Claudia's Bespiegelingen

Hoe kijk jij naar je problemen?

21 september 2022

In mijn vorige blog vertelde ik dat er best wat speelt bij mij, maar dat ik in het dagelijks leven ‘anderen niet tot last wil zijn’ door het er steeds over te hebben. Of omdat ik tegenover mezelf wil volhouden dat het goed gaat. Deze keer geef ik mijn visie op hoe nodig of waardevol zo’n instelling is.

Je kunt het voorgaande lezen alsof ik dingen van me afschuif en de werkelijkheid niet onder ogen wil zien, maar ik zie het zelf liever als ‘hoe maak ik mijn leven zo waardevol mogelijk in de gegeven omstandigheden’.
Dat doe ik het liefst door gewoon te doen wat ik voor ogen had en als mijn hoofdpijn, astma of lichaam er protest tegen aantekent dan zie ik het op dat moment wel weer. Een pas op de plaats durven maken als het nodig is, is geen falen. Geen acties durven ondernemen als het kán is in mijn ogen erg zonde van je leven en de mogelijkheden die je hebt.

Ik zal verder verklaren wat ik bedoel....

Internaliseren

Soms zie je mensen die zich helemaal hebben opgehangen aan het feit dat ze een diagnose hebben. “Ja, maar ik heb fibromyalgie,” roepen ze dan te pas en te onpas. Let wel: ik heb niks tegen welke uiting van ziekte dan ook en of je het wel of niet vermeld moet je helemaal zelf weten. Wat ik hier bedoel zijn mensen die zichzelf kleiner houden dan nodig is. Je hebt een aandoening, handicap of chronische ziekte. Je bent geen aandoening, handicap of chronische ziekte. Doe wat je kan, doe wat je wil voor zover dat lukt en wat er dan overblijft dat niet lukt is zonde, sneu, naar, vervelend en stom, MAAR je leven verandert niet in positieve zin door je daar de godganse tijd op te focussen.
En let wel: ik weet waar ik het over heb, want ik kamp zelf al jáááren met chronische hoofdpijn en andere permanente problemen en mijn vriend heeft een lage dwarslaesie (is tot zijn navel verlamd, rolstoelgebonden, altijd zenuwpijn en spasmen en tal van secundaire problemen).

Wat vertel je jezelf?

n mijn ogen (en jij mag daar een andere mening over hebben, da’s ieders recht) gaat het erom welk verhaal je jezelf vertelt.
Het verschilt nogal of je A of B zegt:
A. Ik ben iemand die chronisch beperkt is, dus ik kan … niet.
B. Ik doe wat ik kan, maar ik heb een chronische beperking.

Snap je het verschil?

In mijn coaching doe ik veel met ACT (Acceptance & Commitment Therapy), waarbij ik mensen leer hoe ze met hun aandoening, handicap of tijdelijke obstakel kunnen omgaan en ik zal een oefening met je delen die ik zeer helpend vind:

OEFENING

Ik zou je willen aanbevelen om de opdracht stap voor stap uit te voeren, dus niet eerst vooruit lezen. Gewoon doen wat er staat en ervaren wat het met je doet.

Schrijf op een los vel papier eens voor jezelf op welke gedachten er door je hoofd spoken rondom je beperking. Dit hoeft geen steekhoudend verhaal te zijn en het hoeft niet volledig te zijn. Schrijf gewoon letterlijk een paar gedachten op van dingen die je niet kan of die je beperken. Niemand hoeft dit te lezen, dus of het grammaticaal correct is boeit niet.
Hou dan nu het vel papier recht voor je gezicht, vlak voor je ogen. Zodat die gedachten alles zijn wat je kunt zien. Je bent er nu mee vereenzelvigd als het ware.
Ga eens na of je nu betrokken bent/kan zijn bij je omgeving. Kan je zien wat je zag zonder die gedachten (het vel papier) die je blokkeren? Kan je een waardevol gesprek voeren met een naaste, vriend(in) of collega? Kan je zien wat er toe doet? Wat jouw leven leuk maakt?
Wat je hebt opgeschreven is vermoedelijk de waarheid, of jouw interpretatie ervan. Daar gaat het niet om. Of het waar is of niet is niet van belang. Wat van belang is, is of het jou naar een waardevol leven helpt om op deze manier door je gedachten verzwolgen te worden. Door je afgesneden te voelen van je omgeving en je eigen leven. Je bent als het ware aan het touwtrekken met een monster, maar dat monster is altijd sterker dan jij. Hoeveel je er ook in stopt, je gaat dit niet winnen.
Hoe kom je naar een helpendere situatie? Nou, leg het vel papier eens op je schoot en kijk er af en toe naar. Dat kan zelfs terwijl je met iemand in gesprek bent. Het is er wel, het heeft wel invloed op je leven, maar je kan er omheen nog steeds waardevolle dingen meemaken, genieten van leuke interactie met mensen of prettige activiteiten ondernemen.
Gedachten zijn slechts woorden in je hoofd en welke woorden je kiest heeft grote invloed. Daarnaast maakt het ook uit hoe verbonden jij je met die gedachten voelt.
Na een tijdje op je schoot kan je het vel papier wellicht wel opvouwen en in je zak doen, of in een tas bij je dragen. Het is er nog steeds. De waarheid is er niet door veranderd, maar door afstand te leren nemen van je gedachten kan je wél je leven op de best mogelijke manier leven. Ook al is dat niet volmaakt of is het niet het leven dat je voor ogen had…

Zelf pas ik dit regelmatig toe. Niet altijd werkelijk met een papiertje, maar ik ben wel heel scherp op mijn gedachten en of die helpend zijn of niet (nogmaals, of het waarheid is of niet is niet van belang). Er zijn tal van oefeningen om afstand te leren scheppen tussen jou en jouw gedachten. Gedachten zijn een onderdeel van je, maar gedachten zijn beïnvloedbaar en je hoeft er niet altijd iets mee te doen.
Zelf heb ik niet-helpende gedachten door de jaren heen leren ‘horen’ als een radio die op de achtergrond speelt. Ze zijn er wel, maar ik hoef er niks mee.

Nu ben ik heel benieuwd wat je uit deze oefening haalt. Als je het wil delen mag dat zeker! Onderaan deze pagina staan mijn contactmogelijkheden. Hartstikke leuk als je me een mailtje of berichtje op socialmedia stuurt. Ik geef altijd (persoonlijk) antwoord en natuurlijk is dat geheel vrijblijvend!

Claudia

Wil je reageren op deze column van Claudia, laat dan je reactie achter bij de post op ↬ Instagram ↬ Facebook en wil je dat Claudia meeleest en reageert, tag haar dan met @in_balans_met_gezonde_spanning op sociaalmedia