Laat je niet beperken door je beperkingen
Lizette 30 juli 2023
Waar zal ik eens beginnen? Vorig maand heb ik geen blog online gezet omdat mijn hoofd van alle leuke gebeurtenissen zo rommelig was dat ik eerst alles even moest laten landen.
Vakantie Blaricum
Dat mijn vakantie in Blaricum geweldig was heb je op mijn socials kunnen zien en ik zou serieus ook niet weten hoe ik daar een heel blog over zou moeten schrijven. Het was vooral veel fietsen, lekker eten en drinken en de klok vergeten, kortom enorm genieten, precies zoals vakantie moet zijn. In vergelijking met vorig jaar heb ik enorm veel kilometers gemaakt op mijn driewielerfiets want oh oh oh wat is mijn nieuwe Cortes fiets een geweldige fiets!
Stedentrip Venetië
De uitreiking van haar certificaat van de EUmiesAward was een absoluut hoogtepunt en ik kan mijn trots als moeder niet eens echt onder woorden brengen.
Een aantal dagen samen doorbrengen, musea bekijken, lekker eten en drinken en vele goede gesprekken waren heel bijzonder, extra mooi omdat zij al vanaf mijn uit huis is. Deels voor haar studie en deels omdat het gewoon qua vinden van woonruimte voor beide de beste oplossing was.
Juni was een maand met enorme overload en dat is voor iemand die normaliter vooral thuis vertoeft best pittig maar ik heb absoluut enorm genoten.
Al deze uitstapjes en zeker Venetië hebben ook interessante inzichten gebracht, bewustwording van mijn mogelijkheden want hoewel er veel van te voren was uitgedacht, en ik echt wel een kudde beren op de weg zag, is het mij toch gelukt. Ging alles even vloeiend of makkelijk? NEE, het was ook echt afzien maar soms moet je (denk ik) toch meer kijken naar wat het je oplevert.
Over de gevolgen van overprikkeling en een chaos aan mensen om mij heen, de grote boze buitenwereld van toerisme, had ik goed nagedacht en wist op voorhand dat het een uitdaging zou gaan worden. Nu zouden we niet een toeristisch steden tripje gaan doen en dat scheelt al een slok op een borrel.
Onze B&B zat in een ander deel van Venetië, meer het kunstenaars en museum gedeelte, hierdoor kwamen wij ook echt ander volk tegen dan de gemiddelde toerist die Venetië bezoekt. De musea waren ruim opgezet en zeker niet druk waardoor het ook rustgevend was om te vertoeven. Bovendien hadden we bijvoorbaad al afgesproken het lekker rustig aan te doen.
Kortom met mijn hoofd, de overprikkeling, de suis en alles wat tegenwoordig bij mijn NAH hoofd hoort, ging het wonderbaarlijk en boven verwachting goed.
Wat ik echter behoorlijk had onderschat was het fysieke deel. Natuurlijk wist ik wel dat het pittig zou worden maar dat het soms echt heel zwaar zou zijn had ik toch een beetje onderschat.
De eerst dag hebben we echt veel gelopen en ook nog veel gestaan tijdens de uitreiking van de EUmiesAward. Die avond vond ik dat het allemaal eigenlijk best goed was gelukt, wellicht was één dag gewoon wel te doen, want dat doe ik in het ‘gewone’ leven ook wel eens. Misschien was het deels ook de adrenaline waar ik op draaide, zoveel leuks en de trots voor mijn dochter, dat ik gewoon even niet alles voelde.
In de avond op een gezellig terrasje wat gegeten, gesprekje gevoerd met Amerikanen die naast ons zaten en de ober legde ons ook fijn in de watten.
Dag twee, oeff..
De volgende dag werd ik wakker met een enorm stijf en pijnlijk lijf, dikke knieën, krakende voeten, doorgezakte rug… Oef, dat viel tegen! Maar niet zeuren, even loskomen, en verder met onze plannen. Een volgend museum bezoek, dit keer het deel met verschillende paviljoens van diverse landen met hun eigen tentoonstelling. Heel veel lopen, lopen en slenteren, trapje op trapje af, eerlijk mijn lijf ging in flink protest. Opgeven was natuurlijk geen optie want wanneer maak je zoiets nog een keer mee? Tussendoor veel zitten! Herpakken en weer door!
