Claudia Stinne
20 november 2024 – @claudia_stinne_coach
Als je vanaf het prille begin met mijn columns op dit platform meeleest, dan heb je kunnen zien dat ik lang worstelde met clusterhoofdpijn, migraine en chronische hoofdpijn. Dat beheerste mijn leven geruime tijd. Tot er in september 2023 verlichting kwam in de vorm van Botox-injecties. In juli 2024 emigreerden mijn vriend en ik naar Curaçao en nu blijkt het ingewikkeld om hier de Botox weer op te starten. Met alle gevolgen van dien…
Even in het kort hoe ik uiteindelijk bij een vrijwel hoofdpijnloos bestaan uitkwam: na jarenlang experimenteren en zoeken met huisarts en neuroloog, kwam ik bij de MKA-arts (mond, kaak en aangezicht) uit. Een groot deel van mijn hoofdpijn (chronische hoofdpijn en migraine) bleek te komen door het tandenknarsen’s nachts en met één keer per kwartaal botoxinjecties werd de overdreven spierspanning overal op mijn schedel opgeheven.
Ik startte in juli 2022 met injecties in mijn totale haarlijn, van achter mijn oor, over mijn haar naar de andere kant tot achter mijn oor. En nee, daar zie je niks van. Ik kreeg dus geen ‘gladgetrokken snoetje’. Er was vrijwel direct verlichting merkbaar en na een aantal herhalingen kon ik mijn medicijnen gaan afbouwen in overleg met de neuroloog. Eerst de Amitriptiline (zenuwpijnremmer die tegen spanningshoofdpijn werkt), daarna ook de Candasartan (die preventief tegen migraine werkt) en uiteindelijk stopte ik in mei 2024 ook met de preventieve Indometacine (tegen paroxysmale hemicrania, mijn vorm van clusterhoofdpijn). Die pijnstillers nam ik maandenlang alleen op indicatie (bij een hoofdpijn aanval) en dat waren er maar een handje vol.
Vol enthousiasme ging ik hier op Curaçao in augustus in het ziekenhuis aan het werk als operatieassistent. In het begin was dat flink intensief, alles nieuw inclusief de voertaal (Papiamentu, wat ik al wel een beetje spreek en ondertussen goed kan begrijpen). Dus mijn hoofd tuutterde wel eens van alle informatie aan het eind van de dag, maar na een uurtje opladen na werktijd (in de zon, elke dag!!) was ik weer helemaal het vrouwtje!
Geleidelijk merkte ik wel dat de Botox uitgewerkt begon te raken. Ik kreeg weer het gevoel van ’een bril op mijn hoofd’ (spanning/druk bij mijn slapen) en mijn voorhoofd werd zwaar. Dus ging ik direct naar mijn nieuwe huisarts om een doorverwijzing te vragen naar de kaakchirurg/neuroloog/plastische chirurg of wie dan ook maar Botox-injecties kon zetten voor mijn vervolgbehandeling. Ik had al wel gedacht dat het wat tijd zou kosten, maar wat bleek: de plastische chirurg die dit altijd voor zijn rekening nam, ging per 1 september weg. En eigenlijk was er nog geen vervanger. De neuroloog is echter wel bereid om een cursus te volgen. Kort gezegd: het kon wel een paar maanden duren voor ik een behandeling kon ontvangen.
Natuurlijk baalde ik even toen ik dat hoorde, maar het ging al zo lang goed en ik voel me zo relaxt hier in het zonnige klimaat met de relaxte levensstandaard, dat ik half en half het idee had dat ik misschien wel door mijn ellende heen zou zijn. Ik moest wel al geregelder medicijnen innemen bij opkomende pijnaanvallen, maar ja. Logisch toch. Ik schoof alles een beetje van me af.
Tot ik eind oktober een dikke vette migraineaanval kreeg en ik me zo ziek als een hond bij de huisarts moest melden. Ondertussen zo ongeveer smekend om nieuwe Botox-injecties… er zit wat schot in, maar in de tussenliggende tijd was het toch nodig om de Candasartan weer op te starten. Helaas krijg ik daar (net als voorheen in Nederland) flinke bijwerkingen van. Ik ben ’s ochtends net een dweil met een wit koppie (terwijl ik best bruin ben geworden hoor, zo ondertussen). Ik ben duizelig en wiebelig. Het voelt alsof ik elk moment kan omvallen (gelukkig nog nooit echt gebeurd) en pas rond een uur of 10 voel ik me weer normaal (dan zit er al 3 uur van de werkdag op…) en vanaf 13u gaat mijn licht uit van vermoeidheid, omdat ik de hele dag tegen de pijn aan het vechten ben om mijn normale ding te kunnen blijven doen.
Je voelt het vast al: een vrij onhoudbare situatie. Deze week meldde ik me dan ook opnieuw bij de huisarts omdat ik het echt niet meer trok. Ik ben nu een paar dagen thuis en mag vrijdag naar de arbo-arts om te overleggen hoe we dit werkbaar gaan maken. Ik wil heel graag normaal verder, want het is echt super leuk op de afdeling. Ik lig lekker in de groep, vind het werk ontzettend leuk en heb daar dus echt mijn plekje gevonden. Kortom: ik kan niet wachten om van de belemmeringen af te zijn en weer normaal te functioneren. Zeker nu ik een jaar heb geproefd hoe het leven óók kan zijn (hoofdpijnloos), verlang ik daar extra sterk naar terug.
Hoe het verder is op het eiland?
We genieten met volle teugen! Ik ga bijna elk weekend op hike, een lange gegidste wandeling met een groepje van 6 tot 15 mensen om de natuur te ontdekken en mijn grenzen te verleggen (heuveltjes op bij 32 graden is best een uitdaging).
Elke middag na het werk geniet ik van het mooie weer en mijn vriend en ik doen geregeld leuke dingen (strandje, cafeetje, restaurantje, cocktailtje; the good life!). Door het werk en de wandelingen heb ik alweer een aardig netwerk van leuke mensen om me heen opgebouwd en de komende maanden zijn mijn zwager en schoonzus op het eiland. Wat wil een mens nog meer?
Nou eh… van mijn hoofdpijn af 😉
Claudia
!!!! Volgende maand is mijn voorlopig laatste column. Laat je weten wat je leuk vindt om te lezen? Ik kan het namelijk over zo veel dingen hebben dat het voor mijzelf moeilijk kiezen is. Ik kan een infromatieve columns schrijven, een persoonlijk verhaal, een stukje fictie delen of iets heel anders…
Ik hoor graag van je! Neem vooral contact met me op! Voor schrijven zijn dit mijn Insta en Facebook. Voor coaching volg je me hier op Insta of op Facebook. Natuurlijk staat al mijn contact info ook op mijn website.
Speciale dank aan deze Sfeermakers
Kaart: Studio Kuukeluus
Versje: @eenstukjeclaudia