Column 226 – 10 december 2024
Als ik terugdenk aan de momenten in mijn leven waarin ik me het aller gelukkigst voelde, komen er verschillende periodes naar boven. Ik voel altijd een warme gloed als ik denk aan mijn kindertijd. Toen was ik omringd door onbezorgdheid en vreugde, zonder de zware last van verantwoordelijkheden of zorgen. Het was de tijd waarin de grootste uitdagingen bestonden uit het kiezen welk spel ik ging spelen of hoe ik het beste mijn fantasiewereld kon vormgeven.
Die onschuldige blijdschap, de spontane lachbuien en het plezier van simpel samenspelen met vriendinnetjes, dat was een puurheid die in een volwassen leven moeilijk te evenaren is. Er was geen besef van de toekomst, geen druk om te presteren en geen angst voor wat nog zou komen. Het was gewoon leven in het moment, met elke dag vol nieuwe ontdekkingen en avonturen.
Toen ik rond de twintig was, dacht ik dat ik al heel volwassen was. De wereld lag aan mijn voeten, met één voet in de volwassenheid en de andere nog altijd in de zorgeloze wereld van mijn kindertijd. Ik voelde me vrij en vol dromen, vol ideeën over wat ik zou bereiken. Ook al was er een toenemende druk om verantwoordelijkheden op te nemen, er waren nog steeds onbezorgde momenten die me deden lachen en me gelukkiger maakten dan ik me ooit had kunnen voorstellen.
Echter, naarmate ik ouder werd en vooral na het herhaaldelijk terugkomen van gezondheidsuitdagingen, begon ik te merken dat die onbezorgdheid langzaam maar zeker iets vervaagde. Chronische ziekte kwam met zijn eigen lasten. Het dwingt je om meer na te denken over het leven, over de toekomst en je eigen beperktheden. Het geeft je een nieuw perspectief op geluk en welzijn. Wat eens de grootste bron van vreugde was, nam nu soms de vorm aan van kleine momenten van zegeningen, zoals een goede dag, een lach van een kind, of zelfs het simpelweg kunnen genieten van een rustige dag.
Door deze ervaring realiseerde ik me dat het geluk niet alleen in de grote momenten of prestaties zit, maar vaak in de kleine dingen die we eerder misschien als vanzelfsprekend beschouwden. De terugkeer naar die kinderlijke blijdschap, samen met de wijsheid die komt met het ouder worden, heeft me geholpen om waarde te hechten aan elk moment, ongeacht de omstandigheden.
Wanneer ik nu nadenk over wanneer ik het aller gelukkigst was, besef ik dat het niet één specifiek moment was. Het zijn de herinneringen aan die onbezorgde tijden als kind, gecombineerd met de volwassen geneugten van het leven in mijn twintiger jaren en het leren waarderen van kleine momenten in de moeilijkste tijden, die mijn geluk definiëren. Het is een voortdurende reis, waarin ik blijf leren dat geluk een combinatie van onschuld, volwassenheid en het omarmen van het leven in al zijn facetten is.
Lizette
Wanneer was jij het aller gelukkigst? Laat jouw antwoord of reactie achter onder de bijpassende post via één van onderstaande buttons
Recent goed gelezen:
Meer op de ‘Vers van de Pers’ pagina
*
Speciale dank aan deze Sfeermakers
↬ Meer van @eenstukjeclaudia