Oranje koorts...
Monique van der Stoep
10 juli 2024 – @moohtje51
We zijn door…! Leven jullie ook zo mee met Oranje? Of kan het jullie geen bal schelen.
Ik als voetbal liefhebster heb denk ik wel bijna elke wedstrijd gezien, ja zelfs toen ik nog in Spanje was. Soms alleen maar op de achtergrond, soms alleen via mijn oortjes op de telefoon. Zo’n EK vind ik dan zeker leuk om te volgen. En als Nederland speelt dan zeker. Tijdens de eerste wedstrijd van Nederland lag ik op het strand met mijn oortjes in. Menigeen keek verbaasd naar mij als ik een kreet of zucht sloeg. Zo rolde Nederland naar de achtste finale als 3e geplaatst in hun poule, een gunstige loting.
De Oranje koorts barst nog verder los. Wapperende vlaggetjes in de straat, vlagen. Mensen in het oranje gekleed op straat. Na de overwinning op Roemenië, een drukte op straat, toeteren, vuurwerk, juichende mensen. Het kan niet gekker. Blij dat ik ‘rustig ’thuis heb zitten kijken samen met mijn kinderen. Al die herrie en prikkels gaan aan mij voorbij. Al brengt de herinnering aan eerdere EK’s en WK’s wel een traan op mijn wang, want vroeger stond ik er middenin. Uitgedost in oranje, zelfs mijn nagels in rood-wit-blauw gelakt. Juichend, schreeuwend en biertje erbij meedoen in oranje gekte. Toen wel.
We zijn door...
De kwartfinale wordt gespeeld op zaterdag 8 juli om 21.00u. In mijn agenda staat een etentje gepland met vrienden om 19.00u. Ehhh error. Dat wordt niks, ja snel eten lukt nog wel maar eer we dan thuis zijn en kunnen kijken. Nee, dit moeten we verzetten. Gelukkig kan de reservering naar 17.00u gezet worden en gaan we na afloop bij onze vrienden de wedstrijd kijken. Oef dat is wel veel op een avond. Maar ja de kwartfinale. Niet zeuren. Zaterdagmiddag duik ik om 13.00u mijn bed in en slaap tot 15.00u. De perfecte voorbereiding!
Onderweg naar Delft, wat al met al maar zo’n 10 kilometer is, staan we helemaal vast door weg afsluiting. Chaos is de stad. Ik bel met mijn vriendin om te zeggen dat wij gelijk door rijden naar het restaurant. Want eerst naar hun huis, andere kant van Delft, is geen optie. Het restaurant gaat pas om 17.00u open. Wij zijn 20 minuten te vroeg. Gelukkig mogen we al gaan zitten en krijgen zelfs al wat te drinken. Het restaurant is dus nog helemaal leeg. Heerlijk. Misschien niet gezellig maar ik kan mooi even van het (file) rijden tot rust komen. Tijdens ons etentje loopt het restaurant voller en voller. Tot alle tafels bezet zijn.
Ik heb inmiddels mijn oordoppen alweer in…pffff. Wat een geluid, herrie en prikkels zijn dat toch. Gelukkig zitten wij al aan het dessert en niet veel later lopen we terug naar de auto. Op naar de wedstrijd tegen Turkije. De kriebels komen nu toch wel. Gaan we het redden of niet?
Jaaaaaa…billen knijpen was het maar we WINNEN met 2-1. Buiten klinkt getoeter, vuurwerk! Het lijkt wel oudjaars avond. Wat een kabaal barst er los. We nemen nog maar een drankje. Dan is de ergste overwinningsroes voorbij als we naar huis gaan. Omdat ik de BOB ben moet ik ook nog naar huis rijden rond 24.00 uur. We zien nog volle kroegen, terrassen. Komen toeterende auto’s tegen. Mensen oranje uitgedost op de fiets. Iedereen heeft de oranje koorts te pakken. Doodmoe val ik rond 01.00u in mijn bed en dreunt het in mijn hoofd nog lang na voordat ik slaap… Hollland… Holland...
Halve finale...
Woensdag, vanavond als u deze column leest, spelen we de halve finale tegen Engeland.
De kids komen kijken, onze vrienden komen kijken. Een huis vol. Gezellig. Vermoeiend. Maar zo leuk. De Oranje koorts wakkert aan… Zullen we winnen? Gaan we naar de FINALE?! Ik hoop het zo! Dan gaan we zondag de 14e nog één keer uit ons dak. Stel je eens voor dat we, sinds 1988, Kampioen worden!
…en zo niet, dan kijken we naar de Tour de France, wordt er getennist, rijd MAX nog zijn races en staat de Olympische Spelen in de startblokken en juichen we gewoon voor die andere Nederlander(s).
Want Oranje koorts gaat verder dan alleen voetbal…
Maar als we toch eens winnen….
Liefs,
Monique
