Miesspinsels – 30 oktober 2022
Terwijl ik hier achter mijn laptop zit, bedenk ik me, waar zal ik beginnen?
Wat wil ik schrijven?
Wat wil ik vertellen?
Wat is het begin?
Genoeg mogelijkheden, want zoals ik zo meteen ook vertel, spinsels genoeg.
Ik begin maar gewoon bij nu, hoe ik hier nu zit. Het gaat tenslotte over mij. En ondertussen kan ik nu wel zeggen dat ik mij over het algemeen, met soms toch nog wat uitzonderingen, wel gewoon mij voel. Lang voelde ik me, ‘mij met nah’ en ‘mij voor nah’ en had ik geen idee wie ik nu was. Nu kan ik wel zeggen dat ik weet wie ik nu ben. Daarom vind ik het ook zo leuk om dit nu te gaan schrijven en vertellen.
Ik ben bijna 30 jaar. Ik ben 8 jaar samen met mijn lieve partner en we hebben samen een hondje. Ik probeer te genieten van de kleinste dingen, creatief te zijn en mogelijkheden te zien of te zoeken waar dingen onmogelijk lijken. Ik hou van woordenkunst, lezen en fotografie. Ik hou van buiten zijn en wandelen met mijn hondje.
(Een jubileum bedenk ik mij terwijl ik dit typ.)
Ik heb een ongeluk gehad en daardoor niet aangeboren hersenletsel gekregen. Tenminste eerst dachten we dat ik o.a. alleen een zware hersenschudding had. Maar toen mijn overige letsel langzaam herstelde, kwamen we erachter dat er meer aan de hand was.
De eerst nog vanzelfsprekende en simpelste dingen, gingen niet meer of helemaal niet goed. Na het terugkomen bij de neuroloog heb ik uitgebreide onderzoeken gehad en kwamen ze erachter dat er toch wel meer in mijn hoofd gebeurd was als dat ze in eerste instantie dachten.
Niet aangeboren hersenletsel.
Zonder dat ik het toen wist was die avond van het ongeluk het einde van de mij van toen en het begin van de mij van nu. De start van een lange weg. Ik zeg altijd maar dat het goed is dat ik toen niet wist waar ik allemaal doorheen zou gaan en wat het voor mijn leven in zou gaan houden.
Nog steeds is het elke dag zoeken naar de juiste balans en gaat het met vallen en opstaan. Ondanks wat ik allemaal al heb geleerd afgelopen jaren leer ik nog steeds nieuwe dingen over mezelf. Ontwikkel ik mezelf nog steeds. Ik ben nu 12,5 jaar verder en ik ben nog steeds niet beter maar ik kan wel zeggen dat het anders en beter gaat. Door de jaren heen heb ik mijn eigen nieuwe gebruiksaanwijzing gekregen.
Ondanks dat ik geen werk heb zijn mijn dagen goed gevuld, vooral snel gevuld. Met wat dan? Voor een ander kan het soms maar weinig lijken maar als ik een paar dingen in de week plan is dat al echt genoeg en soms zelfs teveel. Verder vult de week zich vooral met bijkomen en uitrusten, de dagelijkse dingen doen en ontspannen.
Ons hondje betekent voor mij erg veel. Ze zorgt voor structuur en zorgt ervoor dat ik op de dagen dat ik mij wat minder goed voel toch even de deur uitga om haar uit te laten. Ik hou ervan om buiten te zijn en aan het begin van de dag een lekker stuk te wandelen. Ik ben veel alleen thuis, dat heb ik nodig om weer op te kunnen laden en over het algemeen vind ik dit niet erg. Op de momenten dat het soms wel eenzaam voelt, maar ik niet iets kan ondernemen omdat ik mijn rust nodig heb, is ons hondje daar. Ze zorgt voor gezelschap en de nodige afleiding. Misschien komt het omdat ze ons hondje is maar het is echt een heel leuk, grappig, ondeugend en wat eigenwijs hondje. Het is nooit saai met haar, elke dag beleef ik wel iets met haar en maakt ze me aan het lachen.
Alles wat ik mee maak en waar ik doorheen ga, komt in woorden terug in mijn hoofd. Die woorden vormen zinnen en zo ontstaan mijn Miesspinsels.
Mies is een afkorting van mijn naam, Mi(e)s want dat gaat het dagelijks in mijn hoofd, en spinsels zijn daar genoeg te vinden. Zo is de naam Miesspinsels ontstaan en eerlijk gezegd was het mijn partner die met dit idee kwam.
Ik schrijf puur, echt, soms wat rauw en hard misschien of realistisch. Net hoe je het wilt noemen, echt wat ik voel of wat ik tegenkom. Het zijn niet altijd dingen waar ik precies op dat moment zelf doorheen ga. Wel dingen die ik ben tegengekomen of die ik elke keer opnieuw tegenkom. Het zijn de dingen die in mijn hoofd op komen.
Ik schrijf al jaren gedichten en heb er ondertussen al heel veel verzameld. Steeds meer begon het te kriebelen en er begon een groter verlangen te groeien om met anderen mijn gedichten te gaan delen. Om te kunnen delen vanuit mijn ervaring van het leven met nah en hopelijk iets van betekenis daarmee te kunnen zijn voor een ander. Dat het een stukje herkenning mag zijn of erkenning, bevestiging, begrip, steun, bemoediging. Lang is hier geen ruimte en energie voor geweest. Tot begin dit jaar en ik mijn account heb gemaakt. De gedichten lagen maar te liggen zonder dat iemand ze zag en dit wilde ik niet nog langer. Ik merk nu dat als ik mijn Miesspinsels deel het niet alleen mijn woorden meer zijn maar het soms ook de woorden van een ander mogen zijn. Dit is natuurlijk erg dubbel, want je wilt eigenlijk niet dat er herkenning is in mijn Miesspinsels. Maar ik vind het fijn dat ik op deze manier vanuit mijn ervaring hiermee iets kan betekenen voor een ander.
