Eigenlijk ben ik in mijn leven zelden afgewezen, als ik ergens solliciteerde was ik ook direct aangenomen (was ook geen jobhopper) Ook in vriendschappen liep alles wel soepeltjes en eigenlijk was ik er ook niet erg mee bezig, dingen liepen zoals ze liepen en het was go with the flow.

Waarschijnlijk was dat ook omdat niet perse alles mee zat in het leven maar hele grote strubbelingen er ook niet echt waren! Dit zijn situatie die wel goed te handelen zijn, ook voor je omgeving.

Zolang het leuk is hoeft ook niemand echt moeite te doen.

Anders was dat toen ik al vrij jong de eerste fysieke ongemakken kreeg, ik voelde mij niet altijd begrepen en ook zelf liep ik weg voor de problematiek. Het was niet dat ik mijzelf afwees maar wel mijn klachten en zo ben ik nog heel lang door gehobbeld, zelfs denkend dat anderen na een avondje feesten ook zo brak waren als ik. Kop in het zand en doorrr!!

Echt afgewezen worden volgde veel later toen ik van de één op de andere dag letterlijk aan de kant werd gezet en hoe dat voelt is niet te beschrijven laat staan te begrijpen als je het niet mee hebt gemaakt. Allereest was ik vooral in een soort van roes, zo aangeslagen dat mijn lijf op non actief ging, gewoon de stappen zetten die je dagelijks moet zetten om te overleven.

Als je daarna ook nog vaak genoeg moet horen waarom je bent afgewezen, wat er allemaal aan je mankeert (lag uiteindelijk meer bij de invulling van de ander en het gebrek van het in gesprek gaan) dan voel je dat tot in de allerdiepte groeven van je lijf en je ziel!

Als je op die manier bent afgewezen dat heeft dat veel tijd nodig om jezelf weer bij elkaar te rapen, te herstellen en weer vertrouwen te krijgen in jezelf en daarna ook nog eens in anderen. Sterker nog ik zou nu nog niet weten hoe ik mij tot bepaalde situatie zal gaan verhouden als die zich voor gaan doen, krijg ik flashbacks of kan ik het vertalen naar een nieuw moment?

In de tussentijd vielen er ook om onduidelijke of gewoonweg schofterige redenen anderen in mijn omgeving weg, ik schrijf ook schofterig omdat het soms zo bikkelhard was waar de honden geen brood van lusten. Inmiddels kan ik daar ook meer nuance in vinden, het is vaak ook van die kant meer onmacht dan een keuze.

Als dingen lastig worden dan zijn er velen die het liefst heel hard wegvluchten,

zelfbescherming wellicht!

Nu een paar jaar verder kan ik echt zeggen dat ik er weer ben, ondanks nog wat verschillende chronische klachten op mijn bordje erbij, voel ik mij wellicht sterker dan ooit. Dat was ook precies wat die persoon in kwestie zei; “Je komt hier sterker uit”, alleen had ik daar misschien zelf ook een aandeel en keuze in willen hebben.

Tegenwoordig weet ik in ieder geval goed wie ik zelf ben en wat ik wil en kan en daarmee trek je waarschijnlijk ook meer de mensen aan die bij je passen.

Daarbij is het ook nog zo dat die kleinere wereld mij wel goed bevalt, het is mijn keuze om de wereld klein te houden omdat ik in mijn situatie toch niet meer aankan. Het fijne is nu ook dat ik de leukste lieverd om mij heen heb verzameld, sommige gebleven uit een vorige leven en anderen waren van harte welkom. Als mensen mij nu afwijzen, een ander pad in gaan en vergeten om je hand te pakken om te kunnen volgen, dan is het waarschijnlijk toch al geen match en kun je er maar beter gelijk achter komen dan na dertig jaar.