Een van de meest aangrijpende overlijdens die ik heb meegemaakt, was dat van een goede vriend. Hij was mijn getuige bij mijn huwelijk en we grapten altijd dat we hartsvriendinnen waren. Tijdens mijn eerste zwangerschap kreeg hij te horen dat hij ernstig ziek was. Een rare tweedeling: aan de ene kant de blijdschap over nieuw leven, aan de andere kant de wetenschap dat hij zijn leven zou verliezen.

Toch vond hij steun in de kleine momenten van vreugde. Even ontsnappen aan de zwaarte van zijn ziekte deed hem goed, en voor mij hielp het om mijn eigen zwangerschapskwaaltjes te relativeren. Maar terwijl mijn buik groeide, takelde hij af. Tijdens mijn kraamweek verzamelde hij zijn laatste restje energie om nog even langs te komen. Een kort bezoek, maar onbetaalbaar waardevol.

Toen ik weer wat op de been was, ging ik zo vaak als mogelijk bij hem langs. Onze gesprekken waren fijn, maar ik zag de energie en levenslust uit hem vloeien. Totdat hij, vlak voor zijn overlijden, zei: “Ik ben zo moe. Ik wil niet meer. Ik wil geen pijn meer. Ik wil rust”

Drie dagen later had hij die rust gevonden. Mijn hormonen schoten nog alle kanten op en bij de uitvaart kon ik amper op mijn benen staan. Het was intens. Nog steeds voelt het vreemd dat mijn kinderen hem nooit hebben gekend en toch precies weten wie hij was. Hij leeft voort in de verhalen. Soms hoor ik hem nog in mijn hoofd, met een sarcastische opmerking op het juiste moment.