Het is maar een griepje.
Corona. Wat een rotjaren waren dat! Inmiddels ligt het ver achter ons en is het slechts een griepje. Or is it?
Maaike Gruijs-van Assema
7 april – @houtmoed
Mijn naam is Maaike, je kent me misschien van eerdere blogs op dit mooie platform van Zettje, of via mijn onderneming Houtmoed. En ik heb, net als bijna een half miljoen andere Nederlanders, longcovid.
Helaas hoor ik na een derde covidinfectie opnieuw bij de 90.000 mensen die vooral in het nieuws worden genoemd, omdat wij met z’n allen de dag vooral in bed doorbrengen. Dat virus en ik? Wij liggen elkaar niet zo.
En toch… toch heeft het me iets gebracht.
Hippe shit
Ik zou het bijna trendsettend noemen, dat ik longcovid al opliep in de eerste golf. Toen heette het nog ‘vermoedelijk longcovid’, want er mocht niet getest worden tenzij je in de zorg werkte. Helaas ben ik maar ‘gewoon’ floormanager van het sociaal loket voor twee gemeenten. Wij moesten natuurlijk ook openblijven, en contact houden met juist de kwetsbare inwoners. Uiteraard werk je dan ook met collega’s, op het werk. Lang niet alle collega’s geloofden in corona, of in anderhalve meter.
Eigenlijk was het voor mij, met een al kwetsbare gezondheid, een Russisch roulette.
Naast floormanager ben ik trouwens mama van een prachtige dochter, vrouw van de leukste man, en wàs ik een sportief tiepje met dus ook nog dat eigen, superleuke, bedrijf Houtmoed. Die hectiek beviel me prima! Nu mis ik het, want het was al snel foute bingo.
Het medisch devies was vooral buffelen bij de fysio, praten bij de POH… het was niet bepaald helpend. Het praten wel hoor, en ook mijn spieren kwamen weer wat terug dankzij de fysiotherapie… maar het kostte zó verdomd veel energie!
Ik vermoed dat de medicijnen die ik om de zoveel maanden kreeg vanwege diverse longontstekingen, de enige reden zijn dat ik er toch een beetje bovenop krabbelde. Binnen een paar maanden werkte ik weer mijn volle 24 uur in loondienst, deed m’n best om Houtmoed een soort van draaiend te houden en gaf daarnaast (om en om met die leukste man) thuisonderwijs aan onze dochter. Non stop moe, hoofdpijn, getuut in mijn oren en wazig zicht. Af en toe een fikse migraine. En maar doorgaan.
Koekoek
De tweede ronde, de tweede ronde…
Als je eenmaal corona hebt gehad, en je vaccinaties hebt gehaald, dan zit je goed. Toch? Het hield me in elk geval hoopvol, toen ik in januari ‘22 weer naar de dubbele roze streep staarde. Maar helaas. Gelukkig was mijn spiermassa dit keer niet zo erg aangetast, maar de brainfog en moeheid vierden carnaval in mijn hoofd.
Wij postcovidpatiënten wisten toen al wat onlangs pas bewezen werd; namelijk dat je zieker wordt door zowel fysieke als mentale inspanning. Dus ik sloeg het eerder opgevolgde advies ‘fysio en praten’ dit keer in de wind, en koos voor ergotherapie.
Dit hielp me enorm om vanuit mijn lijf te leven. Te luisteren naar mij, op te bouwen wanneer het voor mij haalbaar was.
En: niksen. Dat moet. Dat is goed! En vooral: dat mag. Zelfs als half Nederland denkt dat dit tussen je oren zit.
Ik kocht op advies van die ergotherapeut (Brigitte bedankt!) een horloge met bodybattery zodat ik letterlijk kon zien waar mijn energie aan op ging. En ik hield een doodvermoeiend dagboek bij.
Omdat mijn lijf soms pas na een dag zei dat een activiteit te veel was geweest, kon ik niet op mijn gevoel rekenen. Dus daarvoor steunde ik vanaf dat moment op de patronen die het horloge en het dagboek mij lieten zien. Om te leren voorkomen dat ik ‘leegliep’.
Daarnaast moest ik van de ergotherapeut niet alleen werk in loondienst opbouwen, maar ook het sociale leven. Leuke dingen doen met m’n gezin. En aandacht en energie geven aan Houtmoed.
Dit keer duurde het 14 maanden voor ik weer volledig aan het werk was bij de baas. Iets meer in balans, maar nog steeds op het tandvlees. Aan de horizon fonkelde namelijk iets waar ik geen zin in had, of energie voor: spoor twee.
Driemaal is scheepsrecht!
Afgelopen zomer voelde ik voor het eerst weer iets kriebelen als ik wakker werd: energie. Mijn hemel! Het was er nog! Ik ben er nog! Zou het dan toch weer goed komen? Ik was in de wolken!
In oktober gingen we met het gezin zelfs naar Creative Life, een event waar ik in een vorig leven zelf met Houtmoed aanwezig was. Vijf uur lang liep ik rond, zonder kapot te gaan. Ik voelde me de koning te rijk. Zal ik volgend jaar zelf weer meedoen?
