders kon vinden.

Tijdens een bakkie koffie met mijn oud-collega Leo vond ik gelukkig toch die deur, want door hem kwam ik op een super leuk idee. Hij stuurde elke dag een kaartje naar zijn zieke kleindochtertje in het ziekenhuis. Op elke kaart schreef hij een stukje van een verhaal en stuurde dit elke dag per post op.  Elk kaart had een open eind en maakte zijn kleindochter nieuwsgierig hoe het verhaal verder ging op de volgende kaart. 

Verhaaltjes enzo

Ik kreeg er helemaal kippenvel van en vroeg hem of ik met dit idee aan de haal mocht gaan. Dit vond hij prima. Ik mocht de twee verhalen van hem gebruiken en ging deze direct herschrijven naar mijn eigen inzicht. Het was zo leuk om te doen dat ik zelf ook vier kinderverhalen ben gaan schrijven. En ook deze verhalen heb ik geschreven met het idee deze op kaarten te laten drukken met mooie illustraties op de voorkant die het verhaal uitbeelden.

Hier kan ik een hele hoop kinderen blij mee maken die voor langere tijd een lichtpuntje kunnen gebruiken in de vorm van een vrolijk voorleesmomentje met hun naasten.
Even alles vergeten!

Maar hier bleef het niet bij. Wat ik wist van het werken als personeelsmedewerker was dat ik blij wordt van mensen helpen, graag met hen praat en oplossingsgericht meedenk. Hier wilde ik ook iets mee en ik ging daarom op zoek naar opleiding die hierbij paste. Ik wilde de diepte in. Met jongeren of jongvolwassenen werken lijkt me super tof. Zo kwam ik op de opleiding tot psychodynamisch therapeut. Lekkere mondvol hè?

Het houdt in dat ik nu alweer in mijn 3e jaar van mijn 4 jarige opleiding ben beland en met mensen aan de slag ga die door heel diverse omstandigheden met zichzelf in de knoop komen. Zij hebben psychische problemen, ervaren negatieve gevoelens of lopen tegen eigen gedragingen aan die hun functioneren in het dagelijkse leven in de weg zitten. Ik ga graag de diepte in met andere mensen en ook met mijzelf. Jezelf ontdekken…. het stopt nooit en er is niets mooiers! Hier ga ik telkens weer uit mijn comfortzone.

Grote uitdaging

De combinatie met het ondernemen met mijn kinderverhalen op kaarten vindt ik super leuk. Maar het is ook een grote uitdaging. Er komt zoveel bij kijken. En dan is het schrijven wel het makkelijkst 😉.

Ik heb al aardig wat dure fouten gemaakt, waarvan ik van tevoren toch had gedacht deze niet te zullen maken. Maar ik zou het niet hebben willen missen. Ik ontmoet zoveel mensen en leer veel nieuwe dingen. Dat stemmetje in mijn hoofd zit me af en toe flink dwars, maar…..  

…”Goh wat heb ik veel geleerd, over mijzelf, mijn verborgen talenten, mijn angsten, onzekerheden, maar ook hoe belangrijk het is om in mijzelf te geloven en te doen wat voor mij goed voelt. Wat een ander ook zegt! Ach, nobody is perfect… toch? 😉  

Het proces is nog in volle gang hoor en als ik het zo schrijf dan zie ik wel in dat, ook al heb ik regelmatig het gevoel dat er weinig schot in zit, er zeker wel veel is gebeurd de afgelopen jaren.

Voor mijn gevoel ben ik nog niet beland op de plek waar ik achterover kan gaan leunen. Er zijn nog heel veel ideetjes die op ploppen in mijn hoofd. Zoals kinderverhalen schrijven in opdracht of teksten schrijven of voor ouderen kaarten verzinnen om eenzaamheid tegen te gaan of teksten voor kaarten verzinnen voor diverse gelegenheden, omdat ik toch nog regelmatig geen leuke kaart kan vinden. 

Maar ook, wat ga ik nu echt doen met mijn doelgroep als therapeut, hoe gaat dit eruit zien en wil ik misschien toch met iemand samenwerken? En hoe ga ik ook dit weer aanpakken? Ik laat het allemaal even lekker sudderen. Wie weet wat er allemaal nog gaat komen en welke deuren ik nog tegen ga komen waar ik achter ga spieken? 

Ik ontmoet graag nieuwe mensen en ben heel benieuwd naar hen, net als toen ik Zettje voorbij zag komen met alles wat zij doet! Respect! Ik kan daar echt van genieten en krijg daar bakken energie van!  

Ik hoop dat mijn verhaal jullie als lezer wat kan brengen en ik sta altijd open voor een leuk gesprek of tips! En dank je wel lieve Lizette dat ik aan jou koffietafel mag!

Marian

Illustratie Vrolijke avonturen in de bossen van Drenthe - moeder en dochter aan de afwas op de camping - verhaaltjes enzo
Spannend, maar vrolijk avontuur in de bossen van Drenthe
Illustratie Derek de draak op een rots - verhaaltjes enzo
Spannend en grappige belevenissen van Derek de draak in Drekenland
Leuk als je een reactie of ervaring deelt na het lezen van dit gastschrijven van Marian over het Verhaaltjes enzo onder bijpassende post via onderstaande button(s)
Geef jij dit platform een Zettje in de goede richting? Stuur mij een financieel steuntje, alvast bedankt ღ

Link geldig t/m 24 december 2023 

Het ‘Zettje in de goede richting’ platform is voor mij een fijne dagbesteding. Om dit platform [waar veel mensen (h)erkenning vinden en hun verhaal kunnen delen] in de lucht te houden betaal ik alle kosten van mijn uitkering. Draag jij dit platform een warm hart toe? Lief als je een bijdrage doneert. (klik op het spaarvarken).

Lieve groet, Lizette

(link verlopen? zie dan op de thuispagina de recente link)

Meer recente publicaties:

Klik op de foto/illustratie 

Stamgast Inge

Begrijpen met je handen

Zettje Blog 

Poly-Artrose is een auto_immuunziekte

Koffietafelgast Faaria

Het NAH kwartetspel

Scroll naar boven