Column 230 – 21 januari 2025
In mijn jeugd werd ik met twee oudere broers omringen met nieuwsgierigheid en een verlangen naar avontuur. Jeugdzondes kunnen zowel uitdagend als onschuldig aanvoelen. De meeste van ons hebben ze meegemaakt; die kleine misstappen die misschien niet helemaal door de beugel konden, maar wel een mooie herinnering zijn geworden.
Persoonlijk kan ik niet anders dan grinniken als ik terugdenk aan mijn grootste jeugdzonde: het moment dat mijn broers en ik een onschuldig spelletje in de buurt transformeerden tot een waar inferno. Gewapend met lucifers en een gezonde dosis onwetendheid, besloten we een aantal grassprietjes in de fik te steken. Wat begon als een vrolijke stunt, veranderde al snel in een situatie die we niet meer onder controle konden houden en het hele landje bijna in de fik stond. Het is misschien niet iets waar je trots op bent als volwassene, maar laten we eerlijk zijn: het gaf ons een avontuur dat we nooit zullen vergeten.
Het was ook een belangrijke les over verantwoordelijkheid en de gevolgen van onze acties.
Met mijn broers haalde ik wel vaker streken uit. Zo gingen we ook vaak papieren pijltjes schiet, je kent ze vast; een puntrolletje maken van papier en dan in een elektriciteit buisje doen, heel hard door de buis blazen en dan werd de pijl afgeschoten… Alleen deden wij spelden in de punt! Daarmee schoten we op elkaar maar ook op mensen die langs fietste.
En dan was daar nog die keer dat ik met een zakje muntjes naar de snackbar ging en besloot dat die kauwgomballen gewoon erg interessant waren. Ik wist dat ik ze niet mocht stelen, maar de verleiding was te groot. Achteraf, toen mijn moeder het ontdekte en ik gedwongen werd om te betalen – ja, die 5 cent voelde als een zuurpruimprijsje – begreep ik de gevolgen van mijn daden. Het was een waardevolle les in eerlijkheid, en een herinnering die ik nog steeds koester.
Jeugdzondes zijn vaak klein van opzet, maar zitten vol betekenis. Of het nu gaat om klein vandalisme, stiekem snoepen en het maken van ontelbare excuses aan je ouders, deze ervaringen vormen wie we zijn. Ze zijn een gesloten hoofdstuk in onze groei, maar dat betekent niet dat we ze vergeten. De wereld van een kind is vol ontdekkingen en het verkennen van grenzen. Wat ons helpt om te begrijpen wat goed en fout is, zijn die kleine misstappen.
Jeugdzondes zijn als kleine schatten van ervaringen die ons leren over de wereld en onszelf. Vervagen ze met de tijd? Ongetwijfeld, maar ze blijven een deel van ons verhaal, onze groei en ons leven. We leren dat het oké is om fouten te maken en streken uit te halen, zolang we er maar van leren en deze lessen meenemen naar de toekomst.
Ik kan met een glimlach terugkijken op mijn jeugdzondes. Ze maken menselijk en herinneren mij eraan dat avontuur en fouten onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. En als ik eerlijk ben, ik zou het voor geen goud anders willen. Enehhh ik bedenk mij er tijdens dit schrijven nog een paar, oeps
Lizette
Wat is jouw grootste jeugdzonde? Laat je antwoord of reactie over mijn antwoord achter onder de bijpassende post via één van onderstaande buttons
Speciale dank aan deze Sfeermakers
↬ Meer van @eenstukjeclaudia