Eerst maar weer een leuk koffietentje zoeken: in Italië drink je namelijk de lekkerste koffietjes… tenminste dat was wat we hadden gehoord en tot dan toe ook onze ervaring; NOU?! In dat museum heb ik serieus de allersmerigste koffie ooit gedronken, het leek wel hele sterke thee maar dan met een bizar vieze bijsmaak, JAKKES.
Niet alle paviljoenen waren echt interessant dus zijn we op een gegeven moment iets selectiever te werk gegaan. We besloten halverwege de weg richting de B&B nog ergens een drankje te doen, we zaten in een steegje en ook daar kwamen niet echt veel toeristen voorbij, meer de locals.
Toen moeders weer een beetje was bijgekomen vervolgde we onze weg richting de B&B om op de route een leuke restaurantje in de buurt zodat ik daarna niet nog weer ver moest lopen of kruipen (giechel). Wederom een leuk tentje, wij dachten heel klein maar later bleek binnen en aan de andere kant een mega restaurant te zitten, wij zaten wederom aan de kant van de locals, lekker rustig.
Die nacht sliep ik als een roosje maar de volgende ochtend moest ik echt goed nadenken als ik mij wilde bewegen; links, rechts, links, rechts…
Laatste dag
De laatste dag, de laatste museum bezoeken en op tijd richting het vliegveld. Volgens mijn dochter liep ik inmiddels als een heks; kromgebogen over mijn stok, schuifelend voorwaarts. (gelukkig kunnen we er altijd om lachen)
Het apparaat voor de verkoop van de boottickets wilde niet doen wat wij wilde, begon steeds in het Engels maar na een volgende stap ging dat ding steeds over in het Italiaans, mijn dochter besloot ergens anders kaartjes te scoren en ik bleef achter op de kade op een bankje. Even bijkomen en een moeder aan pleisters geholpen voor haar gevallen kind, “Floris Nightingale”
Bij het opstappen op het drijvende plateau, soort bushokje, waar de boot aan zou meren ging het mis; een flinke golf en ik donderde om met gelukkig mijn kont op een bankje. Dat ding lag zo de deinen (een gevoel dat ik ken want zo loop of sta ik altijd, maar dubbelop was toch te veel) dat ik niet heel stabiel stond om de loopplank op te gaan, dus greep ik de jonge man vast en gebood hem mij de loopplank op te helpen. (mijn dochter had alle bagage) Alsnog wiebelend probeerde ik de bood op te stappen waar de kapitein mij aan mijn andere arm naar boven sleurde. DANK!
Terugreis
Op het vliegveld stond een enorme rij, zucht, waarschijnlijk nog een uur of meer staan.. ZUCHT. Een tikje op mijn schouder en de vraag aan mij dochter; are you traveling together? Deed mij uit mijn “sta concentratie” wakker worden, we werden begeleidt langs de rij naar een andere ingang BYE BYE lange rij .. SMILE. Toen we in de rij stonden voor de bus naar het vliegtuig gebeurde ongeveer hetzelfde en mocht ik door mijn stok, en waarschijnlijk uitgeputte blik, weer als eerste inchecken. TOP!!!
Op Schiphol werd ik opgehaald door een lief vriendinnetje, nog even kletsen met mijn dochter en snel naar huis waar zoonlief klaarstond om mijn bagage aan te nemen en moeder naar boven te begeleiden.
Laat je niet beperken door je beperkingen
De bevinding over het functioneren van mijn lijf, of het NIET functioneren, vielen mij het meest tegen. Ik had het serieus onderschat. Wellicht ook omdat ik thuis altijd rekening hou met mijn reuma en zenuwpijn en het niet te veel belast. Natuurlijk is dit ook een mooi besef dat ik in mijn thuissituatie best in een goede balans ben wat dat betreft.
Ja, het was best afzien deze reis maar ik had het voor geen goud willen missen!!!
Had ik het anders kunnen doen? Nee voor nu niet maar wellicht als ik nog eens zoiets ga ondernemen is een rolstoel wellicht geen overbodige luxe.
Moraal van dit verhaal? Laat je niet beperken door je beperkingen, soms kun je best eens over je grenzen gaan of bedenk vooraf goed hoe je het aan gaat pakken. Zolang je dit soort uitschieters niet wekelijks doet en je de afweging kunt maken in een balans wat het je kost en wat het je oplevert. .
Deze reis was een ervaring waar ik nog jaren van na kan genieten en dat ik er bij was op een enorm belangrijk moment voor mijn dochter is iet wat ik voor altijd in mijn hart mee mag dragen.
Lizette
@Zettje_in_de_goede_richting
