Nou, ik zal het maar toegeven: ik word het vaakst moe van mezelf. En “weleens” is dan een fraai staaltje zelfbedrog. Ik ben een ware kampioen in mezelf uitputten met eindeloos geklets. Hoe vermoeider ik raak, hoe minder rem ik lijk te hebben. Het wordt een soort carnaval in mijn hoofd dat, mede dankzij een herseninfarct en de glorieuze diagnose NAH, soms volledig ontspoort. Waar een ander op de rem trapt, geef ik gas bij. Volle vaart.
Altijd al had ik een creatief brein. Klinkt leuk, een fontein van briljante ingevingen, maar in werkelijkheid is het een flipperkast vol botsende ideeën. Inspiratie genoeg, maar tijd en energie te weinig. Het voelt alsof je de jackpot wint, maar dan in lawaaierige rollende muntjes waar je niets mee kunt. Mijn hoofd is net een open wifi-netwerk: iedereen gooit er wat op, maar niemand ruimt ooit iets op.
En dan de politiek. Daar krijg ik spontaan vierkante ogen van. Zoveel roeptoeters dat ik soms denk dat de regering één grote vuvuzela is. Veel lawaai, weinig muziek. Iedereen heeft een mening, maar als het om daden gaat, lijkt het wel een stoelendans zonder stoelen. Ik weet dat verandering tijd kost, maar als ze nog langer wacht, moeten we straks nog belasting betalen over ons geduld.
Ook mensen die blijven hangen in gezeur of zichzelf wentelen in zelfmedelijden brengen me in een energiedip waar geen energieboost tegenop kan. Natuurlijk mag het leven soms zwaar zijn. Kom maar, ik zet koffie, ik trek mijn empathische gezicht. Maar als je er permanent je tent opslaat, ben ik snel gevlogen.
Mensen die hun hele levensverhaal in m’n DM gooien en daarna verdwijnen als een Snapchat-filter. Of groepsapps vol berichten waar niemand nog weet waar het over ging, gevolgd door stickers en gifjes die zelfs een regenboog jaloers maken. Voor je het weet dans je zelf mee, op het randje van een zenuwinzinking.
Volgens recent onderzoek (door mijzelf uitgevoerd) is het volkomen menselijk om af en toe moe te worden van anderen. Maar als je vooral moe wordt van jezelf? Dan is het tijd voor een beetje zachtheid. Daarom zet ik die gedachten af en toe op vliegtuigstand. Gun mezelf stilte. En besef: als ik mezelf af en toe niet kan bijhouden, ben ik waarschijnlijk gewoon te interessant voor één mensenleven.
Dus, van wie word ik moe? Vooral van mezelf. Maar gelukkig kan ik er ook weer om lachen.
Lizette
Het schrijven van deze columns deed ik onder het genot van vele bakken koffie
geef een Zettje in de goede richting?
Doneer →☕← alvast bedankt ღ
Link geldig t/m 14 oktober 2025 (link verlopen? zie thuispagina)
Je hoeft de Substack app NIET te downloaden!!!!! Na invullen van je emailadres, krijg je de melding; Download de app om af te ronden (uitgekookt) maar dat hoef je NIET te doen, je bent dan namelijk al aangemeld!!
