HOE NEKARTROSE MIJN LEVEN 'LIJDDE'
Rina van Loenen
21 april 2024 – @rinavanloenen.nl
16 jaar was ik toen ik de eerste pijnklachten in mijn lijf ondervond. Het begon met zeurende pijnscheuten in mijn nek.
Aangezien ik op dat moment nog volop in de puberteit zat, bedacht mijn huisarts dat dit kon komen door enerzijds de hormonen en wellicht ook omdat ik nog niet volgroeid was.
Wat doe je als 16 jarige wanneer bovenstaande je wordt meegedeeld? Tja, dan neem je het voor lief en je probeert zoveel mogelijk te leven met de pijnen die je hebt. Neem maar een aspirientje waren de veel gesproken woorden die ik soms meerdere keren per dag hoorde. De pijnstillers zaten dan ook standaard in mijn schooltas.
Jaren later...
Op mijn 25e, 2 jaar na de geboorte van mijn tweede dochter, bezocht ik wederom mijn huisarts. Op dat moment had ik niet alleen dagelijkse pijnklachten in mijn nek, ook mijn onderrug en bekken waren gezellig mee gaan doen. Dit keer bezocht ik een andere huisarts dan in mijn puberteit. De huisarts hoorde mij aan en na enig lichamelijk onderzoek besloot deze beste man, dat ik ietwat scheef in elkaar zat en dat ik zwevende ribben had. Als gevolg van het scheve lopen zou ik daardoor pijn in mijn nek en rug hebben ontwikkeld.
En weer ging ik naar huis met een diagnose waar ik geen millimeter mee op was geschoten.
In de jaren die volgden heb ik meerdere bezoeken aan zowel de huisarts als een specialist mogen bezoeken, echter nooit was er één iemand die nou precies de vinger kon leggen op de vage klachten die ik had. Wanneer ik zelf de woorden artrose en reuma liet vallen tijdens zo’n artsenbezoek kreeg ik steevast het antwoord: “welnee daar bent u nog veel te jong voor” te horen.
Auto-ongeluk opende deuren
In 2001 werd ik slachtoffer van een auto-ongeluk. De eerste paar dagen na dit ongeluk ervoer ik wat spierpijn, wat volgens de huisarts heel normaal was na een ongeluk. Toen ik echter na een week ineens mijn linkerarm bijna niet meer kon optillen en de pijn in mijn nek met de dag erger werd bezocht ik toch weer mijn huisarts, met het dringende verzoek mij naar een neuroloog door te sturen voor verder onderzoek.
Het bezoek aan de neuroloog en de onderzoeken die daarop volgden openden voor het eerst in mijn leven deuren, waarvan ik tot dan toe het bestaan nog nooit eerder had gehoord.
Niet alleen ontdekte de neuroloog een whiplash in mijn nek, ook was deze man de eerste die de woorden weke delen reuma liet vallen, in de volksmond ook wel fibromyalgie genoemd. Zijn advies: leren omgaan met de pijn. Dat kon het beste door middel van revalidatietherapie.
Revalidatietraject
3 Jaar lang reed ik 3x per week naar Amersfoort op en neer voor fysio-/ergotherapie. Ook had ik 2x per maand gesprekken met een maatschappelijk werker en 1x per maand met een psycholoog. Want dat zo’n diagnose best veel invloed heeft op je dagelijks functioneren staat boven twijfel. Toen ik na 3 jaar klaar was met het revalidatietraject werd ik losgelaten.
Waren daarmee mijn klachten over? Nee helaas. De pijn in mijn nek en rug bleven vaak vervelend en belemmerden me nog regelmatig in mijn dagelijkse bezigheden.
Positief als ik altijd was, besloot ik niet bij de pakken neer te gaan zitten en het heft in eigen hand te nemen.
Ik sloot een abonnement af bij de plaatselijke sportschool. Door het sporten kreeg ik de fibromyalgie redelijk onder controle. De pijn in mijn onderrug en nek negeerde ik vaak of als de pijn echt te vurig werd, bestreed ik deze met zware pijnstillers. Regelmatig bezocht ik de huisarts nog voor deze klachten. Het standaard antwoord bleef steeds dat het echt allemaal door de fibromyalgie kwam. Het begon steeds meer in mijn hoofd te wringen, dat er meer aan de hand was, dan het lichamelijk onderzoek deed uitwijzen.
Verwijsbrief na valpartij
Toen ik in 2012 na een valpartij zo’n enorme pijn aan mijn schouder en nek overhield en de huisarts mij wederom met een kluitje in het riet wilde sturen, heb ik geen seconde getwijfeld en geëist dat deze mij door zou sturen naar een specialist. Met enig gemor kreeg ik een verwijsbrief voor de orthopeed in het streekziekenhuis, maar ik moest ook weer fysiotherapie proberen, omdat ze bleef volhouden dat de klachten door de fibromyalgie veroorzaakt werden. En dus deed ik weer trouw wat mij werd opgedragen.
De fysiotherapeut vormde echter, al snel een andere mening dan de huisarts en was ook heel erg benieuwd naar wat de orthopeed te vermelden zou hebben.
