“Je kunt beter spijt hebben van wat je wel hebt gedaan, dan van wat je niet hebt gedaan.”
Deze uitspraak hoor je vaak, en eerlijk is eerlijk: hij klinkt heel logisch. Want ja, hoeveel mensen blijven niet steken in ‘had ik maar…’ omdat ze iets niet hebben aangedurfd? Vaak komt het door twijfel, angst of het idee dat de tijd niet juist is. Toch is er voor mij een nuance nodig bij deze uitspraak…
Spijt is naar mijn idee een behoorlijk nutteloos gevoel. Het vreet aan je zonder dat het echt iets oplost. Wat mij betreft kun je beter kijken naar wat je geleerd hebt van een situatie dan jezelf pijnigen met ‘had ik maar…’. Je kunt dingen anders willen aanpakken in de toekomst, of beseffen dat je toen simpelweg geen grip had op de omstandigheden. Dat is geen zwakte, maar een vorm van zelfcompassie. Dus nee, ik ben niet van het spijt-koesteren. Spijt als eindstation voelt zinloos. Spijt als leermoment: daar kan ik wél wat mee.
Toch zal ik niet om de vraag heen draaien. Want ja, er zijn dingen die ik heb gemist en die ik oprecht jammer vind. Zo vind ik het verdrietig dat ik de signalen heb gemist dat mijn ex-partner niet meer hetzelfde in ons huwelijk stond als ik. Al schuif ik daarmee automatisch ook een stukje verantwoordelijkheid zijn kant op, want communiceren deed hij nauwelijks. De signalen waarop ik reageerde, schoof hij onder het tapijt, en daar ondervind ik nu nog steeds de gevolgen van. Dat voelt als een gemiste kans om dingen eerder bespreekbaar te maken of zelf eerder mijn conclusies te kunnen trekken.
De stress in die periode was zo overweldigend dat ik het gevoel heb dat ik het gewone leven een tijd gemist heb. Alles stond in het teken van overleven. En dat is niet alleen jammer voor mij, maar vooral ook voor mijn kinderen. Want zij hebben die tijd met mij óók gemist. Dat voelt als een soort dubbele spijt.
Na mijn herseninfarct ging het helemaal in de overlevingsstand. Alles was blurry. Mijn lijf werkte niet mee, mijn hoofd nog minder. Weer dat gevoel: ik miste het gewone leven. Simpele dingen, zoals met aandacht ergens kunnen zijn, zonder te veel prikkels, zonder cognitieve ruis. En ja, daar komt weer dat stukje gemis richting de kinderen bij kijken. Want zij hebben mij toen gezien op een manier zoals ik niet wilde zijn, en ik heb hen niet kunnen bieden zoals ik dat het liefste zou willen geven..
Nee. Of nou ja, niet in de klassieke zin van het woord. Ik vind dingen jammer. Ik zou willen dat ik sommige dingen anders had meegemaakt. Maar echte spijt? Nee, want ik heb geleerd. Ik heb gevoeld. En ik ben gegroeid. Het leven liep zoals het liep. En ik probeer steeds weer te kiezen voor mildheid. Voor mezelf. Voor mijn kinderen. En voor alles wat nog komt.
Tja, hoewel ik mezelf dus liever geen spijt laat voelen, heb ik wél geleerd dat er kracht zit in het erkennen van gemis. Niet om erin te blijven hangen, maar om ervan te leren. En dat is misschien wel precies waar deze vraag over gaat.
Waar heb jij spijt van? Of vind je, net als ik, dat het je juist inzichten heeft gebracht?
Lizette
📌 Vind je deze columns interessant, heb je een vraag of wil je reageren? Ga naar bijpassende post op socialmedia.
Je hoeft de Substack app NIET te downloaden!!!!! Na invullen van je emailadres, krijg je de melding; Download de app om af te ronden (uitgekookt) maar dat hoef je NIET te doen, je bent dan namelijk al aangemeld!!
Geef dit platform een
Zettje in de goede richting?
Doneer →🎁← alvast bedankt ღ
Link geldig t/m 15 augustus 2025 (link verlopen? zie thuispagina)
Doneren kan ook door een handgemaakt product aan te schaffen bij
