Niet dragen maar klagen
Carin – 11 april 2021
Mijn naam is Carin, en nog een maandje 52 jaar. Ben getrouwd met de liefste en trotse mama van een zoon van 25 jaar. Al mijn hele leven woon ik in Capelle aan den IJssel . Na de geboorte van onze zoon ben ik minder gaan werken om thuis te zijn voor hem...
Lizette ken ik via handwerkmarkt , zag haar mooie werk en ben haar gaan volgen op instagram. Ik vind dat ze hele mooie dingen post. Toen ben ik eens op haar site gaan snuffelen en naast prachtig handwerken kan ze ook nog heel leuk schrijven. Ze is betrokken bij andere mensen en ik bewonder de manier waarop ze in het leven staat. Soms hebben we een kort praatje via de chat en toen ze mij vroeg of ik ook iets wilde schrijven was mijn antwoord ja.
Mijn raderen maakte ondertussen overuren, wat moet je schrijven en durf ik over mezelf te vertellen. Nou ben ik een slechte slaper, dat maakt dat er in de nacht voldoende uren zijn om na te denken. En dacht toen wat kan mij het schelen…
Sinds ongeveer tien jaar zit ik thuis. Mijn instelling “niet klagen maar dragen” eiste zijn tol. Ik had roofbouw gepleegd op mijn lijf.
Mijn schildklier was ermee gestopt na de geboorte van mijn zoon en was met medicijnen altijd aardig stabiel gebleven. Nu was mijn schildklierwaarde totaal ontregelt en de internist stond voor een raadsel… Ik was moeier dan moe en kampte met heftige migraine aanvallen en had overal pijn. Mijn lijf was op.
Na vele onderzoeken kreeg ik er een paar plakkers in de categorie chronisch ziek bij. Inmiddels zat ik in een re-integratie en mocht een opleiding edelsteen therapie gaan doen. Mijn interesse lag daar al en zou dat mooi vanuit huis kunnen doen. Die opleiding heb ik afgemaakt maar van werken is het nooit meer gekomen. Ik werd namelijk volledig afgekeurd. Het gaf me rust maar ook een hoop verdriet. Na 28 jaar gewerkt te hebben word je afgeschreven, zo voelde het. Jarenlang hield ik me bezig met van alles om maar beter te worden. Ik dook het alternatieve circuit in en bezocht een mesoloog, osteopaat en liet me prikken bij de accupunctuur. Las boeken, voor zover dat ging met mijn hersenmist. In de hoop daarin te vinden wat me verder kon helpen. Niets van dit alles hielp. Ik moest het maar accepteren werd me gezegd.
Langzaam aan probeerde ik het los te laten.
De vele edelstenen die ik had aangeschaft voor de opleiding lagen in bakken. Steeds weer pakte ik ze op en gaf ik iemand advies. Een workshop schreef ik uit en zag het helemaal voor me. Maar ja als je niet op je lijf kan rekenen is afspraken maken niet te doen. Het gaf me ook stress, want ik moet me dan goed voelen die dag. Dus workshops van de baan en iets anders verzinnen.
Ik had ooit een ketting gekregen van macramé met een edelsteen erin. En toen kwam het idee om dat te gaan maken.
Na een hoop gefreubel met verschillende soorten draden en stenen die niet bleven zitten kreeg ik toch de smaak te pakken. Er werd me gevraagd of de sieraden ook te koop waren en zo ging ik ze verkopen via een eigen facebook pagina. Het werkte, mensen vroegen zelfs om iets voor hun te maken. Door het ziek zijn is mijn wereldje waarin ik leef maar klein, nu stond ik weer in contact met de buitenwereld .Rust in mijn lijf heb ik nooit maar wel te weinig energie en dat is geen handige combi. Als ik ga zitten knopen word ik lekker zen.
Inmiddels knoop ik er al een paar jaar lekker op los. Heb alweer een tijdje mijn winkel op handwerkmarkt.
Steeds meer mensen worden zich er bewust van hoe edelstenen je kunnen ondersteunen op allerlei gebieden. En als je edelstenen draagt in een mooi sieraad heb je er dubbel plezier van.
Elke keer als ik een sieraad verkoop of voor iemand iets mag maken word ik daar blij van. Het idee dat iemand een door mij gemaakt sieraad draagt vind ik enorm leuk.
