Over verhuizen, herseninfarct en de liefde zonder gezamenlijke energierekening
Column 263 – 9 september 2025 – 📖 Leestijd: 5 – 6 minuten
Wat een verraderlijk simpele vraag: Wat wil je nooit meer doen? Klinkt bijna alsof je het op een post-it kunt krabbelen en nonchalant naast je tandenborstel plakt. Maar mijn hoofd, dat graag overwerkt in vijf richtingen tegelijk, besloot meteen om er een complete theatershow van te maken. Met scènes die variëren van gênante flaters tot pijnlijke lessen, van hysterisch lachen tot diepe, melancholische zuchten. En ergens daartussen zit dan het antwoord. Of eigenlijk: meerdere.
Maar mijn handtekening onder jouw hypotheek? Nee dank je. (denk ik nu, dus lees met een korreltje zout)
Laat ik maar meteen een hardnekkig misverstand uit de weg ruimen: dit gaat niet over ‘nooit meer een relatie’. Integendeel, liefde lijkt me heerlijk, ik sta best open voor vlinders, lange gesprekken en samen met hapjes op de bank. Maar wat ik nooit meer wil? Trouwen of samenwonen, serieus, been there, done that.
Ik ben netjes gescheiden, al is dat ‘netjes’ wat ik wilde maar het toch wel iets anders heeft uitgepakt. En tijdens die scheiding begon de zoektocht naar woonruimte. Zonder relatie, met kinderen, zonder reservepotje. Je leert ineens hoe kwetsbaar je bent als een groot deel van je (financiële) basis is weggevallen en hoe hardnekkig het systeem dan kan zijn.
Dus nee, mijn appartement verlaat ik niet om samen te wonen maar gaat ook niet definitief op slot voor iemand anders z’n sleutel om regelmatig binnen te lopen. Mijn spullen blijven waar ik ze neerleg, en mijn financiële vrijheid is heilig. LATten dus, lekker lief doen, maar ieder in z’n eigen stek. En als ik even alleen wil zijn, dan sluit ik me op met een haakproject en mijn harige vierpotige rakkers
Ik ben bijna vaker verhuisd dan ik verjaardagen heb gevierd. Als kind al, mijn ouders zagen dozen als een vast onderdeel van het interieur. Daarna verhuisde ik om gemeentebeleid, gezinsuitbreiding, een scheiding naar mijn appartement met een trappenhuis waarvoor ik mijn eigen survivalcursus nodig had. En telkens begon alles weer opnieuw.
Als het niet medisch noodzakelijk is, als er geen instortingsgevaar dreigt, of als ik niet in slow-motion naar beneden kukel: ik verhuis dus niet meer, tenzij noodzakelijk. Punt. Gelukkig doen mijn benen het nog, maar mijn geduld voor plattegronden en verhuisdozen is officieel op.
Nog iets dat ik graag afvink op de dit-nooit-meer-lijst: een herseninfarct of een hart-reset. Nee, echt: klik, uit, paniek. Een lichaam dat ineens de stekker eruit trekt, herinnert je er hardhandig aan dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. En dat een verpleger met een flauw grapje je humeur op de intensive care niet per se verbetert.
Ik ben dol op mijn lijf, al hebben we niet altijd een makkelijke relatie en verbloemd het zeker niet de doorstane activiteiten en tijd. Maar ik heb het liever in de stand mopperend functioneel dan spoedprotocol met sirenes. Dus laat het maar gewoon rommelen, zolang het maar niet meer de noodknop indrukt.
Dan zijn er nog die alledaagse dingen. Veel te lang blijven hangen op een verjaardag omdat het zó gezellig is, wetende dat ik de dagen erna als een uitgelopen kaars op de bank lig. Of tóch ‘ja’ zeggen op een verzoek, terwijl mijn hele systeem schreeuwt: DOE. HET. NIET.
Wat ik nooit meer wil doen? Mezelf vergeten in alles wat ik níét wil missen, want dat is de valkuil, altijd bang iets te laten schieten, en daardoor steeds nét een stapje te veel zetten. Maar inmiddels herken ik de val, en ik heb er een ladder naast gezet, en een bordje: Let op, dit is niet jouw weg. Tenzij ik er voor kies om mijzelf wel ergens in te verliezen en de gevolgen voor lief neem, mijn beslissing, mijn gevolgen.
Dus nee, ik heb geen eenduidig antwoord. Geen strak lijstje. Maar ik weet wél dit: Ik wil mezelf niet meer verliezen, niet in opgeven voor de liefde, niet in wooncrises, niet in verwachtingen van anderen.
Wat ik wel wil? Ruimte, liefde, mijn eigen plekje. En een leven waarin ik zélf bepaal of en wanneer ik (nieuwe) stappen, of niet.
Lizette
Heb je deze column met plezier gelezen?
Doneer dan gerust een bloemetje voor de moeite.
Geef een Zettje in de goede richting?
Doneer →💐← alvast bedankt ღ
Link geldig t/m 14 oktober 2025 (link verlopen? zie thuispagina)
Je hoeft de Substack app NIET te downloaden!!!!! Na invullen van je emailadres, krijg je de melding; Download de app om af te ronden (uitgekookt) maar dat hoef je NIET te doen, je bent dan namelijk al aangemeld!!
Speciale dank aan deze Sfeermakers
↬ Kaarten en meer van Studio Kuukeluus
