Ik vertelde al dat ik best een druk leven heb. Hoe ik dat allemaal volhou? Dat vertel ik je in deze column!
Creativiteit
Naast werken in loondienst, ondernemen en schrijven lukt niet alles even frequent. Soms staat sociale gezelligheid even op een lager pitje om ruimte te bieden aan mijn creatieve hobby’s. Ik word namelijk helemaal zen van lezen en schrijven. Door het lezen te combineren met andere dingen blijft mijn huishouden ook lekker op orde.
In 2020 ontdekte ik de luisterboeken en nu kom ik, tot mijn grote plezier, weer aan lezen toe! Ik zet een luisterboek op en ga stofzuigend of soppend door het huis of grasmaaiend en onkruid plukkend door de tuin. Ook luister ik graag in bad of wandelend en tijdens het autorijden. Daar maak ik mijn hoofd mee leeg. Maar het allerlekkerste lukt dat schrijvend.
Schrijven als uitlaatklep
Ik typ alle frustraties eruit door lekker op het toetsenbord te rammelen en eigenlijk maakt het niet uit wát ik schrijf. Ik word net zo zen van chatcoaching als van het typen van een lang verhaal.
Mijn schreeuwerige dwingende gedachten verdwijnen door mijn ritmisch bewegende vingers en verlaten via het toetsenbord mijn lichaam.
Door het (proza) schrijven laat ik alle besognes van het dagelijks leven los en kan ik werkelijk ‘van wereld wisselen’.
Het verhaal waaraan ik werkte voor het schrijverscollectief speelt zich bijvoorbeeld af in 400 na Christus… Door ‘andere mensen’ in een fictieve wereld iets te laten overkomen schrijf ik mijn eigen beslommeringen van me af. Zo werd er een boel rampspoed over mijn personages in ‘Een leven op wielen’ uitgestort, waar ik ze natuurlijk gaandeweg ook weer uit hielp. Ik ben en blijf een helper.
Want weet je, alle bezigheden in mijn drukke leven kan ik met gemak in de lucht houden. Het gaat pas mis als ik geen ‘pas op de plaats meer maak’ wanneer dat nodig is. Als ik niet naar mijn alarmbelletjes luister en doordender in het verwachtingspatroon van anderen.
Burn-out
Mensen zeggen wel eens dat je draagkracht en draaglast met elkaar in verband staan en dat je ‘nooit meer krijgt dan je aan kan’. Op een bepaalde manier ben ik het daar wel mee eens, alleen dan andersom…
Ik ben ervan overtuigd dat ‘de mens’ altijd doorgaat, dat we allemaal willen overleven en dat we ons aanpassen zodat het leven dat we hebben komt te vallen binnen de mogelijkheden die we hebben.
Het gaat pas mis wanneer je best wel voelt dat je uit balans raakt, maar er desondanks tóch geen aandacht aan besteed.
Ik heb de neiging om dit te doen omdat ik ‘anderen’ belangrijker wil maken dan mezelf. Dus als mijn hoofd uit elkaar valt van de koppijn en ik denk: “Ja… Maar vandaag is een belangrijke werkdag, want… bla bla bla.” Als ik er dan pillen in druk en door-ren in plaats van pauzeer krijg ik de klap later dubbel en dwars terug.
Een keertje doordenderen lukt misschien nog, maar als je dat stelselmatig gaat doen slaat de balans door en kan je helemaal niks meer. Dat ondervond ik in 2014 toen er privé heel veel speelde bij ons.
In het kort: mijn vriend was een periode ernstig ziek (sepsis = bloedvergiftiging met een lange ziekenhuisopname tot gevolg). Ik zat in de afstudeerfase van mijn opleiding tot operatieassistent, met een 36-urige werkweek waar de bereikbaarheidsdiensten, het schrijven van mijn scriptie én het leren voor tentamens nog bovenop kwam.
Omdat we nog niet samenwoonden reisde ik me suf op en neer naar Brabant vanuit Drenthe. Alles gevolgd door een periode van verhuizing met veel schilderwerk en klussen etc. én ik het op mijn werk zwaarder had dan ooit. De bereikbaarheidsdiensten in diezelfde periode, betekenden dat ik bij nacht en ontij uit mijn bed werd gebeld voor spoedoperaties, dat weekenden ‘op’ gingen aan werk én dat ik me niet wilde laten kennen.
Ik kon dat allemaal tegelijk aan. Ik nam nog extra diensten over van zieke collega’s ook, want dat was heel gangbaar (iedereen deed dat) en zo negeerde ik alle alarmen die ik hoorde afgaan, om niet als ‘zwak’ over te komen binnen de haantjescultuur op de OK.
In februari 2015 klapte ik en was mijn burn-out een feit.
Helaas werd deze niet onderkend door mijn directe leidinggevende en de bedrijfsarts waardoor ik heel lang heb doorgemodderd terwijl het al lang niet meer ging en ik zodoende uiteindelijk ook nog depressief werd.
Overleefd door te schrijven
Deze periode overleefde ik door weer te beginnen met schrijven (dat had stilgelegen tijdens mijn opleiding en de drukte die erop volgde), door vriendschappen die op dat moment ontstonden en door ruimte te maken voor de dagen waarop ik me helemaal ruk voel en voelde.
Door voldoende te lezen en te luisteren naar luisterboeken maak ik mijn hoofd leeg en laad ik weer op. Soms pak ik ook gewoon een set stiften en zit ik een hele zaterdag te kleuren terwijl me een volledig boek wordt voorgelezen. Heerlijk.
Claudia
Wil je reageren op deze column van Claudia, laat dan je reactie achter bij de post op ↬ Instagram ↬ Facebook en wil je dat Claudia meeleest en reageert, tag haar dan met @claudiastinne op sociaalmedia
20 juli 2022
Ook interessant om te lezen:
Stamgast Claudia – 3 juli 2022
Altijd bezig zijn met iets leuks, kan teveel zijn.
De huisarts zei ooit tegen mij: “Als jouw favoriete gerecht pasta is, kan het nóg gaan vervelen om dat élke dag te eten. Altijd bezig zijn met iets leuks kan ook teveel zijn.”