“It’s not the darkness that kills you. It’s the hope.” Deze cynische quote deelde mijn echtgenoot met me. En hij kreeg verdikkie nog gelijk ook. Twee weken later werd ik opnieuw ziek. En zo vlot als ik de covidinfectie dit keer te boven was, zo vlot kukelde ik ook terug in longcovidklachten. Deze keer zelfs een beetje slechter dan daarvoor, want mijn hart vond al het harde werken inmiddels niet zo leuk meer.
Je kind al jaren zien opgroeien terwijl je aan de zijlijn staat? Dat is [pieieiep] stom. Mijn mantra ‘ik ben niet kapot te krijgen’, heb ik inmiddels aan de wilgen gehangen. Ik ben héél langzaam kapot te krijgen ㋡
Een week lang kon ik alleen maar huilen. Om mijn kind dat inmiddels dus al in groep 7 zit en scholen gaat kijken, terwijl ik voor het eerst zo ziek werd in groep 3. Om het leven dat me weer ontglipte, de geluiden en het licht die als een drumband door mijn hoofd tetteren, mijn brandende longen, mijn lijf dat wéér niet wilde traplopen. Ik was er zó dichtbij geweest, en nu was alles nòg verder weg. Waarom had ik mijn bedrijf in hemelsnaam Houtmoed genoemd? Hoe cynisch kon ik zijn?!
En ik durf het amper te zeggen, zelfs huilen was verschrikkelijk vermoeiend. Er zat niks anders op dan slapen. En dat deed ik vervolgens bijna een hele maand.
Inmiddels zijn we een paar maanden verder en ga ik heel traag opnieuw vooruit. Kan ik de trap weer op, durf ik voorzichtig te dromen en optimistisch te zijn.
Wat corona me bracht
Dit blog begon met de belofte dat corona me ook iets heeft gebracht. Tijd om die belofte in te lossen!
Want het duurt een paar jaar ~ maar inmiddels berust ik. Ik ben dankbaar dat de basis van Houtmoed goed staat, want mijn bedrijf is nog niet omgedonderd. Ik ben dankbaar voor het geduld van mijn werkgever, de steun van mijn familie. En vooral: ik ben dankbaar voor de kleine stapjes vooruit. Ik voel me oneindig gezegend met mijn creativiteit en positiviteit ~ anders had ik opgegeven. Bovendien zorgt die creativiteit dat ik toch mini-avonturen kan beleven met man en kind, zelfs al is dat thuis op de bank.
Maar het aller-, allermooiste? Longcovid bracht me een masteropleiding in geduld en acceptatie. Het bracht me de kunst van niksen en het ambacht om te genieten van werkelijk de kleinste, op het oog niet benoemenswaardige, dingen.
Een keertje wakker worden zonder benauwd te zijn. Dat ene moment dat je hartslag onder de 70 zakt en je kalmte in je lijf voelt. Een avond scherp kunnen zien. Tijdelijk hoofdpijnloos zijn. Een telefoongesprek kunnen voeren met je grote broer.
Het zijn de kleine signalen die mijn lijf me geeft, om te laten weten dat het een ietsje pietsje beter gaat. Dat er ooit misschien wéér een moment komt dat ik over een beursvloer loop.
Misschien duurt het maar kort, misschien slaat covid me weer omver. Maar ik weet dat het goedkomt. En zo niet, dan toch.
Want geluk zit werkelijkwaar in de kleinste, op het oog niet benoemenswaardige, dingen. Ik ben er nog. En ik houd moed.
Maaike
PS Wist je dat 10% van de besmettingen nog steeds eindigt in dit langdurige ziektebeeld? Ook gewoon bij kinderen en supergezonde mensen, zelfs als ze al eerder probleemloos corona doorstonden.
Ongelooflijk vind ik het, dat dat niet van de daken wordt geschreeuwd. De afgelopen vier jaar waren fysiek en mentaal enorm zwaar. In het begin voor iedereen, daarna alleen nog voor de ‘achterblijvers’ en hun naasten. Dat gun ik niemand.
Sta af en toe even bij ze stil. Stuur een appje of kaartje, als je iemand met longcovid kent. Worden ze dolgelukkig van! En dankjewel, dat je mijn verhaal tot het eind hebt willen lezen.
Leuk als je een reactie of ervaring deelt na het lezen van dit gastschrijven van Maaike onder bijpassende post via onderstaande button(s)
Meer lezen van Maaike? Blog Kracht van Creatieviteit, terugblik op De kracht van Creativiteit, maak deze leuke DIY Ananas Slinger of bezoek Maaike op Instagram @houtmoed
Meer interessants: De beeldcolumns Inge’s Beeldenbries, Zettjes meest recente1000 columns challenge, Claudia’s Bespiegeling over haar plannen om te emigreren, het Spanje verhaal inMonique’s BreinStormen doe mee aan de GRATIS workshop van StoryArtpaper
Het ‘Zettje in de goede richting’ platform is voor mij een fijne dagbesteding. Om dit platform [waar veel mensen (h)erkenning vinden en hun verhaal kunnen delen] in de lucht te houden betaal ik alle kosten van mijn uitkering. Draag jij dit platform een warm hart toe? Lief als je een bijdrage doneert. (klik op het spaarvarken).
Lieve groet, Lizette ღ
(link verlopen? zie dan op de thuispagina de recente link)
