Claudia Stinne 19 oktober 2022
In een eerder blog vertelde ik dat ik door allerlei medicatie perikelen niet meer op mijn streefgewicht zit. Ik zal vandaag vertellen hoe dat precies komt, waarom ik het nu niet wil of kan oplossen en wat dát met me doet.
Terug in de tijd
Eerst even een klein stapje terug in de tijd. Ik kan gerust zeggen dat ik een (niet gediagnosticeerde) eetstoornis heb gehad. Nu ik erop terugkijk zie ik dat duidelijk. Tot ongeveer 2018 was ik altijd, de hele dag, met eten of niet-eten bezig. Bij het ontbijt dacht ik al vooruit aan de lunch, wat ik zou eten, of er dan nog ruimte overbleef (in calorieën) voor een extraatje, wat ik in de lopende week aan feestjes had staan en wat er dan wel kon of juist niet mocht. Bovendien moest het allemaal ook nog gezond zijn etc.
Ik stak geen vinger in mijn keel en gebruikte geen laxeermiddelen, maar orthorexia (de drang om ‘goed’ te eten) was het zéker en aan binge eating (over-eten tot misselijkheid aan toe) deed ik ook. Veelal omdat het dan ‘toch al mislukt was’ een zogenaamd
What the Hell-effect.
Verlangens
Ik had de continu aanwezige wens om af te vallen, maar effectief gezien deed ik er niks aan. Ik saboteerde mezelf hooguit. Als ik er nu aan terugdenk zie ik pas in hoeveel energie dit heeft gekost en hoeveel activiteiten ik mezelf niet gegund heb omdat ik ‘er te zwaar voor was’. Terwijl dat he-le-maal niet het geval was hè… Ik had geen morbide obesitas en zat zelfs lange tijd in de ‘groene’ BMI schaal. Ik vond mezelf alleen te dik. Pas doordat ik daar naar handelde (dat ik moest afvallen van mezelf) werd ik zwaarder. De verstoorde eetrelatie maakte me zwaarder dan voedsel alleen had kunnen doen.
Ja, denk daar maar eens over na!
Ik bedoel natuurlijk niet dat ik van de lucht aankwam. Ik at meer calorieën dan ik verbruikte en dus werd ik zwaarder. Maar ik at dat overschot doordat ik uit contact raakte met mijn lichaam. Ik at door als ik al vol zat, ik over-at omdat het ‘mocht’ of juist omdat het niet mocht, maar ik het toch al gedaan had, niet omdat ik honger had. Ik at ook omdat ik moe was of verdrietig. Eten werd mijn steun en toeverlaat. Ik at dus om de verkeerde redenen.
Nu weer zwaarder
Met die geschiedenis in je achterhoofd snap je misschien dat het heel desastreus had kunnen zijn dat ik door de medicatie zwaarder ben geworden. Gelukkig is het dat niet, omdat ik heel hard aan mijn mindset heb gewerkt in de tussenliggende jaren.
Hoe dan?
Eén van de bijwerkingen van amitriptiline (een zenuwpijnremmer die ik momenteel tegen migraine gebruik) is dat het geneesmiddel je hongergevoel verandert. Ik had dat niet te horen gekregen. Er stond wel in de bijsluiter dat je er zwaarder door kon worden, maar toch heb ik dat niet serieus genomen of opgeslagen.
Sinds 2018 ben ik gaan werken aan het opmerken van de ware reden om te eten, namelijk HONGER. Dat is de enige legitieme reden als je het mij vraagt. Dit werd mijn lijfspreuk:
“Als honger niet je probleem is, is eten niet de oplossing.”
Ben je moe, ga slapen. Ben je verdrietig, praat erover en huil het uit je systeem. Etcetera. Maar nu had ik dus ook nog honger als mijn caloriebehoefte al bereikt was. Jammer. Had ik dit geweten, dan zou ik er eerder op hebben gelet. Nu kwam ik er pas na een paar kilo achter, omdat mijn spiegelbeeld veranderde.
Bewust niet afvallen
Momenteel lukt het me niet om iets tegen de overtollige kilo’s te doen. Dat wil zeggen dat ik het niet belangrijk genoeg vind. Ik heb het druk genoeg om al mijn ballen in de lucht te houden.
Werken (als coach en praktijkopleider in het ziekenhuis), boekpromotie, mijn sociale leven en het omgaan met de voortdurende hoofdpijn is wel even genoeg voor me.
Daarnaast heb ik ook flinke bijwerkingen van het andere medicijn tegen migraine (candesartan, een bloeddrukverlager). Daardoor ben ik geregeld duizelig en kakte mijn conditie van het ene op het andere moment helemaal in elkaar. Ongeveer elke zes weken wordt die medicatie dosering bijgesteld en begint het gezeur met bijwerkingen, die tegen die tijd zo goed als weggetrokken waren, weer opnieuw.
Sporten op mijn reguliere niveau zit er daardoor niet in en ik weiger om de hele dag met een knagend hongergevoel rond te lopen om in een calorietekort uit te komen. Als de candesartan is opgebouwd naar een werkend niveau gaat de amitriptyline er geleidelijk af en zal mijn hongergevoel zich naar verwachting weer normaliseren. Dán is het vroeg genoeg om mijn overtollige kilo’s geleidelijk aan te pakken.
Balans
Gelukkig had ik in de voorgaande jaren geleerd dat ik meer ben dan alleen het getal op de weegschaal. Ik voel me weliswaar niet helemaal thuis in mijn huidige lijf met een buikje, maar het vreet me niet de hele dag op en ik ben nog steeds niet continu bezig met wat ik wel of niet kan eten.
Dit is nu even de situatie. Als ik zonder hoofdpijn weer normaal functioneer komt ook mijn hongergevoel weer in balans. Dan accepteer ik een klein calorietekort, blijf ik gewoon alles eten en pak ik hier en daar een extra sportlesje mee. Zo kan ik op dezelfde manier als in 2018 geleidelijk een paar kilo afvallen. Wist je dat gemiddeld driehonderd gram per week de aanbevolen snelheid is voor afvallen op de lange termijn? Als je sneller gaat verstoor je allerlei processen in je brein (die op overleven ingeprogrammeerd zijn) en zal je onvermijdelijk weer aankomen als je de focus verliest.
De gedachte dat ik weet hoe het werkt en dat ik het kán ondersteunt me op dit moment ook. Acceptatie is de sleutel tot héél veel… Zie je die grote lijn al in mijn blogs terug?
Ik wel. Niet alles is leuk, maar dit is wel mijn lijfspreuk:
‘Change what you cannot accept, accept what you cannot change.’
Wil je meer weten over één van deze onderwerpen? Bevraag me gerust. Je vindt mijn contactgegevens onderaan de pagina. Ik ga graag met je in gesprek over dit soort dingen.
