Column 253 – 1 juli 2025
Een hele lange tijd was ik heel onzeker over mijn schrijfvaardigheden en mijn manier van verhalen vertellen. Verbaal was ik altijd sterker dan schriftelijk. Op de lagere school werd ik namelijk behoorlijk afgebrand door mijn meester, die ik zowel in de 5e als de 6e klas had (nu groep 7 en 8, ja, zo oud ben ik inmiddels 😉). Achteraf gezien was die man gewoon een vieze oude kerel met een ego van hier tot Timboektoe. Hij had vooral oog voor jongetjes en geen zin om zich in te zetten voor zijn leerlingen, zeker niet als hij er iets extra’s voor moest doen. Zelfs met gymles deed hij fanatiek mee en wilde hij koste wat het kost winnen!
Lees: Het zit me nog steeds hoog!
Pas op de middelbare school kwam daar een kentering in. Ik kreeg een docent Nederlands die er met hart en ziel in zat, en door hem begon mijn liefde voor taal langzaam te groeien. Hij liet me kennismaken met gedichten en daagde me uit om me écht te verdiepen in teksten. Dat heeft iets in mij losgemaakt wat ik tot de dag van vandaag met me meedraag. Ik ben deze gepassioneerde docent nog altijd dankbaar. Overigens ook mijn wiskundedocent, want ook hij heeft veel bijgedragen aan mijn zelfvertrouwen in het algemeen.
Het gedicht BOEM PAUKESLAG van Paul van Ostaijen was één van de eerste gedichten die deze docent voordroeg, vol overgaven en hoe groter het woord hoe meer volume en hoe uitgestrekter het woord hoe trager. Probeer maar eens!
Op mijn socials, op mijn platform en in de nieuwsbrieven zie je dat regelmatig terug. Een visie loslaten op een ‘Tegeltjeswijsheid’, mijn eigen ‘Zettjes woordspelingen’, en regelmatig quotes delen, het hoort allemaal bij Zettje in de goede richting.
Tijdens mijn vervolgopleiding Mode & Kleding in Haarlem groeide mijn zelfvertrouwen steeds meer. Maar taal en schrijven? Daar was ik toen niet echt mee bezig, behalve bij het maken van verslagen. Toch werd daar wel een basis gelegd. Maar eigenlijk is het best bijzonder dat ik zelfs daarna nog steeds niet heel zeker was over mijn schrijfvaardigheden.
Het keerpunt kwam pas écht op gang na mijn scheiding, toen ik mijn leven begon te delen op social media.
En na mijn herseninfarct, toen ik moest leren omgaan met NAH (Niet Aangeboren Hersenletsel), ben ik nóg meer gaan schrijven. Ondanks de uitkomst van een uitgebreid NPO (Neuropsychologisch Onderzoek), waaruit bleek dat er duidelijke cognitieve verstoringen waren, bleef ik schrijven. Juist omdat het goed is om mijn hoofd te blijven trainen. Maar ook, en misschien nog wel belangrijker, omdat ik verhalen te vertellen heb.
En zo begon ik met bloggen en uiteindelijk ook met deze 1000 vragen challenge. Dat helpt me enorm in mijn ontwikkeling op schrijfgebied. Nee, ik zal mezelf nooit een taalwonder noemen. Maar ik heb er wél meer vertrouwen in gekregen. Het hoeft niet perfect te zijn. Ik schrijf vanuit mijn gevoel en gedachten. Of dat grammaticaal allemaal klopt? Vast niet. Maar dat laat ik lekker aan de lezer. En zolang jij reageert met iets wat raakt aan wat ik bedoelde, weet ik dat mijn verhalen zijn aangekomen.
Ben jij goed in verhalen vertellen? En wat vind jij eigenlijk van mijn skills? 😄
Lizette
📌 Vind je deze column leuk of interessant plaats een ❤️of deel je reactie 💬 onder bijpassende post op socialmedia en/of abonneer je op de nieuwsbrief💐
Geef dit platform een
Zettje in de goede richting?
Doneer →🎁← alvast bedankt ღ
Link geldig t/m 15 augustus 2025 (link verlopen? zie thuispagina)
Doneren kan ook door een handgemaakt product aan te schaffen bij
