Column 247 – 20 mei 2025
Een confronterende vraag. En eentje die me gelijk doet terugdenken aan mijn vorige column over het belang van werk. Want als ik iets graag goed had willen kunnen… dan was het wel werken. Niet in een specifieke functie of met een torenhoge ambitie [hoewel, ik ben een Steenbok, dus die lat ligt van nature al best hoog] maar gewoon: goed genoeg zijn om te kúnnen werken. Dat alleen al had ik als een groot goed ervaren.
Maar ja, die optie is inmiddels vervlogen. En hoewel dat soms nog rauw aanvoelt, heb ik ook iets anders goed geleerd.
Hoe vreemd het ook klinkt: ik ben er behoorlijk goed in geworden. Niet in het ziek-zijn zelf, natuurlijk. Maar wel in het omgaan met mijn chronische aandoeningen. In het begin had ik geen idee wat me overkwam. Ik was vooral aan het overleven. Maar gaandeweg heb ik geleerd hoe ik mijn leven zó kan inrichten dat het werkbaar blijft, ondanks alle beperkingen.
Ik ben milder geworden voor mezelf. Dat woord ‘acceptatie’ is er eentje waar ik vroeger jeuk van kreeg, maar inmiddels kan ik het beter omarmen. Ik zie nu dat ik meer ben dan mijn aandoeningen. Dat ik een leuk mens ben, mét gebreken, maar ook met talenten, humor en doorzettingsvermogen.
En toch, als ik dan echt even stilsta bij de vraag wat ik graag goed had willen kunnen, dan komt er een rijtje naar boven. Geen onrealistische dromen, maar gewoon de dingen die voor anderen vaak vanzelfsprekend zijn:
- Koken: Ja, ik maak eten. Maar het zijn geen culinaire hoogstandjes.
- Zelfstandiger zijn in het hoofd: Mijn hersenspinsels dwalen nogal, en ik heb ambulante begeleiding nodig om structuur te brengen in mijn dag en denken.
- Lange wandelingen maken: Dat zit er met reuma helaas niet meer in. Maar wat mis ik het lopen met een vrij hoofd, gelukkig heb ik wel mijn driewielerfiets waar ik heerlijk op kan toeren.
- Mijn mond houden als het nodig is: Soms zou ik willen dat ik beter kon luisteren en minder snel in de woorden schoot. Tegenwoordig nog erger dan vroeger omdat mijn NAH hoofd soms zomaar aanhaakt op een woord en ik daar ineens op doorborduur.
- Onbezorgd leven: Zorgeloos zijn, niet altijd rekening hoeven houden met energieniveaus, pijn, overprikkeling, financiële beslommeringen, dat lijkt me heerlijk.
Het zijn stuk voor stuk dingen die ik wél graag goed zou willen kunnen, maar waarin mijn aandoeningen een duidelijke streep trekken. En dat blijft soms wringen.
Ik hoef geen groots en meeslepend leven. Geen extravagante talenten of bijzondere prestaties. Gewoon ‘gewoon’ zijn, dat had me al blij gemaakt. Meedoen op een gemiddeld niveau, zonder al te veel hobbels. Maar soms loopt het anders.
Toch komt er aan het eind van deze gedachtegang nog een ander verlangen bovendrijven:
🎵 Een instrument leren bespelen.
🎶 Kunnen zingen zonder dat mensen verschrikt opkijken.
Ja, dat had ik ook écht graag goed willen kunnen. Dus zie daar: tóch nog een antwoord.
Lizette
Wat had jij heel graag nog goed willen kunnen? Ga je voor extreme uitdagingen of hou je het simpel met…?
📌 Vind je deze column leuk of interessant plaats een ❤️of deel je reactie 💬 onder bijpassende post op socialmedia en/of abonneer je op de nieuwsbrief💐
Link geldig t/m 20 juni 2025 (link verlopen? zie thuispagina)
Doneren kan ook door een handgemaakt product aan te schaffen bij
Speciale dank aan deze Sfeermakers
↬ Kaarten en meer van Studio Kuukeluus
