Zelf denk ik: nee, ik veins geen interesse. Ik bén interesse. Soms zelfs zo sterk dat ik word opgeslokt in het verhaal van een ander, vanuit de oprechte hoop dat mijn ervaringen misschien een beetje kunnen helpen.
Toch kan ik ook situaties noemen waarin ik mezelf toch stiekem betrap op een vleugje veinzen. Bijvoorbeeld als ik in een groep beland waar iemand uitgebreid vertelt over vakanties, verre reizen, drukke werkweken of volle sociale agenda’s. Het zijn onderwerpen waar ik, door mijn chronische aandoeningen, weinig aansluiting bij voel. Niet omdat ik het hen niet gun, maar omdat ik er simpelweg niet (meer) over mee kan praten. En hoezeer ik ook oprecht geïnteresseerd ben in het verhaal van een ander, soms voelt het toch alsof ik niet helemaal kan aanhaken.
Maar op mijn platform, en zeker op mijn socials, werkt dat anders. Daar zoek ik bewust naar verbinding met mensen die vragen hebben, die worstelen of juist willen delen. Sommigen van hen volg ik al jaren, en met een paar van hen is er een mooie, oprechte band ontstaan. Echte connectie, noem ik dat.
Ik stel graag open vragen. Niet omdat ik moet, maar omdat ik wíl. Omdat ik écht benieuwd ben naar hoe het met iemand gaat. Niet de “hoe gaat het?” waar je “goed” op hoort te zeggen, maar die andere: “Hoe voel je je écht?”
Op mijn platform wil ik ruimte maken voor echtheid en kwetsbaarheid. En dat vraagt om oprechte nieuwsgierigheid. De wil om door te vragen, verder te kijken dan de oppervlakte. Als iemand iets deelt over twijfel, pijn of hoop, dan wil ik niet alleen weten wat er speelt, maar vooral waarom, en hoe dat voelt.
Zettje in de goede richting draait om verbinding, bewustwording en het doorbreken van stigma’s. Dat lukt alleen als ik mezelf ook als mens laat zien. Niet als expert-met-de-oplossing, maar als iemand die het ook niet altijd weet. Als iemand die durft te schrijven over het ongemak, het overdenken, de schaamte en ook de kracht. En ja, soms doe ik dat met een knipoog, een snufje zelfspot of een tikkeltje zottigheid. Want juist in het gewone, ongemakkelijke en eerlijke, vind ik het bijzondere.
Ben ik dan helemáál vrij van veinzen Absoluut niet. Soms is er die ene situatie waarin ik mijn interesse een beetje overdrijf, misschien om iemand zich veilig te laten voelen, of om sociaal mee te draaien. Een soort zorgzame beleefdheid.
Maar echt nep is het nooit. Geen toneel. Geen façade. Hoogstens een beetje theater om een punt te maken, met liefde voor het publiek.
Lizette
Herkenbaar? Of juist helemaal niet? Reageer onder mijn socialmedia post, ik lees graag met oprechte nieuwsgierigheid mee.
📌 Vind je deze column leuk of interessant plaats een ❤️of deel je reactie 💬 onder bijpassende post op socialmedia en/of abonneer je op de nieuwsbrief💐
Geef dit platform een
Zettje in de goede richting?
Doneer →🎁← alvast bedankt ღ
Link geldig t/m 15 augustus 2025 (link verlopen? zie thuispagina)
Doneren kan ook door een handgemaakt product aan te schaffen bij
Speciale dank aan deze Sfeermakers
↬ Kaarten en meer van Studio Kuukeluus
