Zelfzorg: ‘t mooiste cadeau voor mezelf
Merel Bultman
7 januari 2024 – @merel_bultman
Zelfzorg
Terwijl ik deze blog schrijf, ligt onze rode kater Bertus naast me op de bank te spinnen. Warm opgerold tegen me aan op een wollen dekentje. M’n man Frits snijdt groenten in de keuken voor het avondeten. Dat hebben we afgesproken omdat ik een volle dag had: vanmorgen zat ik al vroeg bij de kapper en vanmiddag had ik een voetreflexmassage van ruim 45 minuten. Tussendoor maakte ik een lunchsalade met rode biet, dille, appel en gerookte paling en rustte daarna even op mijn spijkermat in bed.
De verwarming gloeit, kaarsen branden, de kerstboomlampjes fonkelen en het weekend staat voor de deur. Verheug me op morgen. Ik ga logeren bij mijn neefjes en de rest van het weekend bereid ik me daar op voor en heb ik rusttijd ingepland om ervan bij te komen.
Stop nu eens met lezen. Even pauze. Zit je lekker? Kijk rustig om je heen. Voel het deel van je lichaam waarmee je de stoel of bank waar je op zit/ligt aanraakt. Adem eens ‘n keertje diep in en uit. Hoe voelen je schouders? En je kaak? Gespannen of los?
“Oké” Voor we verder gaan, heb ik een vraag voor je:
Welke dingen in de tekst hierboven vind jij vallen onder zelfzorg?
Ik kom zelf tot dit rijtje:
– Om hulp vragen
– Kapper
– Massage
– Goed eten
– Rusten
– Voelen
– Vertragen
– Inchecken bij jezelf / bodycheck
– Spijkermat
– Sociaal contact
– Plezier maken
– Gezelligheid in huis
– Knuffelen
– Plannen / prioriteren / keuzes maken
Wat ik er niet bij heb gezet, is dat ik vanmorgen koud heb afgedoucht, aan Frits heb verteld hoe ik me voelde en kon uithuilen op zijn schouder, dat ik even fijn geappt heb met een paar vriendinnen en straks voor het slapen misschien nog op mijn yoga mat ga zitten maar sowieso aan twee dingen ga denken waarvoor ik dankbaar ben vandaag.
Allemaal zelfzorg. Durf te stellen dat m’n leven ervan uitpuilt. En dat voor iemand die tot haar 35e bepaald niet uitblonk in voor zichzelf zorgen. Volgens mij wist ik niet eens van het bestaan van het woord af.
Burn-Out
Ik ben erg veranderd de afgelopen 10 jaar. Gelukkig maar. Een zware burn-out in 2014 greep ik aan als kans om een ander mens te worden. Ik kon namelijk niks meer. Had mezelf fysiek en mentaal he-le-maal naar de gallemiezen geholpen. Ik wilde uitzoeken waarom ik het zo ver had laten komen. Had jarenlang mijn verdriet en pijn weggeduwd en me gestort op m’n werk en liefde gezocht op de verkeerde plekken. Elk signaal dat mijn lichaam gaf dat het rustiger mocht, negeerde ik. Net zo lang tot het zei: ‘Koekoek. ‘Ik weet niet wat jij allemaal wil vriendin, maar ik stop ermee.’
“Het roer moest om, ik wilde liever worden voor mezelf”
Hoe liever ik werd, hoe leuker en vanzelfsprekend ik het vond om goed voor mezelf te zorgen. Voor m’n lijf én voor m’n emotionele en mentale welbevinden.
“Tijdens het werken aan m’n herstel en in de jaren na de burn-out leerde ik van mezelf houden. All the way.” Dus van m’n goede én minder leuke kanten. Ik ontdekte wie ik ben en wil zijn en wat ik leuk vind. En ook: wat en wie niet. Ik maakte keuzes omdat ze goed waren voor mij, niet meer om een ander te pleasen. Ik werd comfortabeler met ruimte innemen, grenzen aangeven en veranderde stap voor stap en met veel vallen en opstaan van een wanhopig naar liefde zoekende carrièretijger met een laag zelfbeeld in een vrouw die van zichzelf houdt en durft te voelen en vertellen hoe het écht met haar gaat. Een vrouw met multiple sclerose (MS). Dat ook.
Multiple Sclerose (MS)
Eind 2018 voelde ik op een maandagochtend onder de douche dat mijn linker lichaamshelft helemaal verdoofd was. Foute boel. Via de huisarts belandde ik bij de neuroloog die direct aangaf dat er snel een MRI-scan van mijn hoofd gemaakt moest worden. De scan liet de arts denken aan kanker, ‘iets ontstekingachtigs als MS’ of een herseninfarct. Kanker viel af, maar ze bleven twijfelen tussen MS en een herseninfarct. Maanden van onderzoek volgden en zekerheid bleef uit. Herseninfarct leek het ‘beste’ te passen bij mijn klachten.
