Stapjes in de goede richting
Claudia – 19 juli 2023
Al sinds juli 2022 voel ik me beroerd, maar eindelijk lijkt het de goede kant op te gaan! Vorige keer vertelde ik over het geplande bezoek aan de sportarts, waar ik erg naar uit keek. Deze keer vertel ik je hoe dat ging en wat er daarna allemaal opgestart is.
Na lang wachten kon ik midden juni naar de sportarts. Ik zal in het kort vertellen wat eraan scheelt: al sinds mijn 8e kamp ik met een hoofdpijnsyndroom waardoor ik zowel clusterhoofdpijn heb als ‘gewone hoofdpijn’ als migraine (eigenlijk geen hoofdpijn, lees dit boek maar eens. Voor het gemak noem ik het wel zo). Toen ik in juli 2022 dat ene virus opliep (je weet wel met die C) ontspoorde ik helemaal. Mijn conditie kelderde tot onder het nulpunt en de hoofdpijn ging van ca. 15 dagen per maand naar 30 à 31 dagen per maand.
Voorafgaand aan het bezoek moest ik een lange vragenlijst beantwoorden. Waar ik normaal georganiseerd ben in dergelijke dingen was het me nu geheel ontschoten. Met als gevolg dat ik de avond voorafgaand aan het bezoek, rond de tijd dat ik naar bed wilde nog op de computer die lijst aan het doorworstelen was… Maar ja, het diende een goed doel.
De sportarts nam goed de tijd voor de anamnese, luisterde oprecht naar me en stelde verdiepende vragen. Dat vond ik prettig. Vervolgens mocht ik beplakt met een twaalftal ECG-plakkers met een kapje over mijn mond (om mijn VO2max te meten) plaatsnemen op een hometrainer. In de net te warme spreekkamer (we zaten toen in een hittegolf en de airco maakte de ruimte alleen een beetje muffig voor mijn gevoel) fietste ik een minuut of 12 tot mijn verzuring. Belachelijk snel kon ik de 70 rotaties per minuut die ik mezelf had opgelegd niet meer waarmaken en gaf de sportarts ook aan dat het genoeg was.
Tegenvaller
Persoonlijk had ik niet verwacht dat er iets met mijn hart of longen mis was. En warempel, dat kwam ook niet uit de test. De conclusie luidde: dat ik een slechte conditie heb… Joh, no shit Sherlock! Met het schema voor de optimale hartslagzones dat ik kreeg kon ik voor mijn gevoel net niks. Zo’n plan voor conditieopbouw is leuk, alleen als je de warming-up van de sportles al amper doorkomt haalt het niet zoveel uit. Ik voel me zelfs in rust kut (en dat heb ik ook gezegd).
Vermoedelijk had ik onrealistische verwachtingen, maar dit viel me ernstig tegen.
Ik had verwacht dat er naar aanleiding van de uitslag een plan zou komen om verder uit te zoeken wat eraan scheelde, een doorverwijzing naar een andere arts of iets anders constructief. Niets van dat alles.
Alleen het advies om te gaan sporten onder begeleiding van een personal trainer of fysiotherapeut. Dat laatste had ik ook op advies van de huisarts al kunnen doen, dus gevoelsmatig was dit onderzoek overbodig en ik voelde me de hele dag uitgeblust na de straffe inspanning in de warmte. De duizeligheid en overdreven vermoeidheid bleven tot de avond bij me.
De melding dat ik aan mijn conditie moet werken is zulk onzinnig nieuws dat ik er een paar dagen verdrietig van was. Ik ben verdorie al een jaar tegen de klippen op aan het sporten en er verandert geen zak!
Vervolg
Ik wilde met de neuroloog overleggen over mijn medicijnen in de hoop dat er iets af kon. Dat probeerde ik in december ook, met een verschrikkelijke hoofdpijnmaand tot gevolg. Inmiddels had ik dat er voor over. Dit was ook niks. Toen ik belde bleek ik al op de wachtlijst voor een telefonisch consult te staan, sinds eind februari… Op de wachtlijst, terwijl ik ‘een bestaande patiënt’ ben! Al maanden. Dat maakte me extra verdrietig
Je mag best weten dat ik van frustratie heb geschreeuwd en toen een potje heb liggen janken.
