Monique van der Stoep
14 augustus 2024 – @moohtje51
Een mooie quote van een lotgenoot is “Het Even is uit mijn Leven“, deze vind ik erg toepasselijke als ik aan mijn leven met hersenletsel denk. Ik kan niet meer even snel dit of even snel dat.. dan vergeet ik de helft of ontstaat er error in mijn brein. met een planning, agenda en structuur verloopt alles beter. Nu kwam ik pas onderstaand verhaal tegen. Ik herkende mij hier zo in dat ik het graag met je deel.
📍
Er was eens vrouwtje dat zichzelf voorbijliep. Als ze ‘s morgens opstond, dacht ze aan ‘s middags. Als ze ‘s middags aan tafel zat was het weer:
“Wat zal ik vanavond eten?”
En als ze dan eindelijk ‘s avonds naar bed ging, lag ze weer te piekeren wat ze de volgende dag allemaal zou gaan doen. Telkens als ze op straat liep, rende ze zo hard dat de mensen zeiden:
“Die loopt zichzelf nog eens voorbij, die vergeet te leven…”
Het vrouwtje praatte ook de hele tijd tegen zichzelf.
Om met anderen te praten, daar had ze gewoon geen tijd voor. Ook dat hoorde bij haar “ziekte”. En weet je wat ze telkens zei?
” Ik moet nog even… Laat ik gauw even… Ik kan nog net even…”
“Even” was haar stopwoordje geworden, en dus nu ook haar bijnaam.
Nu was er in het land een dokter die een heel wijs man was. Toen hij dat vrouwtje zag en haar hoorde praten, zei hij;
“Mevrouw, u bent heel erg ziek en ik weet wat u mankeert.”
“Zeg het maar eens gauw dokter, want ik moet nog vlug even…”
“Zie je, daar heb je het weer”, zei de dokter, “U bent zo haastig, U laat telkens de L liggen.“
“Wat laat ik liggen?” vroeg ze.
“De L”, zei de dokter. “Zet de L steeds voor EVEN.”
“Goed dokter, ik zal het doen,” antwoordde ze en weg was ze weer.
Maar telkens als ze de L voor “even” zette, schrok ze zich een hoedje.
“Ik moet nog L—even……, Laat ik gauw L—even…. Ik kan nog net L—-even…“
Ze wist zich geen raad, plofte in een stoel en zei zacht:
“Zo kan ik nog wel even……… zo kan ik nog wel Leven.”
En vanaf dat moment liep ze zichzelf niet meer voorbij.
Ze was zich ervan bewust geworden dat haar “even” haar belette van het “leven”. Ze besloot van nu af aan te LEVEN en bleef gewoon zichzelf. Haar kwaal was snel genezen en ze dankte de dokter.
“U hebt mijn Leven gered!” Ze had de rust van binnen gevonden.
ღ
Voor iedereen die gehaast door het leven gaat en ook nog van alles “even” moet doen: Denk aan “Vrouwtje Even” vind de tijd en rust om te “Leven”
Nu is hersenletsel wel een hele abrupte manier om de L toe te voegen aan “even” maar het komt wel overeen. Het snelle schakelen, het onverwachte, het snel nog “even” dit of dat… allemaal zaken die niet meer “even” gaan. Wil je het volhouden met hersenletsel dan is het (bijna) noodzakelijk dat je de L toevoegt aan je Leven.
Maar zeg nu zelf, wat is er mis met iets minder gehaast, iets minder druk, iets rustiger… als je dan elke dag kunt genieten van het Leven!
Liefs,
Monique