“Langzaam werd mijn leven steeds kleiner en ik voelde me somber en intens verdrietig. Ik was het vertrouwen kwijt in mijn lichaam en kon veel dingen niet meer”
Licht was intens fel en deed pijn aan mijn ogen, geluid super indringend, aanrakingen pijnlijk, informatie kon ik slechter en langzamer verwerken, mijn hersenen voelden als een papje. Ik kon geen twee dingen tegelijk doen en mijn linker lichaamshelft voelde of ik in de brand stond. Ik zag steeds minder mensen en mijn wereld voelde donker. En ik twijfelde aan de diagnose – was er echt niets anders aan de hand? “Op je scans is niets te zien, je kunt het beste maar gewoon doorgaan met je leven”, was het advies van de neuroloog. Na drie vreselijk onzekere jaren kreeg ik na nog een zware schub (MS aanval) in 2021 de diagnose MS. En weet je? Ik voelde me zo opgelucht toen de arts het ons vertelde. Zie je wel, ik was niet gek.
Die opluchting maakte al snel plaats voor angst en verdriet.
MS bleek vreselijk
MS is een grillige, chronische en progressieve ziekte die bij iedereen anders verloopt. Ik heb fysiek vooral last van Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) als gevolg van de ontstekingen in mijn hoofd, weinig energie, regelmatig last van brainfog, zenuwpijn en gevoelsstoornissen. Emotioneel en mentaal drukt de ziekte ook zwaar op mij en m’n omgeving. MS schreeuwt om veerkracht en aanpassingsvermogen. En om zelfzorg.
“Net als tijdens m’n burn-out, heb ik het moment waarop ik wist dat het MS was, gepakt om opnieuw naar mezelf en mijn leven te kijken“
– Wie is Merel met MS?
– Wie wil ik zijn?
– Wat en wie maken me blij?
– Waar en/of bij wie loop ik leeg?
– Wat vind ik leuk om te doen?
– Waar laad ik van op?
– Wanneer voel ik me helemaal senang en mezelf?
– Wat maakt me rustig?
– Waar krijg ik energie van?
De antwoorden op deze vragen vormen de basis van mijn zelfzorgactiviteiten.
It’s all about balance.
Bij alles wat ik doe, staat mijn welzijn centraal. Altijd. Elke dag. Meerdere keren per dag stel ik mezelf de vraag: is dit fysiek, mentaal en emotioneel nu het meest zorgzaam? Natuurlijk vlieg ik regelmatig uit de bocht. ‘T is soms best een puzzel namelijk. Mensen zien is iets waar mijn hart en hoofd van opladen, maar waar ik fysiek en cognitief een fikse rekening voor betaal. Waar doe ik dan goed aan? Dat weeg ik per keer af. Soms wint mijn hart en soms mijn lijf. It’s all about balance
En waar ik me eerst behoorlijk bewust was van al die nieuwe zelfzorg dingen / activiteiten / routines en het soms een beetje geforceerd aanvoelde, zijn ze nu volledig geïntegreerd in mijn leven. Ik hoef er bijna niet meer over na te denken. Behalve als ik iets nieuws probeer. En dat is oké. Nieuw gedrag aanleren gaat met vallen en opstaan en lukt mij het beste als ik kleine stapjes zet. En het kost tijd. Lief zijn dus (en dat vind ik soms best lastig, ik kan behoorlijk ongeduldig zijn ㋡
Zelfzorg is voor mij een onmisbaar ingrediënt voor een zo gezond en fijn mogelijk leven met MS. Goed voor mezelf zorgen maakt me een fijner mens; voor mezelf en voor mijn omgeving.
“Win-win dus!“
Wil je meer horen of lezen? Lees dan m’n boek ‘Ik heb me lief. Hoe ik mijn eigen reddingsboei werd’ Of luister naar m’n gelijknamige podcast op je favoriete podcast app. Elke week neem ik je mee in iets wat me bezighoudt. Ik praat over ’t mooie, lelijke, moeilijke en grappige – over vallen en opstaan en vóluit leven.
Merel
Leuk als je een reactie achterlaat over dit gastschrijven van Merel n.a.v. de Themamaand over Zelfzorg onder de bijpassende post via onderstaande buttons
Podcast
Boek
Het ‘Zettje in de goede richting’ platform is voor mij een fijne dagbesteding. Om dit platform [waar veel mensen (h)erkenning vinden en hun verhaal kunnen delen] in de lucht te houden betaal ik alle kosten van mijn uitkering. Draag jij dit platform een warm hart toe? Lief als je een bijdrage doneert. (klik op het spaarvarken).
Lieve groet, Lizette ღ
(link verlopen? zie dan op de thuispagina de recente link)
