Ik kan het niet, ik kan het niet, ik kán het niet. Dat is wat mijn lijf, mijn ziel, mijn hele ik schreeuwen, als ik denk aan het schrijven van een gastcolumn
Gezwets
Annelies – 1 mei 2022
Déze gastcolumn om precies te zijn: mijn eerste. Ik wil zeggen dat ik de energie mis, en dat zou waar zijn. Ik wil inbrengen dat ik teveel pijn heb in mijn armen en in mijn handen, en ook dat zou waar zijn.
Ik zit op bed en voel hoe mijn schouder al begint te zeuren. Er is geen manier om te schrijven zonder pijn, niet voor mij. Ik wil al deze dingen zeggen, en ze zouden allemaal waar zijn, maar ik zou toch iets achterhouden voor jou, jij die dit leest, want de waarheid is dat ik niet durf. Mijn geest is altijd een grotere vijand geweest dan mijn lichaam. Mijn geest die bij alles roept: kan niet, durf niet, kan niet! Die dichtslaat zodra dingen net even anders zijn, er iemand luistert, of als ik ook maar het geringste beetje het gevoel heb dat er iets moet. Zoals bij een gastcolumn dus…
En toen dacht ik:
‘‘misschien is dat wel precies waarom je het moet doen’’
Ik week mezelf in ongemak, in de hoop dat mijn huid went aan de temperatuur van het badwater. Vaker wel dan niet brand ik me daarbij, maar ik doe het toch, met de moed der wanhoop, om stukje bij beetje te ontsnappen aan de gevangenis die mijn hoofd soms is.
Vroeger, toen ik nog klein was en afhankelijk van anderen, zat ik keer op keer in een bijtend bad van afwijzing. Nergens was ik veilig voor eenzaamheid en minachting, voor vergeten worden, genegeerd. Voor de pijn van woorden die zoveel harder dreunden dan klappen. Ik was anders, thuis praatte ik teveel, op school vonden ze me te stil, ik was te gevoelig, te… Ik was misschien niet wie ik had moeten zijn, wie anderen voor ogen hadden. Of misschien was het wel onmogelijk precies goed te zijn. Maar toch, toch vocht ik, met hand en tand, want ik voelde het leven branden in mij met een felheid die ik nu nog voel. Die heftige kracht die maakt dat ik ondanks al mijn angsten en onzekerheden naar buiten wil komen met mijn binnenste, ook al is het zonlicht fel aan mijn ogen en ook al brand ik mij keer op keer; ik kan niet anders.
En dus schrijf ik. Met pijn in mijn armen, met een beurse schouder, steeds maar weer. Ik schrijf over dat wat ik voel, dat wat als bubbels in een fles Spa naar buiten wil, naar boven, wat zich met kracht verzamelt in mijn binnenste: scheten, boeren, en soms zelfs iets moois.
Ik schrijf omdat het moet, uit lijfbehoud.
En misschien ook wel omdat ik dan het gevoel heb dat ik iemand ben in deze wereld, en niet alleen die vrouw die zich van dag naar dag lummelt in een eindeloze reeks van nutteloze tijd. En ik schrijf misschien nog wel het meest omdat ik hou van het gevoel dat het me geeft als ik merk dat ik niet alleen ben. Als ik merk dat ik jou, als lezer, een hart onder de riem heb kunnen steken door gevoelens te delen waarvan ik dacht dat ze alleen mij toebehoorden, maar die -dat weet ik nu- in duizend andere zielen ook leven en in eenzaamheid gekist worden, tot ze in een warm bad van herkenning gewichtloos mogen drijven. En als ik dat bereik met mijn schrijven, dan voel ik een schoonheid die alles overstijgt. Een samenzijn, een gevoel van ergens een plek hebben. Van er mogen zijn. En dat, lieve lezer, is een bad waarin ik eindeloos kan weken.
Annelies
Wil je reageren op dit gastschrijven van Annelies, laat dan je reactie achter bij de post op ↬ Instagram ↬ Facebook
1 mei 2022