Na enkele weken kon ik daar eindelijk terecht. Ondanks dat ik echt wel enig vertrouwen in deze orthopeed had, was zijn antwoord niet wat ik had gehoopt. De röntgenfoto die hij gemaakt had zag er volgens hem goed uit. Er was geen breuk of ander letsel te zien. Dus ik moest maar gewoon fysiotherapie blijven volgen, dan zou het vanzelf goed gaan komen. Nadat ik deze diagnose had gekregen zat ik huilend bij de fysiotherapeut. Diverse behandelingen heb ik gehad. Van dry needling tot aan medical taping het mocht gewoon steeds niet voldoende baten. Op advies van de fysiotherapeut heb ik mijn huisarts verzocht om een second opinie bij een speciale kliniek voor orthopedie in Amersfoort.
Artrose, zenuwbeknelling, beginnende osteoporose en scoliose
Wat er daarna gebeurde vind ik nog altijd zo bijzonder. Binnen 4 weken had ik niet alleen een intakegesprek gehad met een orthopeed, ook wist ik waarom ik al die jaren zo’n enorme pijn in mijn nek en rug had gehad. Het was echter niet de diagnose die ik als 38 jarige heel graag had willen horen.
De uitslag vertaald in Nederlandse bewoording: ik had niet alleen artrose in mijn nek en artrose in mijn onderrug
Ook was er door de artrose in mijn nek een zenuwbeknelling op wervels C5 en C6 aanwezig en als gevolg van de artrose in mijn rug een vernauwing op de wervels L5/S1. Daarnaast had ik een beginnende vorm van osteoporose, wat normaliter een vrouw na de overgang pas gaat krijgen. En óók ontdekte hij dat er een lichte scoliose in mijn ruggenwervels zat, wat de jarenlange pijn in dat gebied zou kunnen verklaren.
Kortom: ik was een 38 jarige met het lichaam van een 80 jarige. Mijn lijf was vanaf mijn nek tot aan mijn onderrug gewoon één grote chaos. Was ik te jong om deze diagnose te krijgen? Volgens de orthopeed is dat regelrechte onzin en kunnen zelfs jonge mensen artrose ontwikkelen.
Pijnblokkade
Na de uitslag van de second opinie moest ik helaas terug naar de orthopeed die de eerste onderzoeken had gedaan, want zo gaat dat in de medische wereld. Al snel werd er een behandelplan ingezet om de pijn zoveel mogelijk te verzachten. Ik werd doorverwezen naar de pijnpoli. Waar ik al snel de term polyartrose voor het eerst hoorde vallen. Vanaf dat moment kreeg ik te maken met de eerste pijnblokkades in mijn nek en schouder. En kreeg ik voor de heftige momenten een Tens-apparaatje zodat ik door middel van kleine stroomstootjes de zenuw zelf kon prikkelen, waardoor de pijn werd geblokkeerd.
Dit proces heb ik een aantal jaar vol kunnen houden. Tot de pijn mij afgelopen jaar zo ontzettend hinderde en ik me volledig moest ziekmelden van mijn werk. Ik heb de specialist huilend gesmeekt om mij verder te helpen, omdat ik geen kwaliteit van leven meer had op die manier. Na hernieuwde MRI onderzoeken bleek dat er niet alleen een cervicale stenose (zenuwvernauwing) tussen nekwervels C5 en C6 aanwezig was, helaas bleek er inmiddels ook een stenose tussen de wervels C6 en C7.
De pijn die ik had was dus niet heel erg vreemd. Na het afgelopen jaar 4 keer een zenuwblokkade te hebben geprobeerd, welke uiteindelijk alleen niet mochten baten. Zat er volgens de specialist nog meer 1 ding op: opereren en zorgen dat ik zo snel mogelijk weer grip op mijn leven zou krijgen.
Operatie
Én op dat punt ben ik nu 26 maart ben ik geopereerd aan de cervicale stenose tussen nekwervels C6 & C7. Nu maar hopen dat dit voldoende resultaat mag gaan hebben en de pijnklachten gaan afnemen. De operatie is mij 100% meegevallen.
Op dit moment ervaar ik nog flinke pijn in mijn linkerschouder en -arm. Natuurlijk heeft dit alles tijd nodig. Die zenuw heeft weet ik hoe lang klem gezeten. Ach tijd en geduld, iets wat je vanzelf leert in de loop der jaren met nekartrose.
Rina
Leuk als je een reactie of ervaring deelt na het lezen van dit gastschrijven van Rina onder bijpassende post via onderstaande button(s)
Lees ook het verhaal van de vorige “Aan de Koffietafel” gast Maaike over haar strijd met de gevolgen van 3x Corona
Meer interessants: De beeldcolumns Inge’s Beeldenbries, Zettjes meest recente1000 columns challenge, Claudia’s Bespiegeling over haar plannen om te emigreren, het levensverhaal in Monique’s BreinStorm voor de afaiedag en doe mee aan de GRATIS workshop van StoryArtpaper
Wil je ook een gastblog verzorgen?
Meld je aan via de contactpagina of via mijn socials!
Ik stuur je graag meer informatie via e-mail.
Het ‘Zettje in de goede richting’ platform is voor mij een fijne dagbesteding. Om dit platform [waar veel mensen (h)erkenning vinden en hun verhaal kunnen delen] in de lucht te houden betaal ik alle kosten van mijn uitkering. Draag jij dit platform een warm hart toe? Lief als je een bijdrage doneert. (klik op het spaarvarken).
Lieve groet, Lizette ღ
(link verlopen? zie dan op de thuispagina de recente link)