Het vervolg werd een ‘wat nu’ consult bij de huisarts. We besloten om bloedonderzoek te doen (waar niks afwijkends uit kwam) en voor de zekerheid een enkel-arm-index te bepalen (zonder afwijkingen). Daarna kwam ik er toch echt niet meer onderuit: het is post-covid. Die stempel staat nu in mijn dossier en daarmee kom ik in aanmerking voor een herstelprogramma bij de fysio.
Intake 2
“Wat wil je bereiken?” vroeg de fysio bij de intake.
“Nou, ik heb het liefst dat je een paar keer duwt en drukt en dat ik dan volledig hersteld de deur uit kan wandelen.” Ik keek hem grijnzend aan en kreeg een lach terug.
“Ja, sommige mensen hopen echt dat het binnen een week of drie is opgelost,” was zijn antwoord.
“Drie weken?! Zó lang?” riep ik met gespeelde onthutsing. Het was niet eens écht een grapje. Ik ben er zó zat van…
Gelukkig kon de beste man wel direct wat voor me betekenen. Met een paar grepen die naar mijn beleving uit de chiropractie-wereld komen, maakte hij alle verbindingen tussen mijn ribben, borstbeen en wervelkolom los. Krakend en wel gaven die te kennen dat er best wat vast zat. Dat zou me meer lucht moeten geven (spoiler: en dat doet het!). Daarna was mijn nek aan de beurt. Ook daar werd ik vakkundig ‘gekraakt’, om te zorgen dat ik minder duizelig zou zijn (en jawel; het lijkt vooralsnog te helpen!) Na een inspanningstest van zoveel mogelijk rondjes door de zaal in 6 minuten en het advies om maar een halve sportles te doen voorlopig, kon ik weer gaan. De week erop ging mijn eigenlijke traject van start om mijn conditie op te bouwen. Gevoelsmatig een paar kilo lichter fietste ik naar huis.
Eindelijk een stap in de goede richting.
Intake 3
Via een collega (als je meeleest Nicole; HEEL ERG BEDANKT!) ging ik de dag na de fysio intake naar onze kaakchirurg van ons ziekenhuis. Deze man heeft een behandeling ontwikkeld met botox in de aangezichtsspieren (met name in de haarlijn) om hoofdpijnklachten te verlichten of weg te nemen.
Ik verwachtte dat de eerste afspraak alleen consult/kennismaking zou zijn, maar nee positieve verrassing! Ik kon ook meteen al behandeld worden.
Er zijn een stuk of 15 tot 20 prikjes gezet rond mijn slapen, bovenop mijn hoofd, achter mijn oren en onder mijn wenkbrauwen. Zo’n behandeling is vermoedelijk bij de neuroloog ook de volgende stap in mijn onderzoeksproces, maar gezien die wachtlijst-perikelen heb ik dit met beide handen aangegrepen. En ik moet eerlijk zeggen…. Het gaat sindsdien best goed met mijn hoofd! Af en toe kruipt er nog wat (clusterhoofdpijn) achter mijn linkeroog – ik denk dat het nu meer opvalt, omdat de andere hoofdpijn weggevallen is – voor de rest voelt het heel veel lichter. Mijn kaken, hoofd en nek voelen losser. De eerste dag had ik zelfs het gevoel dat mijn mond een stukje open hing (was gelukkig niet echt zo).
Hoe werkt dat dan?
De spiertjes die normaal verkrampen kunnen dat nu niet. Omdat tandenknarsen (‘s nachts) en klemmen een gewoonte is, is de verwachting dat andere spieren de taken zullen overnemen, waardoor het kan zijn dat de hoofdpijn tussen nu en 2 weken even flink toeneemt (spierpijn als het ware want die spieren zijn het niet gewend) en daarna dooft het uit naar verwachting en kan ik wel 3 tot 6 maanden profijt hebben!
Count me in! Ik hou jullie natuurlijk op de hoogte!
Wil je over mijn ontdekkingstocht kletsen, meer informatie horen of ergens anders over praten? Dat vind ik leuk. Neem vooral contact met me op. Voor schrijven is dit mijn Insta en Facebook voor coaching volg je me hier of op Facebook natuurlijk staat al mijn contact info ook op mijn website.
