Een persoonlijke column over mildheid, fouten, keuzes en leren omgaan met zelfkritiek.
Column 269 – 21 oktober 2025 – 📖 Leestijd: 4-5 minuten
Soms komt er zo’n vraag voorbij die je even stilzet. Voor welke fout straf je jezelf nog steeds? Wederom een ogenschijnlijk simpele vraag, maar het antwoord is dat vaak niet. Want fouten maak je genoeg in een mensenleven, maar waarom blijven sommige je zo lang achtervolgen?
Ik kan me druk maken om kleine dingen. Te laat reageren op een appje. Een verjaardag vergeten. Net iets te scherp uit de hoek komen terwijl ik het niet zo bedoelde. Die dingen kunnen blijven rondzingen in mijn hoofd. Alsof ik er een dag of langer een intern strafwerk voor moet maken. Terwijl anderen het allang weer vergeten zijn, blijf ik het herhalen: “Had ik maar… Waarom deed ik niet…?”
En dan zijn er de grotere fouten, of liever gezegd: de keuzes waarvan ik dacht dat ze goed waren, maar die achteraf pijn deden. Te lang doorwerken terwijl mijn lichaam al grenzen aangaf. Te vaak stoer doen en mezelf groot houden, omdat ik niet wilde dat iemand zag hoe kwetsbaar ik was. Die hardnekkige gewoonte om alles zelf te willen oplossen. Daar straf ik mezelf nog steeds voor. Want ja, misschien had ik het anders kunnen doen. Misschien had ik mezelf kunnen sparen.
Soms denk ik terug aan mijn huwelijk en voel ik spijt dat ik bepaalde signalen niet heb opgepikt. En de signalen die ik wél zag? Daar heb ik soms niet altijd genoeg doorgepakt. Misschien uit hoop, misschien uit vermoeidheid, of gewoon omdat ik wilde geloven dat het goed zat. Achteraf besef ik dat het niet mijn taak was om te zien of te vragen, maar die van de ander om eerlijk te zijn. Echte verbinding vraagt dat je deelt wat belangrijk is, met je partner, niet met derden. Dat besef kwam pas later, en dat maakt het soms nog steeds een lastig stukje om zacht naar te kijken, niet alleen naar mezelf maar wellicht nog meer naar de ander.
"Je kunt niet alles zien en dat zegt niets over jouw blik, maar alles over de stilte."
Zettje
De fout waar ik mezelf het vaakst op betrap, is dat ik überhaupt denk dat ik alles perfect moet doen. Alsof fouten maken niet bij het leven hoort. Chronische aandoeningen, een herseninfarct, reuma, neuropathie, afgekeurd worden door het UWV, geen van die dingen waren mijn “fout”. En toch zit er vaak dat stemmetje: “Had je maar beter geluisterd naar je lichaam… Had je maar eerder hulp gevraagd…” “Stel dat ik even doorzet dan kan ik dat toch wel…”
Toch weet ik inmiddels dat ik daarmee alleen mezelf tekortdoe. Want als ik terugkijk, heb ik juist gedaan wat ik kon met de kennis en de kracht die ik toen had. Achteraf weet je altijd meer, maar dat maakt je vroegere keuzes niet automatisch slecht.
Misschien is de grootste les die ik de afgelopen jaren heb geleerd: dat je fouten niet hoeft te blijven herhalen in je hoofd. Je mag mild zijn voor jezelf. Want als je een vriendin zou horen zeggen: “Ik straf mezelf nog steeds voor die ene fout”, dan zou je toch ook zeggen: “Maar dat hoeft niet, je deed je best”? Waarom is het dan zo lastig om datzelfde tegen jezelf te zeggen?
Voor welke fout straf ik mezelf nog steeds? Voor het idee dat ik alles foutloos moet doen. Terwijl juist kwetsbaarheid, de missers, de omwegen en de moeilijke momenten mij gevormd hebben tot wie ik nu ben. En dat is misschien wel helemaal geen straf, maar een kans om vriendelijker naar mezelf te kijken.
Lizette
En jij? Voor welke fout houd jij jezelf nog steeds gevangen, en wat zou er gebeuren als je die straf vandaag zou kwijtschelden?
📌 Vind je deze columns interessant, heb je een vraag of wil je reageren? Ga naar bijpassende post op socialmedia.
Je hoeft de Substack app NIET te downloaden!!!!! Na invullen van je emailadres, krijg je de melding; Download de app om af te ronden (uitgekookt) maar dat hoef je NIET te doen, je bent dan namelijk al aangemeld!!
↬ Kaarten en meer van Studio Kuukeluus
