Als iemand mij, pakweg vijftien jaar geleden, had gevraagd: “Waarvan had je nooit gedacht dat het je zou overkomen?”, zou ik vermoedelijk een schouderophalend antwoord hebben gegeven. Misschien iets luchtigs, iets waarvan je verwacht dat het in je leven nauwelijks een rol zal spelen.
Maar het leven, zo heb ik inmiddels geleerd, houdt zich niet aan verwachtingen of plannen. Soms stormt het dwars door je zorgvuldig opgebouwde bestaan heen en laat het je, verdwaasd en kwetsbaar, achter.
Ik had nooit gedacht te zullen scheiden. Liefde, zo dacht ik, is de basis waar alles op rust, de veilige haven van waaruit je de wereld tegemoet treedt. Het verliezen van vertrouwen, niet alleen in een ander maar ook in mezelf, sneed diep. De verwarring en pijn van het plotseling alleen staan, het heruitvinden van mijn identiteit, maakten dat ik mezelf opnieuw moest leren kennen. Een proces van vallen en opstaan, van rouwen om wat voorbij is en toch elke dag weer opstaan, zelfs als je niet weet hoe.
Op jonge leeftijd diende zich al een andere werkelijkheid aan: de diagnose reuma (poly-artrose), ik was nét 21. Een levenslange metgezel, één die ik nooit had uitgenodigd en waarvan ik nauwelijks wist wat die met zich mee zou brengen. Helaas zorgde ik daarin niet goed voor mezelf en leerde ik pas heel veel later om te gaan met een lijf dat niet altijd doet wat je wilt. Dat er later ook nog hartritmestoornissen bij zouden komen, met talloze ziekenhuisopnames, de ingrijpende ablatie, de ontwikkeling van zenuwpijn (Erytromelalgie) met bijkomende onderzoeken naar een diagnose en uiteindelijk het herseninfarct, dat was onvoorstelbaar. Elk nieuw medisch hoofdstuk liet me opnieuw balanceren tussen hoop en vrees, tussen acceptatie en verzet.
Het gevolg van al deze diagnoses en gebeurtenissen was niet alleen fysiek voelbaar, maar ook mentaal en maatschappelijk. De stap om als ‘afgekeurd’ bestempeld te worden, een stempel die koud en definitief aanvoelde, het was een bitterzoete beproeving. Niet meer volledig deel uitmaken van het werkzame leven, het verlies van vanzelfsprekende structuur en het gevoel iets bij te dragen, raakten mijn zelfbeeld. Mijn omgeving begreep het vaak niet of nauwelijks; het onzichtbare karakter van chronische aandoeningen maakt het lastig om uit te leggen wat je doormaakt. Soms voelde het alsof ik meer moest vechten voor begrip dan tegen de pijn zelf.
Maar juist in het donker ontstaat soms iets onverwachts. Vanuit mijn eigen behoefte aan (h)erkenning en verbinding ontstond het idee voor Zettje in de goede richting. Dit platform werd geboren uit het verlangen om niet alleen mijn eigen verhaal te delen, maar ook de verhalen van anderen die leven met het onzichtbare. Want openheid leidt tot begrip, dat is mijn overtuiging. Door het gesprek aan te gaan over wat vaak onbesproken blijft, hoop ik bij te dragen aan het doorbreken van stigma’s rond ziekte, beperking en afkeuring.
Zettje is geen wondermiddel, het is een stap in de goede richting, een steentje in het water dat hopelijk golven van bewustwording veroorzaakt. Er is nog een lange weg te gaan om het onzichtbare zichtbaar te maken, soms voelt het als roeien tegen de stroom in, maar elk gedeeld verhaal, elk stukje herkenning, geeft kracht. Ik merk dat ook anderen moed vinden om hun ervaringen te delen, om eerlijk te zijn over hun worstelingen én hun overwinningen.
Dus als ik nu de vraag krijg: “Waarvan had je nooit gedacht dat het je zou overkomen?”, dan is mijn antwoord niet één gebeurtenis. Het is een aaneenschakeling van verlies én veerkracht, van vallen en weer opstaan. Het is het besef dat het leven je soms dwingt om de koers te verleggen, om nieuwe zin te vinden in het onverwachte. En vooral: om niet op te geven, maar het onzichtbare zichtbaar te maken, voor jezelf, voor elkaar, en voor wie nog altijd wacht op begrip. En wellicht zullen mij nog veel meer dingen overkomen maar dan vooral meer Zettjes in de goede richting waarvan ik niet had gedacht dat het zou gebeuren.
Lizette
📌
Heb jij ook iets meegemaakt waarvan je dacht: “Dit overkomt mij nooit”?
Laat het me weten in een reactie, stuur een berichtje of misschien wil je jouw verhaal delen in één voor een de rubrieken op dit platform. Samen maken we het onzichtbare bespreekbaar.
Herkenbaar? Vond je deze column waardevol of herkenbaar? Deel het dan met iemand die het ook mag lezen. Samen maken we het onzichtbare bespreekbaar
Je hoeft de Substack app NIET te downloaden!!!!! Na invullen van je emailadres, krijg je de melding; Download de app om af te ronden (uitgekookt) maar dat hoef je NIET te doen, je bent dan namelijk al aangemeld!!
Speciale dank aan deze Sfeermakers
↬ Kaarten en meer van Studio Kuukeluus
