Wat weiger je te begrijpen?

Lizette Klein - Zettjes 1000 columns challenge - Zettje in de goede richting

Voor mij is het antwoord simpel en pijnlijk: ik weiger discriminatie te begrijpen. Het is een realiteit die zo ver van mijn waarden afstaat, dat ik er soms met ongeloof naar kijk. Dit geldt niet alleen voor racisme, maar ook voor de stommiteiten en ondoordachte opmerkingen die rondom chronische ziekten worden gemaakt.

Als chronisch zieke heb ik ook vaak te maken met goedbedoelde, maar ongepaste opmerkingen. Mensen vragen soms ongevraagd naar mijn ziekte, of geven hun mening over mijn beperkingen. Dit lijkt misschien onschuldig, maar het doet pijn. Het is een constante herinnering aan wat ik niet kan, en aan de stigma’s die aan chronische ziekten kleven.

Goedbedoeld?

Evenzo zie ik dat racisme vaak verpakt is in zogenaamd onschuldige opmerkingen. “Ik ben geen racist, ik praat prima met mijn Turkse buurvrouw,” of “Waar kom je écht vandaan?” Deze uitspraken zijn vaak bedoeld als een compliment of uit oprechte interesse, maar ze zijn ook doordrenkt met een ondertoon van anders zijn. Het is een subtiele vorm van uitsluiting die mensen in een hoek drukt.

Zelf betrap ik me erop dat ik soms mensen omschrijf met hun uiterlijke kenmerken: “Die vrouw met het hoofddoekje” of “Die donkere man.” Terwijl dit niet vanuit een negatieve intentie komt, is het wel een vorm van categoriseren die kan leiden tot stereotypering. Het is een gewoonte die we ons moeten afleren, omdat het niet alleen de ander pijn doet, maar ook ons perspectief op de wereld vernauwt.

Bewustwording

Het is belangrijk om ons bewust te zijn van deze patronen en om elkaar hierop aan te spreken. Eerlijkheid en zelfreflectie zijn essentieel. Ik ben er me steeds meer van bewust dat ik, net als velen, ook onbewust bijdraag aan deze dynamiek. Door dit te erkennen, kunnen we stappen zetten naar een inclusievere samenleving.

Ik hoop op een wereld waarin het er niet toe doet hoe iemand eruitziet of welke achtergrond iemand heeft. Een wereld waarin we elkaar zien als mensen, met onze eigen verhalen en ervaringen. Laten we gesprekken blijven aangaan, naar elkaar luisteren en proberen te begrijpen wat we kunnen doen om een verschil te maken. Want uiteindelijk is het onze diversiteit die de wereld zo kleurrijk maakt.