Een nuchtere blik op het maken en nakomen van afspraken
Column 278 – 23 december 2025 – 📖 Leestijd: 7-8 minuten
Soms lijkt een belofte maar een klein dingetje, maar voor wie leeft met minder energie kan zo’n simpel “ja hoor” best groot uitpakken. In deze nieuwe column duik ik in hoe ik omga met beloften, vroeger, nu én met alle kronkels die mijn lijf en hoofd soms veroorzaken. Herkenbaar of niet?
“Doe je makkelijk beloften?” Het klinkt alsof je er een simpel ja of nee op kunt geven, maar zodra ik er even bij stilsta, merk ik hoe gelaagd die vraag voor mij is. Beloften zijn voor mij nooit zomaar woorden. Ze raken aan vertrouwen, dat van een ander in mij, maar ook mijn eigen vertrouwen in wat ik kan. Zeker nu ik minder energie heb dan vroeger, voelt een belofte soms als iets waar ik voorzichtig omheen moet lopen: wil ik dit, kán ik dit, en vooral… past het in mijn dag?
Een belofte is voor mij geen losse toezegging. Het is een bewuste afspraak met mezelf én de ander. Vroeger was ik veel makkelijker in snel “ja” zeggen, gedreven door die oude reflex: zeggen wat je doet en doen wat je zegt. Maar tegenwoordig kijk ik vaker even naar binnen. Ik heb geleerd dat iets beloven betekent dat ik er mijn kostbare energie aan verbind. En die energie is nu eenmaal niet eindeloos aanwezig, daarom denk ik nu bewuster na voordat ik iets toezeg.
Als ik terugkijk naar de jaren dat ik werkte, nog in de ouderraad op de basisschool van mijn kinderen zat en later toen ik vrijwilligerswerk deed, verbaast het me bijna hoe makkelijk ik overal instapte. Ik riep al “doe ik!” voordat iemand de vraag helemaal had afgemaakt. En eerlijk: dat voelde toen heel normaal. Pas achteraf zag ik hoeveel gehaast en gespannen gedoe erbij kwam kijken om alles rond te krijgen. Die tijd heeft me, vooral achteraf gezien, veel geleerd. Niet alleen over organiseren, maar vooral over mezelf, en over het feit dat enthousiasme geen garantie is dat je het ook allemaal kúnt dragen.
We maken beloften vaak omdat we iemand willen helpen of omdat het zo hoort. En ja, het kan knagen als iemand zijn belofte niet nakomt, zeker als je zelf moeite hebt gedaan. Maar sinds mijn energie beperkter is, kijk ik anders naar zulke situaties. Ik weet nu hoe snel het mis kan gaan als je lijf of hoofd ineens “nee” zegt terwijl je hart “ja” wilde. Die mildheid naar mezelf heeft me ook milder gemaakt naar anderen.
De laatste jaren ben ik veel selectiever geworden. Niet omdat ik minder wil geven, maar omdat ik eerlijker wil zijn, tegen anderen, maar vooral tegen mezelf. Minder energie betekent dat ik vaker moet schuiven, doseren, rust nemen. En dat maakt dat een belofte soms te groot voelt voor de dag die ik vóór me zie. Dus kies ik bewuster, wat ik wél beloof, kan ik meestal ook echt waarmaken, en dat geeft rust.
Wetenschappelijk gezien is een belofte een manier om verbinding te maken. We willen betrouwbaar zijn, voorspelbaar, iemand op wie je kunt rekenen. Maar we zijn ook mensen: we overschatten onze tijd, onze energie, ons kunnen. Zeker als je niet altijd weet hoeveel energie je morgen hebt, zoals bij chronische aandoeningen, wordt plannen soms een soort gokspel. Dat maakt het niet minder goed bedoeld, alleen minder vanzelfsprekend.
Dus: doe ik makkelijk beloften? Vroeger absoluut. Nu ben ik er een stuk zorgvuldiger mee, omdat ik weet dat ik mijn energie maar één keer kan uitgeven, en omdat ik geleerd heb dat een kleine, nagekomen belofte vaak waardevoller is dan een grote die nooit van de grond komt.
Ik beloof minder. Maar wat ik beloof, komt vaker echt uit mijn handen, én mijn hart.
Lizette
📌
Hoe ga jij zelf om met beloften? Ben jij iemand van de snelle “ja”, of kies je ook bewuster wat je toezegt? Reageer in de reacties onder bijpassende post. Ik ben namelijk heel benieuwd!
Meer publicaties vind je op de ‘Vers van de Pers’ pagina
*
Je hoeft de Substack app NIET te downloaden!!!!! Na invullen van je emailadres, krijg je de melding; Download de app om af te ronden (uitgekookt) maar dat hoef je NIET te doen, je bent dan namelijk al aangemeld!!
↬ Kaarten en meer van Studio Kuukeluus
