Eenzaam en alleen...
Monique van der Stoep
12 juni 2024 – @moohtje51
Vandaag, als ik deze column schrijf, ben ik op drie dagen na zes weken in Spanje.
Op 2 mei vertrokken en vandaag is het 10 juni.
Wat een bevoorrecht mens ben ik, dat realiseer ik mij vaker op een dag. Niet iedereen kan er zomaar 6 weken of als in mijn geval 2 maanden tussen uit. Vele zouden dat misschien niet eens willen of kunnen, zitten vast aan alle verplichtingen, werk, gezin, afspraken enz. Maar als je echt iets wil dan maak je daar tijd voor. Dan veeg je die agenda leeg, regel je de dingen op je werk die hiervoor nodig zijn, schakel je hulptroepen in voor het thuisfront.
Want, en dat klinkt cru, als je morgen dood neer valt, draait alles en de wereld ook door.
En deze laatste zin is dichtbij geweest toen ik op 25 januari 2010 een herseninfarct kreeg. Dankbaar en gelukkig geen fatale maar wel dat je even wakker wordt geschud en beseft dat het leven zo in een split second voorbij kan zijn…
Maar terug naar Spanje… waarom twee maanden hier? Wel om te proefwonen. Om te ervaren hoe het leven hier dagelijks is als je geen vakantie viert. De wens is om hier een appartement te kopen, dan zou ik vaker alleen naar Spanje kunnen gaan dan samen met mijn man, die zijn werk in NL heeft.
Maar vind ik dat wel leuk, hier alleen zijn?
Kan ik wel alleen zijn?
Red ik mij wel?
Ik spreek geen Spaans, hoe red ik mij dan?
Vele vragen die door mijn hoofd gaan.
Vandaar dat we voor twee maanden een appartement gehuurd hebben. De eerste week was Sjaak, mijn man, mee. Beetje de weg vinden hier, al zijn we hier vaker geweest hoor. Daarna kwam Sanne, mijn dochter, twee weken. Heel gezellig en de eerste drie weken als vakantie beleeft. Nu ben ik inmiddels twee en halve week echt alleen alleen en eerlijk de eerste dagen waren vreselijk!
Echt! Ik voelde mij zo verloren, zo eenzaam, zo zielig…
Wat doe ik hier?
Ik wil ook naar huis?
Wat moet ik hier nog vijf weken alleen?
Echt ik heb gejankt tot mijn tranen op waren. Door een zielige post op Facebook kreeg ik zoveel leuke, lieve en warme opbeurende berichten dat ik bij mijzelf dacht… kom op meid dit is nu precies wat je wilde ervaren.
Gek genoeg kwam er toen een enorm schuldgevoel naar boven. Ik hier genieten, lanterfanten en lekker vakantie vieren terwijl manlief, mijn kinderen en iedereen aan het werk is. Hoe dan?
Ik had geen rust om aan het strand te gaan liggen, geen rust om een boek te lezen, een markt te bezoeken, gewoon totaal geen rust om te ontspannen en te genieten. Zelfs slapen ging beroerd. Twee hooguit drie uurtjes sliep ik. Het complex tegenover mij zijn ze aan het renoveren dus elke ochtend vanaf 8.00u herrie van stenen en tegels van muren en balkon afhakken tot nieuwe tegels zagen. Om gek te worden.
Ik was zo overprikkeld door gedachten en herrie dat ik zelfs gek werd van het geluid van de zee….
En toch na een dag of drie leek het beter te gaan. Ik stapte in mijn auto en zocht de rust op, ging wandelen, vond een boek. En na een nacht goed slapen zag de wereld er stukken mooier uit. Alsof er een knop omging in mij. Er kwam zowaar een ritme. Dagje strand, afgewisseld met een dorpje of stad bezoeken. Een boodschapje, een wasjes draaien. Ja het leek echt bijna op thuis…
Leek, zeg ik want ik mis mijn man en kinderen enorm. Met mijn man heb ik elke dag wel contact via videobellen en dan moet ik echt even slikken als ik ophang.
Wat ik echt, echt vreselijk vind is ’s avonds alleen eten. En dan vooral uit eten. Niets vind ik zo deprimerend als ’s avonds alleen in een restaurant. ’s Middags een lunch doe ik wel. Dan rol je van je strandbedje het terras op, eet je wat en weer terug. Maar ’s avonds, jezelf opdirken (voor wie, jaja voor jezelf ik weet het) en dan alleen aan een tafeltje tussen allemaal gezellige stelletjes en families… nee niets voor mij.
Flinke dip en tranen
Afgelopen zondag had ik ’s middags een flinke dip. Vanaf het strand naar huis viel ik… mijn teenslipper klapte dubbel en daar lag ik…
Geschaafde ellenboog en pijnlijke knie. In het appartement belde manlief en daarna kwamen de tranen. En dan echt zo’n huilbui dat ik dacht, waar komt dit vandaan. Niet van die geschaafde ellenboog. Alsof alle opgespaarde ‘stoere’ momenten eruit kwamen. Totale ontlading. Ja die foto’s zie je niet op mijn socials. Iedereen ziet de vrolijke kant, de zon, zee en stralende Monique. Niet dat hoopje ellende wat nu op bed ligt.
Maar gelukkig stoppen die tranen ook weer. En na een lange douche bedenk ik mij dat de inhoud van mijn koelkast mij geen maaltijd gaat geven. Dus haren netjes, lipgloss op en uiteten. Ja ik ben gegaan, Ja ik zat daar alleen aan een tafeltje… weet je wat ook erg is… Al die heerlijke paella die op de kaart staan… maar voor minimaal 2 personen. Alsof je daar alleen niet van mag genieten?!. Dan maar tapas besteld zodat ik bijna paella had ❛ᴗ❛
Al met al heerlijk gegeten. Of dat opweegt tegen het alleen daar zitten weet ik niet zo goed. Ben wel trots dat ik het gedaan heb, dat dan weer wel. Ik vraag mij echt af hoe alleenstaande dat doen? Gaan die ’s avonds alleen uiteten?
Groetjes uit Spanje…(nog een week te gaan)
Monique
